De revolutionibus orbium coelestium

Tου' πανε: «Πάνε γάμα κάνα τοίχο να στρώσεις» και το 'κανε. Πήγε βρήκε έναν τοίχο και τον γάμησε. Ήταν βράδυ, δεν είχε πιει,

(δε χρειαζότανε)

,βρήκε έναν τοίχο εκειπέρα και τον γάμησε. Έναν οποιονδήποτε τοίχο; Όχι· τό 'ψαξε λίγο πρώτα. Βόλταρε λίγο γύρω γύρω με τα χέρια  στις τσέπες μέσα στο σκοτάδι, φορούσε κουκούλα και καλά για ξεκάρφωμα. Και καλά για να μη φαίνεται η μούρη του. Και καλά για να νιώθει ασφαλής, προστατευμένος, αλώβητος, δυνατός. Με την κουκούλα ήταν όλα αυτά και άλλα τόσα. Η κουκούλα έχει πολύ μεγάλη δύναμη ρεπούστημου, έχει, έχει. Είναι μαγικιά. Τον προστάτευε από την θεωρία της οπτικής του Γιόχανες Κέπλερ [όχι του Grosseteste, αυτός είναι πολύ ντεμοντέ, αν και είναι πολύ γλυκούλης ο μπαγάσας]. Τον προστάτευε από την θεωρία της Οπτικής του Κέπλερ όπως παρουσιάστηκε στον Αυτοκράτορα την πρωτοχρονιά του 1604 και αργότερα στο δημοσίευμα με τίτλο "Astronomiae Pars Optica" (To oπτικό μέρος της Αστρονομίας). Από την άλλη, και αυτό είναι a posteriori βέβαιο, η κουκούλα δεν τον προστάτευε  από τους τρεις Νόμους της Πλανητικής Κίνησης του Κέπλερ. Γιατί; Γιατί όση κουκούλα και να σουρτουκώνεται η χορευτική σουλάτσα των πλανητών θα περιγράφεται μαθηματικά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, καθώς η ύπαρξή του, απολύτως καμία ικανότητα έχει να την τροποποιήσει. Για να είμαστε απόλυτα σαφείς λοιπόν: Η κουκούλα

Δεν τον προστάτευε από τον πρώτο νόμο της κίνησης των πλανητών του Κέπλερ:

1. Τα ουράνια σώματα κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές στη μία εστία της οποίας είναι ο ήλιος.

Επίσης δεν τον προστάτευε από το δεύτερο Νόμο του Κέπλερ, γνωστό και ως "Νόμο του Εμβαδού":

2. Τα ουράνια σώματα καλύπτουν ίσα εμβαδά σε ίσους χρόνους.

Ακριβώς όπως δεν τον προστάτευε από τον τρίτο Νόμο του Κέπλερ, γνωστό και ως "Νόμο των Αρμονικών":

3. Το τετράγωνο της περιόδου του πλανήτη γύρω από τον ήλιο είναι ανάλογο με τον κύβο της ακτίνας της έλλειψης.

