YΠΟΜΝΗΜΑ Βεντέττας

(φορ παρτ γουάν) σί όλσο :IT HAS BEGUN

My Enemy and I

Στα νεανικά μας χρόνια.
Πριν την Έχθρα.


Βρήκα αυτά, 
          σε άλμπουμ φωτογραφιών, 
                        θαμμένων μέσα σε κούτες, 
                                        από χρόνια ξεχασμένες.

Μια βίαιη φιλία με πολλά σκαμπανευάσματα

 

Η ημέρα της αποφοίτησής μας από την Ακαδημία

5 χρόνια μετά και ενώ οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει για καιρό, 

συναντιόμαστε για να θυμηθούμε τα παλιά...

       Η ακράια ρίξη επέρχεται.

Η Αρχή του Τέλους.

[
]
[
]
+++++
+
_

"Would you DIE if I wished hard enough?"

Γαμάω Τη Μαμά Σου  > <

IT HAS BEGUN

Ναι για σένα είναι

Υπότιτλος: Ναι σε σένα μιλάω

Υ.Γ. Δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι δε θα υπάρξει βασανισμός πρώτα. Το μόνο που πιθανώς να σε γλιτώσει από την αργή βημα-βημα κάθοδο σου προς την Κόλαση ,που τα βράδια υφαίνω από τα σωθικά μου, σαν καρτερική αράχνη, για να μπεις, είναι η βαθιά μου ανάγκη να σε δω να πεθαίνεις από το σπαθί μου ανάμεσα σε πλήθος. Θα προτιμούσα, η (καθόλα δίκαιη) εκτέλεσή σου να γίνει δημόσια, διότι θα ήθελα να αντικρύσω τα έντρομα μάτια των δικών σου ανθρώπων καθώς θα πιτσιλιούνται με το αίμα σου που (στο υπόσχομαι) θα σκορπίσει άφθονο προς κάθε σημείο του ορίζοντα, ο έμπιστός μου φίλος, το ατσάλι. Θα ήθελα να αντικρύσω τα έντρομα μάτια των δικών σου ανθρώπων καθώς θα πιτσιλιούνται με το αίμα σου και να τους δω να χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα ως κάτι βιώσιμο και ανεκτό, καθώς τα δευτερόλεπτα θα περνούν πια μετρούμενα με τον ήχο που θα κάνουν οι στάλες απ' το αίμα σου κυλόντας από τα μέτωπά τους στο πάτωμα.

πλιτς

πλιτς

 πλιτς.

Και κείνη ακριβώς τη στιγμή, την ιερότερη στιγμή της ζωής μου-του θανάτου σου, θα γονατίσω ευλαβικά, σαν σε Duomo, θα σκύψω τη γλώσσα μου στο πάτωμα και θα γευτώ  τον σταλαγματικό, κόκκινο-παρελθοντικό σου χρόνο, και θα προσευχηθώ στους Ουρανούς να συγχωρέσουν την ψυχή μου.

Όταν κοιμάσαι το 

βράδυ να αφήνεις 

ένα μάτι ανοιχτό

Κι όταν η φαντασία 

σου παίζει ηχητικά 

παιχνίδια στο σκοτάδι

να ξέρεις πως κάποια

νύχτα η παραίσθηση

θα είμαι εγώ.

Απέραντο Ατέρμονο Ατελείωτο μίσος για πάντα,

Αυτός που θα δει

 την ψυχή σου 

να γλιστράει

 μέσα από το βλέμμα σου.

Y.Γ2. Αφιερωμένο Εξαιρετικά

       Ξαφνικά μια καμπάνα αντήχησε στην πλώρη.

   Όλο το πλήρωμα γονάτισε, ενώ ο ξυλουργός του πλοίου, με τη βοήθεια τριών ναυτών, σήκωνε το πτώμα, τοποθετώντας το στο ξύλο του παραπέτου.

    Μια πένθιμη σιωπή βασίλεψε τότε στη γέφυρα. Θα έλεγε κανείς ότι και η θάλασσα σώπαινε και δε μουρμούριζε πιά.

   Όλων τα μάτια ήταν στραμμένα στον Μαύρο Κουρσάρο, η μαύρη σιλουέτα του οποίου τονιζόταν παράξενα στο γκριζωπό φως του ορίζοντα.

    Η μεταλλική και ρωμαλέα φωνή του έσπασε ξαφνικά τη σιωπή.

