†† ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ††

Δύο άνθρωποι πηδιούνται.

Αυτό γίνεται σε ένα Σημείο,

(προφανώς · ο άνθρωπος δεν έχει καταφέρει ακόμα να αψηφήσει τη έννοια του Χώρου, αν και αυτό θα ήταν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον Εγχείρημα).

Σαφώς το Σημείο αυτό παραμένει άγνωστο για κάποιο λόγο.

Και ο λόγος αυτός είναι γιατί το θέλω Εγώ.

Όχι κάποια ωραιοποιημένη έκφραση του στυλ “διότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία”. Ούτε επειδή νοιάζομαι τον αναγνώστη : “θα ήταν καλύτερα για σένα να μην ξέρεις”.

Όχι.

Απλά διότι είμαι ο συγγραφέας αυτού εδώ του πράγματος και έχω δικαίωμα να κάνω Ό,τι θέλω.

Ό,τι ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ θέλω.

Η ζωή είναι πολύ σκατά και υπάρχει μόνο ένα μέρος να είσαι ελεύθερος και αυτό είναι αυτό εδώ το γαμημένο κεκτημένο της γραφής. Άρα άμα θέλω να γράφω και να λέω μαλακίες θα το κάνω και θα χαίρομαι και μόνος μου και τίποτα δε μπορεί να με σταματήσει. Ναι, η ζωή είναι σκατά αλλά στον χώρο των Λέξεων και υπό την αιγίδα της ΑиΩρθογραφικής Αιρέσεως μπορώ να είμαι χαρούμενος, αρτιμελής και όμορφος και να τρέχω στα λιβάδια σαν χαρούμενη ηλιαχτίδα και κανείς μα κανείς δε μπορεί να κάνει τίποτα μα τίποτα για να το μεταβάλλει αυτό.

“Ευτυχώς που δεν το γάμησα από την αρχή δημιουργώντας αρνητικό κλίμα.”

Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι και η αρχή αυτού εδώ του πράγματος να είναι λανθασμένη: “Δύο άνθρωποι πηδιούνται”

=> “ΔΥΟ”.

Γιατί ήταν απαραίτητο αυτό το απόλυτο αριθμητικό; Δηλαδή , αν δεν το τοποθετούσα στην αρχή της πρότασης, η πρότασή μου θα σήμαινε συνεπαγωγικά ότι περισσότεροι ή λιγότεροι από δύο άνθρωποι πηδιούνται;

Αυτό θα σκεφτόσουν;

Bρωμόσκυλο.

“Άνθρωποι πηδιούνται”. Ίσως και όχι. Πιθανότατα αυτό να δήλωνε μια συγκεχυμένη γενίκευση. Δηλαδή πως διάφοροι άνθρωποι ανά τον κόσμο πηδιούνται τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δεν είμαστε στην Αmelie, γαμώ τω χριστώ μου!

Το “δύο” όμως αυτό συνεχίζει να φαίνεται ανούσιο. Ίσως και να το μισώ αυτό το “δύο”. Ίσως και να ταράσσει συθέμελα τα σώθηκα μου και να μου προκαλεί μεγαλύτερη ναυτία από 10ωρο compilation από γλυκόλογα ερωτευμένων ζευγαριών (κάπως έτσι φαντάζομαι ότι θα είναι στην Κόλαση, θα κυκλοφορείς υποχρεωτικά σε όλα τα βασανιστήρια με ένα γουόκμαν που θα παίζει “ζουζουνάκι μου” και “κολοκυθάκι μου” και τα υπόλοιπα και παρόμοια εμετικά, στα αυτιά σου εις την αιωνιότητα). Θα προτιμούσα να μην είχε υπάρξει ποτέ αυτό το “δύο”.

Σίγουρα δεν είναι “ένας” γιατί αυτό θεωρείται αυνανισμός.

Δηλαδή η συνάρτηση Φ(x) “Άνθρωποι πηδιούνται”,

παίρνει τιμές x ≥ 2

Η λέξη “πηδιούνται” είναι αυτή που θέτει εξορισμού τον περιορισμό αυτό για αληθοτιμή Αλήθειας.

