Bloody ReUNION

Ένα γράμμα πριν τον τάφο, απευθυνόμενο στο Γένος των Ανθρώπων
Ένα όνειρο τρελλό, όνειρό απατηλλό
Η ιστορία ενός Δολοφόνου
Η φιλοσοφική παρακαταθήκη ενός κοινωνικού εξτρεμιστή
Αυτό το χαρτί·  διότι εγώ, όχι πια
Το ημερολόγιο ενός σημαντικού
Για να με θυμάστε (παραπάνω από ότι θα με θυμάστε έτσι κι αλλιώς) 
Guns don' t kill people. I do.

Όπως βλέπετε είμαι επαγγελματίας υποτιτλιστής. Ευφραίνομαι να υποτιτλίζω υποτίτλους και να υπερτιτλίζω πέραν του δεόντως. Διαθέτω μια μικρή οικογενειακή βιοτεχνία λίγο έξω από την πόλη. Παράγει υποτίτλους χωρίς μεσάζοντες και ενδιάμεσους με αγνά οικολογικά υλικά και η Μισθοδοσία εκτελείται (σε εκτελεστικό απόσπασμα) με μουτουελιστικού τύπου επιταγές- εργασίας.

"Η ανθρώπινη ζωή είναι το ύψιστο αγαθό. Δεν δύναται να χαραμίζεται σαν να' ναι κανά παλιό ποτήρι γάλα."
     Αυτά διακήρυξαν οι Διαφωτισταί, διατυπώνοντας τις Διακηρύξεις τους των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Δ.Α.Δ.), κατά τα αρχαία χρόνια του 18ου αιώνα, κοντά 1100 χρόνια πριν. Λόγια που μας παραδίδονται από τη βιβλιογραφία.
     Έχουν υπάρξει διάφοροι αστεϊσμοί για reunion. Πώς θα είναι οι παλαιοί συμμαθηταί, ποιοί από αυτούς εστεφανώθησαν, ποιοί ετεκνοποίησαν {τεκνοποιητικαί μηχαναί- γυναικεία α-χειραφέτηση}. Α- χειραφέτηση. Το οποίον σημαίνει πως όταν κόψεις τα χέρια της γυναικός (α- χείρα- φέτηση) ((τα κόβεις σε φέτες δηλαδή)), αυτά συναρμολογούνται κατόπιν εκ νέου, αφού συγχωνευτούν στο μητραϊκό χωνευτήρι (Amuricah, the big melting-pot), για να αποτελέσουν την πρώτη ύλη από την οποία διχοτομείται το γενετικό υλικό για να γίνει Ανθρώπινο Έμβρυο. Που δεν είναι άνθρωπος, δηλαδή· αυτό το υλικό δεν είναι · άνθρωπος, δηλαδή, δεν είναι το έμβρυο· έτσι λέμε εμείς· δεν είναι άνθρωπος λέμε. Αυτό λέει η Κοινωνία των Ανθρώπων από το 1970 (δηλαδή πάνε πάνω από 1000 χρόνια) και γι αυτό τον λόγον εκτρώνομε τα έμβρυα αν αυτό επιθυμόμε. Αλλιώτικα δεν τα εκτρώνομε.
      Έχουν περάσει 10+ χρόνια, όλο και κάποια καπότα θα δυσλειτούργησε, όλο και κάποιος παλαιός συμμαθητής θα έχυσε λίγο πιό γρήγορα από το προβλεπόμενο. Ο τόπος μου ήταν luben περιβάλλον. Εκεί πολλοί άνθρωποι γεννιούνται γαμάνε γεννάνε και γηράσκουν (τα 4 "γάμησέ μας" της ζωής). Αυτή είναι η απολύτως φυσιολογική ροή της ανθρώπινης υπάρξεως. Μην αντιτείνει ο καθείς που οι νοητικές κατασκευές του αστικού πολιτισμού στρεβλώνουν τέτοιες φόρμες.
     Συνάντησις παλαιών συμμαθητών. Ένα ζήτημα το οποίο έχει στροβιλιστεί ποσώς στα κεφάλια μας. Το συζητήσαμε κατασκευάζοντας σενάρια γελώντας με τις καρδιές μας. Φαντασιώσεις σαρκασμού εαυτών και αλλήλων προς τέρψιν των πρώτων ,κυρίως. Μe Colleague (μικόλιγκ), έλεγε να πάμε με προκατασκευασμένη συνθήκη:
έστω φέρουμε μια συγκεκριμένη αρρώστια (για παράδειγμα τον Φονικό Ρετροϊό [Φ.Ρ.] )
είτε ,έστω, μια μειονοτική ευάλωτη σε μίσος ταυτότητα (ιερόδουλοι/ άστεγοι/ τρόφιμοι) κ.τ.λ.

