FЯѠM ЯUϟϟIA WITH LOVE

 


10 Ιανουαρίου 1909, Αγία Πετρούπολη

Αγαπημένη μου Ισαβέλλα,
        


       Οι μέρες περνούν απαρατήρητες και αδιάφορες καθώς ζω μακριά σου. Μερικές φορές δεν περνούν καν, απλά μοιάζουν να στέκονται, να με κοιτούν και να με εμπαίζουν από απόσταση καθώς φυτοζωώ (παρασιτικά πάντα -άλλωστε γνωρίζεις πως έχω πτυχίο σε αυτό) στη Θεία μου, ανίκανος να δεχτώ μια ζωή στη οποία δεν αντικρύζω τα γαλάζια σου μάτια. Ελπίζω αυτή την άνοιξη να επιστρέψω στη Χάβρη για να παντρευτούμε. Αλλιώς θα κρεμαστώ από το πιο μελαγχολικό δέντρο στην κεντρική Πλατεία της Αγίας Πετρούπολης ή θα πάρω το τρένο μέχρι το Βλαδιβιστόκ για να πέσω από τη Γέφυρα. Στο υπόσχομαι δεν τη θέλω αυτή τη ζωή χωρίς ν α  ε ί μ α σ τ ε  έ ν α και το πάθος μου δεν μου επιτρέπει να δεχτώ περαιτέρω αναμονές. Έχεις το λόγο μου: ή θα παντρευτούμε την άνοιξη ή νυμφεύομαι πάραυτα μόνιμα και μια και καλή τον μορφονιό κυρ- Χάρο.
       Κατά τα άλλα, εδώ όλα συνεχίζουν να είναι εξίσου βαρετά και αδιάφορα όπως την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου σε αυτόν τον γκρίζο τόπο που οι ποιηταί αποκαλούν "παγοθήκη του Θεού" και εγώ "το πιο γούνινο μέρος του κόσμου" *. Μα το Θεό, Ισαβέλλα αγάπη μου, υπολογίζω πως η ρώσικη αστική (και μη) τάξη, έχει γδάρει τα μισά θηλαστικά της Ευρασιατικής ηπείρου, και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν οι Σιβηρικές αρκουδες ,που τις φαντάζομαι εξαθλιωμένες και γυμνές στο αγιάζι του ασήκωτου χειμώνα (σαν εκείνη τη φρικιαστική άτριχη γάτα Sphinx της εξαδέλφης σου στο Παρίσι που μοιάζει με τον Σατανά που ξύπνησε με ίκτερο και νευράκια), κατέβουν στην πρωτεύουσα για να ψωνίσουν ένα παλτό και για τις ίδιες και τις φίλες τους από τις γουνεμπορικές του κέντρου.
       Η ζωή εδώ κυλάει τόσο εντυπωσιακά μονότονα που αν δεν έπληττα τόσο αφόρητα, θα μπορούσα να ενθουσιαστώ γι' αυτό το γεγονός. Η Θεία συνεχίζει να παχαίνει (νομίζω ,δα, πως θα αναγκαστούμε να τη δηλώσουμε στην εφορία αν συνεχίσει να αυξάνεται σε όγκο και υπεραξία με τόσο ταχείς ρυθμούς). Ο Θείος από τη άλλη, συνεχίζει να είναι το ίδιο αμέτοχος, ανύπαρκτος, ισχνός και αποσυρμένος στην -χωρίς αμφιβολία- εσωτερική ανομολόγητη οντολογική του Κόλαση· μόνιμα μεθυσμένος  (όπως ΟΛΟΙ άλλωστε σ'αυτή τη χώρα, ολημερίς και οληνυχτίς). Όχι ότι τον αδικώ - σου εξήγησα για την Θεία. Το οποίο μου θυμιζει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Πόσο χαίρομαι που η λεπτή σιλουέτα σου ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ έτσι και μετά το γάμο μας, ομορφιά μου! Εδώ οι γυναίκες αν δεν είναι κρυόκωλες (δε βοηθάει και ο καιρός) είναι τεράστιες και γούνινες. Το οποίο με κάνει να πεθυμώ ακόμη περισσότερο το δροσερό μουτράκι σου. Τι σου έλεγα; Α ναι, για τον Θείο.. Μερικές φορές μπαίνω στον πειρασμό (και ενδίδω...με ξέρεις) να δω αν είναι ζωντανός ακόμη, και του στραβώνω το περουκίνι με μια, όλο σβελτάδα και τόλμη, δεξιοτεχνική κίνηση, την οποία εχω τελειοποιήσει πια. Αλλά αντιδράει όπως τα αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα, οι στρατιώτες της Ελβετικής Φρουράς στο Λούβρο. Και αυτό αφαιρεί αρκετά από την ευχαρίστηση του όλου σκέρτσου.