- Ανθρωποι της θάλασσας!... φώναξε Ακούστε με!... Ορκίζομαι στο Θεό, στα κύματα αυτά που είναι πιστοί σύντροφοι και στην ψυχή μου ότι δεν θα ησυχάσω ποτέ αν δεν εκδικηθώ τους αδελφούς μου που δολοφονήθηκαν από τον Βαν Γκουλντ. Αστραπές να κάψουν το πλοίο μου, τα κύματα να με καταπιούν μαζί σας. Οι δύο Κουρσάροι, αυτος που κοιμάται και κείνος που θα κοιμηθεί σ'αυτά τα νερά, στις αβύσσους του μεγάλου κόλπου να με καταριούνται. Η ψυχή μου να βασανίζεται στην κόλαση, αν δεν σκοτώσω τον Βαν Γκούλντ και δεν εξοντώσω όλη την οικογένειά του, όπως αυτός εξόντωσε τη δική μου!... Άνθρωποι της θάλασσας!... Μ'ακούσατε;...

- Nαι, απάντησαν οι πειρατές και ο φόβος διακρινόταν στα πρόσωπά τους.

    Ο Μαύρος Κουρσάρος είχε σκύψει και κοιτούσε τα φωτεινά κύματα.

- Στο νερό η σορός! φώναξε με βραχνή φωνή.1

 

1 Εμίλιο Σαλγκάρι, Ο Μαύρος Κουρσάρος  (Αθήναι: Αφοι Στρατίκη),57

.I. θανάσιμος θάνατος θάνατος θάνατος στους αιώνες να ψοφάς σαν το σκυλί να αλυχτάς

FЯѠM ЯUϟϟIA WITH LOVE

 


