H Ελβίρα πεθαίνει πάντα τελευταία

Η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία βουτώντας με το κεφάλι από τον όγδοο όροφο μιας πολυκατοικίας. Πέφτει αιωρούμενη με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά, σα βίαιο πούπουλο, καθώς το λευκό της νυχτικό ανεμίζει κοριτσίστικα, και σκάει στο πάτωμα με δύναμη, τα μυαλά και τα κρέατά της απλώνονται ,απλόχερα, γύρω, σε ακτίνα πολλών μέτρων. Ο αρχέγονος ροζ πολτός από τα πάντα και το τίποτα, μια εναλλακτική μορφή από αυτό που ήταν πριν (περισσότερο στέρεο, παραλληλόγραμμο και οριοθετημένο), αλλά εξίσου σημαντική και αξιόλογη. 

Η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ξοπίσω της βουτάνε δεκαπέντε μικρά παπάκια, που βαδίζουν κίτρινα, φωνάζοντας χαρούμενα και αθώα, μέχρι να πέσουν στο κενό μη καταλαβαίνοντας ποτέ τι τους συνέβη. Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρυσαν όταν εκκολάφθηκαν ,η Ελπίδα, ,τα παπάκια, και από τότε την ακολούθησαν σε παράταξη για μάνα τους. 

Η Ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και ο ιατροδικαστής είπε ότι πέθανε ώρα 12:34 π.μ. από πρόσκρουση με έδαφος.

٩꒰๑• ̫•๑꒱۶

    

 

Target. Exterminate.

Suicide isn't the answer, BUT I SAY IT IS ALWAYS THE QUESTION! ^_% 
When I go to parties, and believe you ,me,  I go to parties a lot for I am that social-outgoing-friendly type sorta-fella,
I like to make the party guests feel welcome and fluffy in their newly acquired party area;
so, I always prepare some suicide- orderves : I walk proudly around the party with my homemade snacks on a silver tray;  "SUICIDE ANYONE? SUICIDE FOR THE PARTY? SUICIDE ANYONE?  LETS ALL HAVE SOME SUICIDE! ", I yell at the top of my lungs and everyone seems to feel much much better and relaxed. 

So, remember kids: suicide may not be THE ANSWER all of the time but it is ALWAYS THE QUESTION!

Neomu Haengbokhada! 너무 행복하다!

Neomu  Gibunjota! 너무 기분좋다!
Jeongmal Gippeuda! 정말 기쁘다!

