Το ραντεβού

                Η αστική κοινωνική συνθήκη του ραντεβού επρόκειτο να λάβει χώρα το παρόν απόγευμα.

                Ο κύριος Άνδρας, εφόσον ετοιμάστηκε, φόρεσε το καλό του κουστούμι, το παπιγιόν του, έβαλε Μπριγιαντίνη στα μαλλιά και τα χώρισε από τη δεξιά πλευρά · όπως πάντα. Ο κύριος Άνδρας σαν καλό δίποδο θηλαστικό κατέβηκε τα σκαλιά της πολυκατοικίας στην οποία έμενε, και μπήκε στο ταξί το οποίο μόλις είχε φτάσει. Το ταξί τον οδήγησε στον προορισμό του: (με σχετική καθυστέρηση, παρά τον εκνευρισμό του [εδώ το “παρά” χρησιμοποιείται ειρωνικά ]) ένα σχετικά καλό εστιατόριο στο κέντρο της Πόλης (ανάλογο του μετρίου μισθού του ως υπαλλήλου στην Εταιρεία). Το συναίσθημα του άγχους είναι ένα ιδιαίτερα αγχωτικό συναίσθημα και ιδίως όταν ο ασθενής βρίσκεται σε αγχογόνες καταστάσεις. Η αναμονή του ραντεβού προκαλούσε στον κύριο Άνδρα μια πληθώρα από διαφορετικά άγχη τα οποία παρήλαυναν στο μυαλό του και του προκαλούσαν εφίδρωση, ταχυπαλμία, ερυθρότητα προσώπου, μαλάρια, κράμπες, γεμιστά. Τα άγχη τα οποία προκαλούσε αυτή η κοινωνικά αποδεκτή σύμβαση της συνάντησης δύο σχετικά άγνωστων ανθρώπων για φαγητό, ήταν τα εξής:

Άγχος για μια επικείμενη συνάντηση με ένα σχετικά άγνωστο πρόσωπο.

Άγχος για το γεγονός ότι το άτομο αυτό ήταν αντίθετου φύλου.

Άγχος για το πώς αυτή η αισθητική εικόνα θα γίνει αντιληπτή από το σχετικά άγνωστο άτομο.

Άγχος για την περίπτωση που το σχετικά άγνωστο άτομο σχηματίσει μια αρνητική κριτική για την αισθητική εικόνα του κυρίου Άνδρα.

Άγχος για την εφίδρωση.

Άγχος για το άγχος που προκαλούσε την εφίδρωση.

Άγχος για τα δεινά της ανθρωπότητας.

Άγχος για τη δυνητικά μελλοντική σεξουαλική του απόδοση. (Εδώ ας σημειωθεί πως ο αφηγητής αυτού εδώ του κειμένου, όντας Βενεδικτίνος μοναχός, δε μπορεί με κανένα τρόπο να ταυτιστεί με την παρούσα βιωματική εμπειρία).

Και ''' τέλος ''' το πιο σημαντικό: Ο κύριος Άνδρας επαναλάμβανε στον εαυτό του αυτά που του είχε πει ο κύκλος του: Πως η σχετικά άγνωστη ύπαρξη διακατεχόταν σίγουρα από την ιδιότητα της Παρθενίας και ότι αυτό ήταν μια αναντίρρητη αλήθεια. Ίσως όμως όχι τόσο αναντίρρητη αλήθεια, όσο η Διάσημη Αναντίρρητη Αλήθεια του Ισπαχάν.

                Η βιολογική ιδιότητα της Παρθενίας, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ιδιαίτερα σημαντική για την Κοινωνία μας.

                Ο κύριος Άνδρας επανέφερε στη σκέψη του την αγνή ύπαρξη που θα τον συναντούσε στο μέτρια ακριβό εστιατόριο και συναισθήματα στοργής τον διαπέρασαν σαν σκουλαρίκια σε ρώγες. Η καθαρότητα της άσπιλης αυτής και αμόλυντης σχετικά άγνωστης ύπαρξης, ήταν ίσως το διαμάντι στο μονόπετρο της ολότητας της όμορφης Κόρης.

Όχι όχι. Σίγουρα δεν υπήρχε καμία αμφιβολία.