Έψαξε λοιπόν λίγο και τον βρήκε τον τοίχο. Ε δεν ήτανε και φοβερά δύσκολο, από τοίχους να φαν κοικότες. Στάθηκε μπροστά στον τοίχο, το σκέφτηκε λίγο, ΝΑΙ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΕ λογικό είναι, έβγαλε έξω το μπουτσο του χωρίς να κατεβάσει παντελόνια και γάμησε το ντοίχο. Αυτό που έκανε δηλαδή, ήταν να χτυπάει με δύναμη το μπούτσο του πάνω στον τοίχο, κρατώντας την αριστερή παλάμη του ανοιχτή, ψηλά, πάνω στον τοίχο, σα να αγγίζει τον τοίχο, έτσι όρθιος, σα να κατουράει, με την κουκούλα, για να μη φαίνεται, ο τοίχος ήτανε παλιός, είχε διάφορες τρύπες και κακώσεις, ήταν βρώμικος, φεύγανε σοβάδες, ξεφλούδιζε η μπογιά, ελευθερώνονταν τα σπόρια μούχλας που έμεναν εκεί. Ο πούτσος του είχε γίνει άσπρος απ' τους σοβάδες, αλλά από κάτω ήταν κόκκινος απ' την τριβή, σιγά σιγά άρχισε να ματώνει στα σημεία και έτσι δημιουργήθηκε μία πάστα από σκόνη άσπρη και αίμα κόκκινο που έκανε το μπούτσο του να ροζίσει σα παιδικό κοριτσίστικο στυλό. Στο τέλος έχυσε τον τοίχο, πάνω στον τοίχο, και κρατώντας τον πούτσο του στο χέρι του κοίταζε τα χύσια του στον τοίχο και σκεφτόταν, σκεφτόταν πράγματα, και μετά κατέβασε τον χέρι του απ΄τον τοίχο, το χέρι του που ακουμπούσε πάνω στον τοίχο, που άγγιζε τον τοίχο, και έπαψε να ακουμπά πια τον τοίχο, έπαψε να αγγίζει το χέρι του πια τον τοίχο και έβαλε το μπούτσο του μέσα στα παντελόνια του και έφυγε. Έφυγε και γύρισε σπίτι του και ξάπλωσε στο κρεβάτι του αλλά δε μπορούσε να κοιμηθεί κι έτσι συνέχισε να σκέφτεται ή συνέχισε να σκέφτεται και έτσι δε μπορούσε να κοιμηθεί. Γιατί εντάξει ο Κέπλερ ήταν Ηλιοκεντρικός, εντάξει ναι ήταν, και οι Νόμοι του ήταν, ναι κι αυτοί ήταν, αυτό δε μπορούμε να το αρνηθούμε. Γενικά ο Κέπλερ ήταν σωστό παλικάρι αλλά αυτά τα πράγματα δεν είναι απλά. Είτε λοιπόν το Σύστημα είναι ηλιοκεντρικό είτε γεωκεντρικό, και ας μη βιαστούμε να πάρουμε θέση εδώ πέρα, ας μη βιαστούμε, αυτές είναι πολύ σοβαρές αποφάσεις και να μην ξεχνάμε ότι η Μεσαιωνικό-αριστοτελική Φυσική Φιλοσοφία πάνω στην οποία στηριζόταν η γεωκεντρική ιδέα «σώζειν τα φαινόμενα». Τα έσωζε τα γαμημένα τα φαινόμενα, τα έσωζε και αυτό να μην το ξεχνάμε πριν πάρουμε θέση λες και μας ρώτησαν κάτι ασήμαντο τύπου: «Σ' αρέζει η μαύρη για η γάλακτοζ;» Και έτσι όπως είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι του και ενώ δεν κοιμόταν, ένα κάτι τον έπιασε, ένα σφίξιμο στο στήθος, σα τύψεις συνειδήσεως, σα μετάνοια, σα να πλήγωσε τον τοίχο, και άρχισε να σκέφτεται:  Ο τοίχος τί φταίει όμως ρε φίλε; Και μήπως δεν ήτανε σωστό και μήπως δεν έκανα καλά. Δηλαδή ο τοίχος τι φταίει για όλα αυτά και τώρα εγώ τι έκανα στον τοίχο και άλλα τέτοια. Άρχιζε να σκέφτεται τέτοια λοιπόν, ξέρεις τέτοια, όλοι τα σκεφτόμαστε αυτά. Αυτοί οι παρανοϊκοί ανθρωπομορφισμοί που κάνουμε τατουάζ στην Οντολογία των παιδιών με τη βοήθεια των παραμυθιών και των μύθων από τότε που είναι μωρά, αυτοί οι παρανοϊκοί ανθρωπομορφισμοί που περιλούζουν μία κοινωνία της οποίας η βασική Μεταφυσική βρίθει από Ανθρωπικές Αρχές. Ρε μαλάκα, δε νιώθει ο τοίχος , ξεκόλα. Ρε μαλάκα, τοίχος είναι δε νιώθει.