                Ω γλυκιά μου, καλή μου Ισαβέλλα, δε μπορείς να φανταστείς τα δεινά που υποφέρω! Αυτός ο τόπος -κοιτάω τώρα έξω από το παράθυρο του γραφείου μου στο σπίτι της Θείας καθώς σου γράφω- χύνοντας στο χαρτί δάκρυα φλογερού έρωτα , στην ήδη μουσκεμένη σελίδα από τα στερνά δάκρυα απόγνωσης και πόνου για την  έλλειψή σου.  Αυτός ο τόπος ,όπως έλεγα, είναι τις 360 από τις 365 μέρες του χρόνου καλυμμένος με 50 μέτρα χιόνι το οποίο καλύπτει τα τζάμια, τους δρόμους, τα κτίρια, τα μαγαζιά (και αρχίζω να πιστεύω και τα μυαλά των ανθρώπων). 
       Αχ είναι όλα τόσο μπανάλ  και ,σα να μην έφτανε αυτό, το αλκοολούχο ηδύποτο εδώ κάθε άλλο παρά ηδύ είναι. Ικανό μόνο για να καθαρίζεις πληγές τραυματιών από τη μάχη ή τουαλέτες πορνείων από τα μικρόβια. Αυτή η διάφανη ανοησία που ονομάζεται Βότκα με κάνει να νοσταλγώ σφόδρα ένα καλό κρασί απ'την πατρίδα. Σε παρακαλώ θερμά ,μάλιστα, αν δεν σου είναι κόπος, φως των ματιών μου, να ζητήσεις από τον θείο σου να μου στείλει με δέμα λίγο καλό κρασί από την προσωπική του συλλογή με την πρώτη ευκαιρία. Μπας και πνίξω τουλάχιστον τον πόνο μου στην αιθανόλη. Γιατί αλλιώς με βλέπω να πνίγω τη Θεία μαζί με το δίσκο με τα γεμιστά βουτήματα μαρμελάδας που μου προσφέρει κάθε μισή ώρα μέχρι το απογευματινό τσάι (που ούτε Πάντα κινεζικό να ήμουνα δε θα είχα τοση ακόρεστη και χρονικά συντεταγμένη πέινα). Αλλά επειδή πάντα αρνούμαι, κερνάει τον ευατό της "Για να μην πάνε χαμένα. Έτσι κι αλλιώς, αν δε φαγωθούν θα ξεραθούν αφού βγήκαν από το βάζο".
       Και φυσικά θα ανυπομονείς να μάθεις για την λαμπρή (!) καριέρα μου ως καταξιωμένο συγγραφέα των καιρών μας και πώς αυτή προοδεύει με αυτό το επαγγελματικό ταξίδι. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα. Η αγορά στη Ρωσία ,είναι εμφανές, αγγίζεται από τα γραπτά μου. Έχω κάνει ένα σωρό βιβλιοπαρουσιάσεις,συνεντεύξεις σε λογοτεχνικά περιοδικά, παρουσιαστεί σε καλλιτεχνικά γκαλά, δεξιώσεις και εγκαίνεια εκδοτικών οίκων και άλλα τέτοια που έκαναν τα σαγώνια μου να πονάνε από τα πολλά χασμουρητά- να' ναι καλά ο Σεμπαστιάν ο αντζέντης μου που φροντίζει να με κάνει φίρμα παγκοσμίως). Έχω δεχθεί ,γενικά, πολλές καλές κριτικές ανά τον τύπο και άλλες τόσες ξεδιάντροπες κολακείες αυτοπροσώπως ,εδώ και κει. 