10 Ιανουαρίου 1909, Αγία Πετρούπολη

Αγαπημένη μου Ισαβέλλα,
        


       Οι μέρες περνούν απαρατήρητες και αδιάφορες καθώς ζω μακριά σου. Μερικές φορές δεν περνούν καν, απλά μοιάζουν να στέκονται, να με κοιτούν και να με εμπαίζουν από απόσταση καθώς φυτοζωώ (παρασιτικά πάντα -άλλωστε γνωρίζεις πως έχω πτυχίο σε αυτό) στη Θεία μου, ανίκανος να δεχτώ μια ζωή στη οποία δεν αντικρύζω τα γαλάζια σου μάτια. Ελπίζω αυτή την άνοιξη να επιστρέψω στη Χάβρη για να παντρευτούμε. Αλλιώς θα κρεμαστώ από το πιο μελαγχολικό δέντρο στην κεντρική Πλατεία της Αγίας Πετρούπολης ή θα πάρω το τρένο μέχρι το Βλαδιβιστόκ για να πέσω από τη Γέφυρα. Στο υπόσχομαι δεν τη θέλω αυτή τη ζωή χωρίς ν α  ε ί μ α σ τ ε  έ ν α και το πάθος μου δεν μου επιτρέπει να δεχτώ περαιτέρω αναμονές. Έχεις το λόγο μου: ή θα παντρευτούμε την άνοιξη ή νυμφεύομαι πάραυτα μόνιμα και μια και καλή τον μορφονιό κυρ- Χάρο.
       Κατά τα άλλα, εδώ όλα συνεχίζουν να είναι εξίσου βαρετά και αδιάφορα όπως την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου σε αυτόν τον γκρίζο τόπο που οι ποιηταί αποκαλούν "παγοθήκη του Θεού" και εγώ "το πιο γούνινο μέρος του κόσμου" *. Μα το Θεό, Ισαβέλλα αγάπη μου, υπολογίζω πως η ρώσικη αστική (και μη) τάξη, έχει γδάρει τα μισά θηλαστικά της Ευρασιατικής ηπείρου, και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν οι Σιβηρικές αρκουδες ,που τις φαντάζομαι εξαθλιωμένες και γυμνές στο αγιάζι του ασήκωτου χειμώνα (σαν εκείνη τη φρικιαστική άτριχη γάτα Sphinx της εξαδέλφης σου στο Παρίσι που μοιάζει με τον Σατανά που ξύπνησε με ίκτερο και νευράκια), κατέβουν στην πρωτεύουσα για να ψωνίσουν ένα παλτό και για τις ίδιες και τις φίλες τους από τις γουνεμπορικές του κέντρου.
       Η ζωή εδώ κυλάει τόσο εντυπωσιακά μονότονα που αν δεν έπληττα τόσο αφόρητα, θα μπορούσα να ενθουσιαστώ γι' αυτό το γεγονός. Η Θεία συνεχίζει να παχαίνει (νομίζω ,δα, πως θα αναγκαστούμε να τη δηλώσουμε στην εφορία αν συνεχίσει να αυξάνεται σε όγκο και υπεραξία με τόσο ταχείς ρυθμούς). Ο Θείος από τη άλλη, συνεχίζει να είναι το ίδιο αμέτοχος, ανύπαρκτος, ισχνός και αποσυρμένος στην -χωρίς αμφιβολία- εσωτερική ανομολόγητη οντολογική του Κόλαση· μόνιμα μεθυσμένος  (όπως ΟΛΟΙ άλλωστε σ'αυτή τη χώρα, ολημερίς και οληνυχτίς). Όχι ότι τον αδικώ - σου εξήγησα για την Θεία. Το οποίο μου θυμιζει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Πόσο χαίρομαι που η λεπτή σιλουέτα σου ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ έτσι και μετά το γάμο μας, ομορφιά μου! Εδώ οι γυναίκες αν δεν είναι κρυόκωλες (δε βοηθάει και ο καιρός) είναι τεράστιες και γούνινες. Το οποίο με κάνει να πεθυμώ ακόμη περισσότερο το δροσερό μουτράκι σου. Τι σου έλεγα; Α ναι, για τον Θείο.. Μερικές φορές μπαίνω στον πειρασμό (και ενδίδω...με ξέρεις) να δω αν είναι ζωντανός ακόμη, και του στραβώνω το περουκίνι με μια, όλο σβελτάδα και τόλμη, δεξιοτεχνική κίνηση, την οποία εχω τελειοποιήσει πια. Αλλά αντιδράει όπως τα αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα, οι στρατιώτες της Ελβετικής Φρουράς στο Λούβρο. Και αυτό αφαιρεί αρκετά από την ευχαρίστηση του όλου σκέρτσου.
                Ω γλυκιά μου, καλή μου Ισαβέλλα, δε μπορείς να φανταστείς τα δεινά που υποφέρω! Αυτός ο τόπος -κοιτάω τώρα έξω από το παράθυρο του γραφείου μου στο σπίτι της Θείας καθώς σου γράφω- χύνοντας στο χαρτί δάκρυα φλογερού έρωτα , στην ήδη μουσκεμένη σελίδα από τα στερνά δάκρυα απόγνωσης και πόνου για την  έλλειψή σου.  Αυτός ο τόπος ,όπως έλεγα, είναι τις 360 από τις 365 μέρες του χρόνου καλυμμένος με 50 μέτρα χιόνι το οποίο καλύπτει τα τζάμια, τους δρόμους, τα κτίρια, τα μαγαζιά (και αρχίζω να πιστεύω και τα μυαλά των ανθρώπων). 