linkHAENGBOKHADA!psst link

ΑΚΟΥ ΜΑΣ ,ΚΟΣΜΕ, ΑΚΟΥ ΜΑΣ
Ουρλιάζουμε μέσα στο κεφάλι, ουρλιάζουμε.
Είναι τόσο δυνατά που ευτυχώς δε μας ακούει κανείς.
Τα ουρλιαχτά των Σαπισμένων έχουν γίνει ένα με το Σύμπαν.
Έχουν εναρμονιστεί με το φυσικό ήχο της πόλης, τα παραθανάσια βελάσματα των Ζωντανών Νεκρών.
Έχουν εναρμονιστεί με το φυσικό ήχο της πόλης· 
κοπιάρουν την κυματομορφή του κορναρίσματος,
του τραγουδιού απ’ το ραδιόφωνο,
του πουλιού που κελαηδάει,
του κοριτσιού που γελάει με την ψυχή του.
Τα ουρλιαχτά των Σαπισμένων εκτοξεύονται και εκπέμπονται συνεχόμενα από τον εγκέφαλό τους χωρίς να ακούγονται από κανέναν.
Γιατί μόλις βγουν από τον εγκέφαλο 
κοπιάρουν το φυσικό ήχο του περιβάλλοντος, 
τον ντουπλικάρουν και γίνονται ένα με το ουδέτερο τραγούδι του αστικού τοπίου.
Έτσι κανείς δεν τα γνώρισε ποτέ για ουρλιαχτά.
Είναι πια ίδια με τον ήχο της ηλεκτρικής σκούπας και της μεσήλικης γυναίκας που γαμιέται στο απέναντι διαμέρισμα.
Μα αν κάποιος έκανε μια ηχοληπτική ανάλυση στο φάσμα του θορύβου της πόλης
, θα έβρισκε αυτά τα ανώμαλα κύματα,
που είναι ίδια και απαράλλαχτα με τον ήχο ενός χαρτομάντιλου που χτυπάει σε τζάμι,
που είναι ίδια και απαράλλαχτα με τον ήχο τηλεοπτικού πιστολιδιού,
αλλά διαφέρουν κατά ένα ή δύο Ηertz.
Το γυμνό αυτί δεν μπορεί να τα ακούσει και να τα συλλάβει,
αλλά στο διάγραμμα φαίνονται·
ο ακούραστος εξιδανικευμένος (φετιχοποιημένος και απόλυτα ανύπαρκτος) Επιστήμονας,
θα τα εντόπιζε μετά από εξονυχιστική εξαντλητική και πολύωρη έρευνα σε σκοτεινά υπόγεια μπροστά σε οθόνες με data επί datων επί data.
Θα τα εντόπιζε αυτά τα ανώμαλα ντούπλικεητ κύματα και θα έξινε τις τρίχες του προσώπου του σκεφτικός για την απρόσμενη αλλά όχι αξιοπρόσεχτη αλλά όχι statistically significant ιδιομορφία.
ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΑΠΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΟΣΜΕ, ΜΑΣ ΑΚΟΥΣ?
Οι στρατιές των ζόμπι που προσεύχονται νυχθημερόν για την Αποκάλυψην Τώρα, αλλά παίρνουν πάντα τ’αρχίδια τους.
Έχει σαπίσει το μυαλό μας,
ΔΕΝ ΠΡΟΦΤΑΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΡΥΤΙΔΕΣ ΓΕΛΙΟΥ.
Εσύ, πού βρήκες και τις έκλεψες, πες μας τα μυστικά σου;
Η ζωή είναι σκατά , ΚΟΣΜΕ!
Η ζωή είναι φριχτή, αβάσταχτη και μαύρη , ΚΟΣΜΕ!
Κι αν μας πεις το αντίθετο,  θα σε ζηλέψουμε.
Εσύ πού τη φτιάχνεις τη Χαρά, ΚΟΣΜΕ?
Ποιά υλικά σου δώσαν οι Θεοί για να την πλάσεις τη Χαρά σου , ΚΟΣΜΕ?
Που σου μάθανε να την κατασκευάζεις και να την καρπώνεσαι
γιατί εμάς στη μοιρασιά μας πήδηξανεε, ΚΟΣΜΕ.
Οι Σαπισμένοι με τα σάπια τους μυαλά και τα νεκρά τους μάτια.
Κουνιούνται σαν νευρόσπαστα εξαναγκάζοντας την κάθε μέρα με το ζόρι,
σβήνοντας τις ημέρες από το ημερολόγιο
μετρώντας αντίστροφα τον βιολογικό τον χρόνον απ΄τον κανονικό τον φυλλοβόλο φοβητσιάρην άνθρωπο.
Μετρώντας αντίστροφα , ΚΟΣΜΕ, προς το τέλος!
Μία μέρα λιγότερη.
Μία μέρα λιγότερη.
Μία μέρα λιγότερη.
Κάποτε θα τελειώσει, δεν μπορεί!
Κι ο κόσμος τούτος θα βαρεθεί να βασανίζει τους Σαπισμένους και θα τους επιτρέψει να πάψουν να βολοδέρνουν σαν να σκυλιά.
Nα πάνε κι αυτοί στην ευχή του Κυρίου.
Κι εσύ, ΚΟΣΜΕ, που όλα τα ξέρεις καλύτερα
εσύ με τα ωραία εργαλειακά σου εργαλεία και την τελειοποιημένη Επιστημολογία της Χαράς σου, ΚΟΣΜΕ,
αν είχες ίχνος Αλληλοβοήθειας μέσα σου
θα τους φύτευες μια σφαίρα στο κεφάλι, των Σαπισμένων, να τους απαλλάξεις από τη μιζέρια τους και να μη σου μαυρίζουν πια τον ηλιόλουστο παιδότοπο που βγήκες ν’ αερίσεις τ’αχαμνά σου.

Sure you can fog up a mirror but that doesn't make you alive.

Sure you can fog up a mirror but that doesn't make you alive.

Sure you can fog up a mirror but that doesn't make you alive.

 

 



 
 

Maria