       Αλλά υπήρξε μια κριτική η οποία ξεχώρισε λόγω πρωτοτυπίας και στην παραθέτω γιατί και εμένα με αναστάτωσε δεόντως με όλους τους καλούς και τους κακούς τρόπους ταυτόχρονα. Αποτελεί δε και την πρώτη αρνητική κριτική που έχω λάβει (και μάλλον ισχύει κι όλας), γι' αυτό θα καταλαβαίνεις γιατί είμαι τόσο εξιταρισμένος. Πριν από τρείς εβδομάδες περίπου, λοιπόν, μια κοντόχοντρη γυναίκα από το Μινσκ, -η οποία είχε μάλλον πυκνότερο μουστάκι από το Βαρώνο συζηγό της- μου είπε πως αν και της αρέσουν κάποια από αυτά που έχω γράψει, όλες μου οι ιστορίες έχουν πολλά παραπάνω ΠΕΗ από όσα θα φαινόταν απαραίτητο. Ότι μοιάζει σαν , κάθε φορά που γράφω κάτι το οποίο τείνει να γίνει αξιόλογο -αν και συνηθως αποτυγχάνει [ναι, το είπε]- τα ΠΕΗ μοιάζουν να παρεισφρέουν στα κέιμενά μου  σχεδόν παρασιτικά.
        Εγώ πίστευα πάντα ότι κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα βελτιώνεται κατά πολύ προσθέτωντας απλά ένα ΠΕΟΣ στο όλο ζήτημα(Όπως και πολλές άλλες καταστάσεις). Σου έχω αναφέρει πάμπολλες φορές, δε, αγαπημένα μου έργα, τα οποία όπως συχνά σχολιάζω, δεν φέρουν αρκετά ΠΕΗ για να εξυψωθούν σε θεϊκού επιπέδου κομψοτεχνήματα. Θυμάσαι, για παράδειγμα, την πρότασή μου στο Κοινοβούλιο για προσθήκη γιγάντιων μαρμάρινων φαλών στην Αψίδα του Θριάμβου και την αναλυτική μου επιστολή στην Κυβέρνηση για το πώς ακριβώς θα αναδείξουν το μνημείο σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Όπως καταλαβαίνεις η συζήτησή μου με αυτή την κακάσχημη μεσήλικη γυναίκα, που δε φαίνεται να εκτιμάει καθόλου τα ΠΕΗ (για δικό της κακό) με επηρέασε βαθύτατα. Μετά από αρκετές μέρες βαθιάς περισυλλογής, σε τέτοιο σημείο που ορισμένες φορές αμέλησα να πάρω το πρωινό μου· προχώρησα σε σοβαρότατες αποφάσεις να αλλάξω ρόττα, να χαράξω μία νέα Αρχή στη ζωή μου.
         Έτσι αποφάσισα να σταματήσω να γράφω όλη την ώρα για ΠΕΗ .
Προσπάθησα να θυμηθώ μια παλιότερη ηλικία μου κατά την οποία δεν με απασχολούσαν τα ΠΕΗ και η φιλοσοφία τους.
Έτσι θυμήθηκα ότι από μικρό παιδί μιλούσα συνέχεια για ΠΕΡΙΤΤΩΜΑΤΑ δηλαδή ΣΚΑΤΑ. Ήταν το αγαπημένο μου αντικείμενο συζήτησης. Η υφή τους, η μυρωδιά τους, το χρώμα τους και το πολυποίκιλο λεξιλόγιο με το οποίο μπορούν να περιγραφούν στη γαλλική γλώσσα με συνάρπαζαν ως τα βάθη της νεανικής μου ψυχής.
       Έτσι. Από δω και μπρος δε θα γράφω πια για ΠΕΗ.
       Πάνε τα ΠΕΗ.
       ΠεΗθάνανε.
       Από δω και μπρος θα γράφω μόνο για ΣΚΑΤΑ και πόσο μου αρέσουν.
        Όσο κι αν μου σχίζεται η καρδιά στα δυό, ωσάν το Ναό του Σολομώντα, θα αναγκαστώ να σ' αφήσω, αγαπημένη, κλείνοντας αυτό το γράμμα καθόσον τελείωσα το πρωινό μου και θα πρέπει να συνεχίσω με τις πρωινές μου υποχρεώσεις και αγγαρίες.

Σε φιλώ, μον σερί, 

στο πάλευκο σου πλούσιο

μπούστο,

το οποίο ανυπομονώ

 να αγκαλιάσω σφιχτά
και με μανία 

μόλις γυρίσω με το καλό,

ο Αρνό σου.

*(πάντα μετά το φύλο της γυναίκας του Πατρός Ιωακείμ πίσω στην πατρίδα)