               Τη χρονική στιγμή που ο κύριος Άνδρας ολοκλήρωνε αυτή τη σκέψη, το ταξί σταμάτησε. Ο λόγος που το ταξί σταμάτησε δεν ήταν κάποια βλάβη ή θεομηνία ή παρεμποδιστική παρέλαση. Ο λόγος για τον οποίο το ταξί σταμάτησε ήταν ο προφανής (εδώ “ο προφανής” σημαίνει το μέτρια καλό εστιατόριο στο οποίο ο κύριος Άνδρας είχε ζητήσει να μεταφερθεί {εδώ “μεταφερθεί” σημαίνει ότι εφόσον η διαδρομή είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία, ο οδηγός του ταξί ανέμενε την αμοιβή του}). Συνειδητά ποιώντας τα παραπάνω (ίσως με λιγότερο σχηματοποιημένο τρόπο) ο κύριος Άνδρας έβαλε το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του, έβγαλε το πορτοφόλι του και πλήρωσε τον οδηγό του ταξί.

               Στη συνέχεια βγήκε από το όχημα, κοντοστάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα, εισέπνευσε βαθιά και εξέπνευσε ρηχά. Έπειτα, μπήκε στο εστιατόριο. Η σχετικά άγνωστη ύπαρξη ήταν ήδη εκεί. Την είδε από μέτρα μακρυά. Σχεδόν λαμπύριζε καθώς το φως αντανακλούσε το παχύρρευστο κιτρινοπράσινο υγρό, το καθαρό πλαστικό μπουκάλι, το καπάκι κομψό και ανεπιτήδευτο, βιδωμένο χαλαρά, αφήνοντας μεν αρκετά στην φαντασία αλλά και με μία πρόδηλη πρόκληση. Ο κύριος Άνδρας αναρίγησε.

             Ένα πραγματικά παρθένο Ελαιόλαδο.

             Της έγνεψε από μακριά, της χαμογέλασε συγκρατημένα, κάθισε μαζί της και της είπε: 
-    Με συγχωρείτε για την καθυστέρηση. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόση κίνηση είχε στους δρόμους.

- ... 

- Σαφώς. Ελπίζω να είστε καλά; Πώς είναι η υγεία σας; Νομίζω πως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με το κρασί. Τι λέτε;

- ...

- Πολύ καλά λοιπόν ίσως λίγο κόκκινο που ταιριάζει με τα περισσότερα φαγητά.

             Ο κύριος Άνδρας έκανε νόημα στο σερβιτόρο. Όταν ένας άνθρωπος κάνει νόημα, αυτό μπορεί να σημαίνει άπειρα (∞) πράγματα: ευτελείς κοινωνικές συναλλαγές όπως "Γεια" ή "Σ' αγαπώ", είτε σημαντικά κρατικά μυστικά όπως “Στο Μοναστήρι σας υπάρχει μια βόμβα υδρογόνου την οποία μια σατανική ιδιοφυΐα ονόματι Πιότρ Μπουκόβσκι τοποθέτησε εδώ πριν λίγους μήνες και πρόκειται να εκραγεί σε λίγα δευτερόλεπτα”.

            Το νεύμα όμως σε ένα σερβιτόρο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή τυγχάνει να δουλεύει (οι παραπάνω μεταβλητές είναι απαραίτητες για να ισχύσει το επιχείρημα) σημαίνει μόνο ένα πράγμα.

Εφόσον ο σερβιτόρος ήταν μορφωμένος άνθρωπος και το γνώριζε αυτό, ερμήνευσε σωστά την κοινωνικά αποδεκτή σύμβαση και πήγε κοντά στον κύριο Άνδρα για να τον ρωτήσει : “Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω Κύριε;”.
- Θα θέλαμε ένα κόκκινο κρασί.
- “Αμέσως”, είπε ο σερβιτόρος και πήγε να φέρει το κρασί.  
- “Ωραίος καιρός σήμερα δε βρίσκετε;” ρώτησε ο κύριος Άνδρας το Παρθένο Ελαιόλαδο.
- ...

          Αλλά από διακριτικότητα και λόγω της ιδιότητάς μου ως κληρικός θα σας παρέτρεπα να απομακρυνθείτε από το ανάγνωσμα και να αφήσετε τους νέους να πάρουν το δρόμο τους. Μακάρι να είναι ο δρόμος του Κυρίου.

ΤΕΛΟΣ