       Αχ είναι όλα τόσο μπανάλ  και ,σα να μην έφτανε αυτό, το αλκοολούχο ηδύποτο εδώ κάθε άλλο παρά ηδύ είναι. Ικανό μόνο για να καθαρίζεις πληγές τραυματιών από τη μάχη ή τουαλέτες πορνείων από τα μικρόβια. Αυτή η διάφανη ανοησία που ονομάζεται Βότκα με κάνει να νοσταλγώ σφόδρα ένα καλό κρασί απ'την πατρίδα. Σε παρακαλώ θερμά ,μάλιστα, αν δεν σου είναι κόπος, φως των ματιών μου, να ζητήσεις από τον θείο σου να μου στείλει με δέμα λίγο καλό κρασί από την προσωπική του συλλογή με την πρώτη ευκαιρία. Μπας και πνίξω τουλάχιστον τον πόνο μου στην αιθανόλη. Γιατί αλλιώς με βλέπω να πνίγω τη Θεία μαζί με το δίσκο με τα γεμιστά βουτήματα μαρμελάδας που μου προσφέρει κάθε μισή ώρα μέχρι το απογευματινό τσάι (που ούτε Πάντα κινεζικό να ήμουνα δε θα είχα τοση ακόρεστη και χρονικά συντεταγμένη πέινα). Αλλά επειδή πάντα αρνούμαι, κερνάει τον ευατό της "Για να μην πάνε χαμένα. Έτσι κι αλλιώς, αν δε φαγωθούν θα ξεραθούν αφού βγήκαν από το βάζο".
       Και φυσικά θα ανυπομονείς να μάθεις για την λαμπρή (!) καριέρα μου ως καταξιωμένο συγγραφέα των καιρών μας και πώς αυτή προοδεύει με αυτό το επαγγελματικό ταξίδι. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα. Η αγορά στη Ρωσία ,είναι εμφανές, αγγίζεται από τα γραπτά μου. Έχω κάνει ένα σωρό βιβλιοπαρουσιάσεις,συνεντεύξεις σε λογοτεχνικά περιοδικά, παρουσιαστεί σε καλλιτεχνικά γκαλά, δεξιώσεις και εγκαίνεια εκδοτικών οίκων και άλλα τέτοια που έκαναν τα σαγώνια μου να πονάνε από τα πολλά χασμουρητά- να' ναι καλά ο Σεμπαστιάν ο αντζέντης μου που φροντίζει να με κάνει φίρμα παγκοσμίως). Έχω δεχθεί ,γενικά, πολλές καλές κριτικές ανά τον τύπο και άλλες τόσες ξεδιάντροπες κολακείες αυτοπροσώπως ,εδώ και κει. 
       Αλλά υπήρξε μια κριτική η οποία ξεχώρισε λόγω πρωτοτυπίας και στην παραθέτω γιατί και εμένα με αναστάτωσε δεόντως με όλους τους καλούς και τους κακούς τρόπους ταυτόχρονα. Αποτελεί δε και την πρώτη αρνητική κριτική που έχω λάβει (και μάλλον ισχύει κι όλας), γι' αυτό θα καταλαβαίνεις γιατί είμαι τόσο εξιταρισμένος. Πριν από τρείς εβδομάδες περίπου, λοιπόν, μια κοντόχοντρη γυναίκα από το Μινσκ, -η οποία είχε μάλλον πυκνότερο μουστάκι από το Βαρώνο συζηγό της- μου είπε πως αν και της αρέσουν κάποια από αυτά που έχω γράψει, όλες μου οι ιστορίες έχουν πολλά παραπάνω ΠΕΗ από όσα θα φαινόταν απαραίτητο. Ότι μοιάζει σαν , κάθε φορά που γράφω κάτι το οποίο τείνει να γίνει αξιόλογο -αν και συνηθως αποτυγχάνει [ναι, το είπε]- τα ΠΕΗ μοιάζουν να παρεισφρέουν στα κέιμενά μου  σχεδόν παρασιτικά.
        Εγώ πίστευα πάντα ότι κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα βελτιώνεται κατά πολύ προσθέτωντας απλά ένα ΠΕΟΣ στο όλο ζήτημα(Όπως και πολλές άλλες καταστάσεις). Σου έχω αναφέρει πάμπολλες φορές, δε, αγαπημένα μου έργα, τα οποία όπως συχνά σχολιάζω, δεν φέρουν αρκετά ΠΕΗ για να εξυψωθούν σε θεϊκού επιπέδου κομψοτεχνήματα. Θυμάσαι, για παράδειγμα, την πρότασή μου στο Κοινοβούλιο για προσθήκη γιγάντιων μαρμάρινων φαλών στην Αψίδα του Θριάμβου και την αναλυτική μου επιστολή στην Κυβέρνηση για το πώς ακριβώς θα αναδείξουν το μνημείο σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Όπως καταλαβαίνεις η συζήτησή μου με αυτή την κακάσχημη μεσήλικη γυναίκα, που δε φαίνεται να εκτιμάει καθόλου τα ΠΕΗ (για δικό της κακό) με επηρέασε βαθύτατα. Μετά από αρκετές μέρες βαθιάς περισυλλογής, σε τέτοιο σημείο που ορισμένες φορές αμέλησα να πάρω το πρωινό μου· προχώρησα σε σοβαρότατες αποφάσεις να αλλάξω ρόττα, να χαράξω μία νέα Αρχή στη ζωή μου.
         Έτσι αποφάσισα να σταματήσω να γράφω όλη την ώρα για ΠΕΗ .
Προσπάθησα να θυμηθώ μια παλιότερη ηλικία μου κατά την οποία δεν με απασχολούσαν τα ΠΕΗ και η φιλοσοφία τους.
Έτσι θυμήθηκα ότι από μικρό παιδί μιλούσα συνέχεια για ΠΕΡΙΤΤΩΜΑΤΑ δηλαδή ΣΚΑΤΑ. Ήταν το αγαπημένο μου αντικείμενο συζήτησης. Η υφή τους, η μυρωδιά τους, το χρώμα τους και το πολυποίκιλο λεξιλόγιο με το οποίο μπορούν να περιγραφούν στη γαλλική γλώσσα με συνάρπαζαν ως τα βάθη της νεανικής μου ψυχής.
       Έτσι. Από δω και μπρος δε θα γράφω πια για ΠΕΗ.
       Πάνε τα ΠΕΗ.
       ΠεΗθάνανε.
       Από δω και μπρος θα γράφω μόνο για ΣΚΑΤΑ και πόσο μου αρέσουν.
        Όσο κι αν μου σχίζεται η καρδιά στα δυό, ωσάν το Ναό του Σολομώντα, θα αναγκαστώ να σ' αφήσω, αγαπημένη, κλείνοντας αυτό το γράμμα καθόσον τελείωσα το πρωινό μου και θα πρέπει να συνεχίσω με τις πρωινές μου υποχρεώσεις και αγγαρίες.