Άρα για x=1 η συνάρτηση έχει αληθοτιμή Ψεύδους.

Ποτέ δε θα έλεγα “πήδηξα τον εαυτό μου”. Ακούγεται ηλίθιο.

Ας ελέγξουμε τώρα τις τιμές για x μεγαλύτερες του δύο.

Και γιατί να το κάνουμε αυτο; Α ναι, μα φυσικά, ξέχασα, ω απίστευτα ηθικά μεταμοντέρνε αναγνώστη! Εσύ και η αναρχοαυτόνομη σεξουαλικότητά σου δε θα μπορούσαν να αποδοθούν ΜΟΝΟ με “δύο” ανθρώπους να πηδιούνται. Μα θα μπορούσαν να είναι 10 , 20, 30 αυτοί οι οποίοι “άνθρωποι πηδιούνται”. Δυνητικά, όλη η απειροστία των αριθμών (περιορισμένη βέβαια από το περατό αριθμήσιμο και τη χρονική οριοθέτηση του Ανθρώπου), θα μπορούσε να νοηματοδοτήσει τη μεταβλητή x. Και γιατί να μείνουμε στο “άνθρωποι” πηδιούνται; Γιατί να μην ορίσουμε μια δεύτερη μεταβλητή (αντί για το “άνθρωποι”) y, η οποία θα παίρνει για τιμές: ζώα, αντικείμενα, τηλεγραφόξυλα, ponies, waifus, και απολιθωμένα απομεινάρια δεινόσαυρων. Sto apeiro ki akoma parapera. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι.

Εν πάση περιπτώσει, ΣΥΝΗΘΩΣ, (έστω και αν το θεωρείς Σύμβαση, ω Απίστευτα Ανοιχτόμυαλε Αποδομητικέ Άνθρωπε!) η συνουσία θεωρείται ζευγαρωτή λειτουργία.

Και για αυτούς που δεν τα πιάνουνε με τις λέξεις, σε αυτή την “εργασία” θα ασχοληθούμε με την συνάρτηση Φ(x) όπως αυτή περιγράφεται μέσα από την τιμή x=2.

Γιατί έτσι.

Εφόσον λοιπόν η συνουσία απαιτεί τη “δυάδα” εμφανίζεται και πάλι εκείνο το καταραμένο, γαμημένο “δύο”

(σ' αυτό εδώ το πράμα).

Η δυάδα, η ισορροπία, ο πολλαπλασιασμός. Δύο μονάδες απαρτίζουν μια δυάδα η οποία αποτελεί από μόνη της αυτοτελές υλικό. Μήπως λοιπόν αυτό το “δύο” παριστά τη συντροφικότητα του “πηδιούνται”; Μήπως δηλώνει την τρυφερότητα, το συναδελφισμό της γενετήσιας πράξης;

ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΟΧΙ.

Και μόνο που το σκέφτηκες αυτό, με πρόσβαλες.

Τσουτσέκι.

Λες και η συνουσία μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους. Όχι. Σίγουρα δεν ήταν αυτός ο λόγος που χρησιμοποίησα αυτή τη φράση με τη συγκεκριμένη διάταξη. Μάλλον το ζήτημα με το “δύο” ήταν θέμα μέτρου. Το “δυο άνθρωποι πηδιούνται” έχει λογικότερο ρυθμό από το “άνθρωποι πηδιούνται” (αν και συνεχίζω να σιχαίνομαι εκείνο το αναθεματισμένο “δυο”). Και για να συνεχίσω αυτό που έλεγα, (δηλαδή το γεγονός ότι) δύο άνθρωποι πηδιούνται σε κάποιο Σημείο στο χώρο μάλιστα, τη στιγμή ακριβώς εκείνη συνέβη η σύλληψη. Το σπερματοζωάριο του αρσενικού εισχώρησε στο ωάριο του θηλυκού και η διαδικασία της αναπαραγωγής, πανάρχαια κωλόγρια όπως είναι, άρχισε να κάνει τη δουλειά της. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν να δημιουργηθεί ένα ακόμα από αυτά που ονομάζουμε “ύπαρξη”.(Έστω κι αν αυτή η λέξη είναι υπερεκτιμημένη. Και εδώ θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στο γεγονός ότι η λέξη αυτή δεν έχει αποδειχθεί). Όπως ακριβώς χτες στην τουαλέτα μου δημιούργησα δύο ακόμα στερεές υπέροχες “υπάρξεις”. Έτσι λοιπόν το “ενα”* που δημιουργήθηκε εκείνη τη στιγμή άρχισε να ακολουθεί μια πρόοδο.