Σε φιλώ, μον σερί, 

στο πάλευκο σου πλούσιο

μπούστο,

το οποίο ανυπομονώ

 να αγκαλιάσω σφιχτά
και με μανία 

μόλις γυρίσω με το καλό,

ο Αρνό σου.

*(πάντα μετά το φύλο της γυναίκας του Πατρός Ιωακείμ πίσω στην πατρίδα) 

aVOIDdance

 
Remember the Pain

Ballad to the cowardz

Remember the pain
Don't you forget about the pain
Not even once (with all the puns intented)
Try to avoid the pain as best you can
the pain
Avoid the pain
A void the pain
A void, the pain
As all things natural attempt to
It is a life of avoiding not of choice
the one you led to
You do not dance inside the Mosh Pit
You just step aside so you don't get someone else' s elbow in your eye
You do not Sin
You do not dance
But you just pray to God you don't feel "sorry" /saying it like a twat/
The coward way out
the christian thing to do
non-doing
non-thinking
non-being
non-human
The most abhorrent, awefull way to live
The life inside the closet
You are the monster of your bed
The Boogie-man of days ahead
Oh how I pity you, you, tiny, tiny mammal
The most abhorrent, awefull way to live
Not "to live" just "not to be constantly dying" (the continuous tense is tensive)
Everything you act, everything you think , everything you say just leads to this
avoiding the pain
trying to minimize the pain
But isn't it painfull to always remember the pain?
How can you not feel pain if not by remembering it constantly?
But if you forget
If you forget the pain
But if you forget then you make huge mistakes
that lead to unexpectedly larger amounts of pain
Is that worse or not?
To remember or to forget?
It escapes me...

Remember, remember, the pain of December
Possibly the saddest month of the year
But that does not matter it was just a rhyme
(this happens  alot to me,
rhyme that does not matter, that is)
Pain is in all months
Pain is everywhere
Pain is inside you
Pain is in the eye of the bee-holder (all the bees he was  holding stung him vindictively (and justified-ly so) at once (as he was rudely detaining them from their daily affairs)
Bzzzzzzzzz
Avoiding the pain
Avoiding the pain
I should live in Maine
This is not a life
This is a Painkiller
You should get a job in a Pharmaceutical
People will pay money to  e a t  you

Avoid the pain
Or take the train
Avoid the pain
Don't drink the rain
.....it is rrrrrrrreally unhealthy

All kinds of pain
the ones you love
the ones you hate
In mind and shape and body
Without the pain 
There is no gain
But I am singing this in vain
Because I've never really
never never really 
ever had this wanted
There's so much pain I've gone insane
*howls like a wolf*


There is your pain 
There is his pain
There's so much pain you must collect it
I wish I knew t' where this is mounting
There is the Pain that's all-surrounding
But this society is Lame
They've told me thrice I've lost the GAME
"A piece of pie was all i ever really wanted"

Avoidance is choice

 Avoidance is choice 

  Avoidance is choice  

You just avoid to admit it

There is a bloody  REVOLUTION going on

but you're not being in it.

 

https://soundcloud.com/tecnho-science

Μεσοτυχίες/Medianeras

Dear Neighbor,

Όταν πηδιέσαι να βάζεις

μουσική.

Γιατί καλά κάνεις και φωνάζεις 

 και εκφράζεσαι,

Άλλωστε[(Θάνατος)

στους σεξουαλικά καταπιεζόμενους)]

Αλλά να βάζεις μουσική, γιατί, δε θέλω

   να σ'ακούω.

Να βάζεις μουσική γιατί δε θέλω

   να σ'ακούω.

Και , πίστεψέ με, και συ δε θέλεις 

   να σ'ακούω.

Γιατί ο Κάφρος δύσκολα καταπιέζεται,

<ακόμα και σε μια ΠροσχηματικήΚαθωσπρεπικήΕμμετική κενωνjία>

Και ίσως να αποτελεί πιθανότητα,

να μου γυρίσει καμιά φορά και να σου χτυπήσω τον χάρτινο τοίχο που μας χωρίζει.

Θα μου γυρίσει καμιά φορά και θα σου χτυπήσω το χάρτινο τοίχο που μας χωρίζει και θα σου πω,

ψιθυριστά με καταχνιά φωνή και creepy:

"Όσο kinky και να είσαι 

και όσο φωτεινή,

δε νομίζω να γουστάρεις 

να το ξέρεις 

θα τον παίξω para ti" ?

Να βάζεις μουσική ,να μη,

σ'ακούω

γιατί εσύ όπως είπα δα και πρίν

καλύτερα 

να 

μη

 θέλεις

 να σ'ακούω

γιατί θα με πιάσει καμιά μέρα οίστρος καλjιτεχνικός

που 'ναι άρχων μου αβάσταχτος και καταπιεστικός.

Γιατί έχω σχέδιο πονηρό

και μαγνητοφωνάκι (ουί) ψηφιακό

και 'πειδή γουστάρω art-vivante*

θα ηχογραφήσω τα δικά σου

(θεσπέσια) 

VogueήΤante

και θα τους βάλω από κάτω 

noiz

και βρωμιά.

Να βάζεις μουσική, να μη,

σ'ακούω

(είναι δα και θέμα savoir vivre)

γιατί αλλιώς θα σου βάζω εγώ μουσική να 

μη 

σ'

ακου

ω

και-ξέρεις-πως-θα-σου-βάζω-Limbonic-Art-Ultimate-Death-Worship-ή-Μεξικάνικα-σκυλάδικα-με-πρίμες-τρομπέτες,-ή-Butthole-Surfers-ή-Frank-Chickens-ή-Skullflower-Fucked-on-a-pile-of-corpses

αν δε το κόψεις

και όλες τις μουσικές με τις οποίες κανείς (εσείς) δεν κατάφερε ποτέ να γαμήσει

Να βάζεις μουσική 

ν

α μη σ' ακούω

 γιατί-είναι-δύσκολο-να-κατανοήσεις-τις-περίπλοκες-αυτές-ημέρες-του-μπουρδέλου-των-συνεδριάσεων-της-Διεθνούς-Ένωσης-Εργαζομένων/katakahmenwn/-και-τα-τακτικά-λάθη-της-Παρισινής-Κομμούνας-του-1870

όταν ο μπουνταλάς γκομένός σου 

σε χτυπά στον τοίχο

(μας)

preludio ante deum

NAI 
NAI 
NAI 
NAI 
NAI
NAI
NAI
/βροντερή φωνή/ΠΕΣ ΜΟΥ ΟΤΙ Σ'ΑΡΕΣΕΙ!
Σ'ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΣΕ ΓΑΜΑΩ?Ε Σ'ΑΡΕΣΕΙ?\βροντερή φωνή\
ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ 
ΝΑΙ 
ΝΑΙ
ΝΑΙ 
ΑΑΑ ΑΑΑ 
Α
ΑΑ
Α
ΑΑΑ
Α
Α
Α
ΑΧ
ΑΧ
ΑΑ

Α
Α
Α
Α
ΑΑ

ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
ΝΑΙ
Α
ΑΑΑ
ΑΑ

,αυτήκοος Μάρτυρας Μαρτύριο Χερνάντες

 

 * [*κόρδωμα φωνής/σπάσιμο καρπού*]

{[(o)]}

"Jesus is my other car"

Jesus is my Lord.
 So I guess that makes me a Lady