Καθώς διαμόρφωνε τα φρικιαστικά χαρακτηριστικά του μεγάλωνε σε μέγεθος. Είχε μεγάλα κίτρινα μάτια χωρίς βλέφαρα, αιώνια ανοιχτά για να αντικρίζουν την ασκήμια της ίδιας του της '''ύπαρξης''' [ή και την ασκήμια του κόσμου τούτου /κι- αν- ημπορεί- να- τη- χωρέσει- ένας- εγκέφαλος/, αν αρέσκεστε να ακούτε La Dispute].Τα γαμψά μαύρα νύχια που φύτρωναν στα δάχτυλά του, μα πρωτίστως, τα σαρκοβόρα δόντια του, έκαναν εκείνο το πλάσμα σε μέγεθος μπάλας του ράγκμπι να μοιάζει πράγματι ικανό για περαιτέρω επαγγελματική ανέλιξη στο χώρο της χρηματοοικονομίας. Τέλος, η γαμψή του μύτη και το σαπισμένο μωβ κρέας του έδιναν στο νεογνό την όψη ενός τέρατος. Ένα τέρας όπως άλλο δε γνώρισε ποτέ η γη και που εγώ αδυνατώ να περιγράψω παρά σκιαγραφώ ακροθιγώς μια γενικότητα της φιγούρας του. Οι γαμέτες λάθεψαν και δημιούργησαν ένα έκτρωμα. Η Μαμά Φύση κατάφερε για άλλη μια φορά να αποτύχει μεγαλειωδώς- έκαψε και πάλι το παστίτσιο. Καθώς το δύσμορφο πρόσωπό του συσπάστηκε και τα γλοιώδη κίτρινα μάτια του έλαμψαν μέσα στην παράνοια, το τέρας ήταν φανερό πως θα πραγματοποιούσε το φρικαλέο του σχέδιο.

Τη στιγμή λοιπόν εκείνη ακριβώς που δύο άνθρωποι πηδιόντουσαν, το τέρας άρχισε να ξεσκίζει τη μήτρα του θηλυκού όπου δημιουργήθηκε και να προχωρά προς τον κόλπο κατασπαράσσοντας με όλη του τη μανία το εσωτερικό του θηλυκού το οποίο συνέχιζε να πηδιέται βγάζοντας κραυγές ηδονής. Όταν το τέρας προχωρώντας συνάντησε το αρσενικό που είχε εισχωρήσσει, κατασπάραξε δίχως δεύτερη σκέψη το πέος του. Ένα μικρό και ανόητο πέος θα μπορούσα να πω. Και βγαίνοντας τελικά έξω από το θηλυκό, το τέρας συνέχισε να σκαλίσσει τα εντόσθια του αρσενικού με τα νύχια του.

Και έτσι έγινε, εκείνη ακριβώς την ώρα που “δύο άνθρωποι πηδιόντουσαν”. Στη συνέχεια, η πρόταση αυτή παθαίνει μετάλλαξη και γίνεται πλέον: “δύο άνθρωποι σχετικά ασήμαντοι και ανόητοι κείτονται νεκροί στο έδαφος ενώ τα σπέρματα του αρσενικού στάζουν ακόμα από το στόμα του θηλυκού.” Κι όμως, μέσα στο θάνατό τους έχουν και οι δύο ένα ηλίθιο χαμόγελο ικανοποίησης. Ανόητοι! Κι όλα αυτά για ένα γαμημένο ένστικτο.

                                                             -----------------------------------

  †ϯ HJƱJ∀ȡЦ∀И∀ ϯ†

Τελος

*(για τη σύγχρονη λογική ορολογία “ενικός όρος”)