Είχα πει θα μπορούσαμε να τα παίξουμε όλα για όλα, να ντυθούμε Δίδυμο Βιτζηλάντηδες και να πουλήσουμε τρέλα κοψοτιμής. Ο ένας θα ήτο ο Αρχηγός με κάποια υπερδύναμη της επιλογής του, την οποία θα προπαγάνδιζε ότι κατέχει και κυριολεκτικά. Ο άλλος θα ήτο ο ακόλουθος το Παιδί-"κάτι", sidekick. Κάπες. Σπάντεξ. Γάντια. Λαμέ. Κίτρινο. Μπότες. Λαχανί. Θαλασσί. Κόκκινο. Πίου Πίου. Μάσκα. Η ζωή είναι ένα ευμεγέθες θέατρο για να κάνεις τις πόζες σου και οι λιγότερο ενδιαφέροντες από σένα άνθρωποι να έχουν την τιμή να σε θαυμάσουν εν τω έργω. Τάδε έφη Θαρατούστρας. Το οποίον πάει να πει: αυτά διατύπωσε κοντά 1000 χρόνια πριν ένας διανοητής ονόματι Φρειδερίκος, που είχε ονομαστεί από πολλούς το Οriginal Ποζέρι. Την ποζεριά πολλοί αγάπησαν. Το ποζέρι μόνο οι γκρούπις και αυτές συνήθως έχουν ψυχολογικά με το μπαμπάκα τους και μετά τα 30 παχαίνουν απότομα (ομιλών εκ προσωπικής εμπειρίας: οι γκρούπις είναι οι χειρότερες γκόμενες με το λιγότερο εγκέφαλο).Διαπράττοντας,{ νοητικά ,πάντα, [νοητικά ΠΑΝΤΑ· νοητικά πάντα· ΝΟΗΤΙΚΑ ΑΠΑΝΤΑ] } εναλλακτικές πραγματικότητες με τον συνάδελφο και παλαιό συμμαθητή, ή ίσως και να μίλαγα στο αρκουδάκι μου όπως πάντα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ποτέ φίλους, έτσι έφτιαξα τους δικούς μου. Δεν νόμισα να απαγορεύεται και δε θα σας δώσω και λογαριασμό.

     Όλα αυτά είναι πολύ ωραία (όχι δεν είναι και τόσο). Αλλά εγώ δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε από όλα τα παραπάνω. Όλα τα παραπάνω ήτο απλώς νοητικές θεωρίες παιγνίων και τίποτε περισσότερο. Ας μη δίνουμε σε απλά συνήθη και ταπεινά πράγματα υψηλότερη αξία από όση τους πρέπει γιατί παρεκτρεπόμαστε (σαδεντρεπόμαστε). Ούτε ενδιαφερόμουν για την ειλικρινέστερη αλλά πλένουσα εγωισμών και μικροτήτων συνήθη συνάντηση δίχως τόση πρόζα (πρόβα) με πιο "ενταγμένα" ψεύδη και πιο "συμβατούς" Θέσπιδες στους ρόλους των συμμαθητών που συναντιούνται 10+ χρόνια μετά για να εορτάσουν τη αποχώρησή τους από την επίγεια Κόλαση: Το Σχολείο. Το πιο μαρτυρικό περιβάλλον που γνώρισα ποτέ. Τα χειρότερα 12 χρόνια της ζωής μου.

     Εγώ το μόνο που ήθελα ήτο αυτό που ήθελα από πάντα. Αυτό που ονειρευόμουν από την πρωτοβάθμια ακόμη εκπαίδευσή μου, κατανόησα και μόρφωσα ως συνειδητή σκέψη από την δευτεροβάθμια και μετά.
     Αυτό που ρέμβαζα για ώρες στο θρανίο με το μολύβι στο χέρι κοιτώντας τον απέναντι τοίχο ενώ κάποιος ανεγκέφαλος Εκπαιδευτής με τη μισή μου νοημοσύνη ρητόρευε ακατάπαυστα για πράγματα που δε με ενδιέφεραν.
     Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν αυτό που ονειρευόμουν από πάντα. Αυτό που επί ώρες ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, εντός και εκτός, με τρόπους εναλλακτικούς αλλά με μία βασική μορφολογία [όσο διαφέρουν μεταξύ τους οι εκτελέσεις μιας Σονάτας "χ" του Μπετόβεν ανά τους αιώνες] τελούσα στο νοητικό μου χώρο στο ► replay, παίζοντας το βίντεο μέσα στο κεφάλι μου.
     Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν αυτό που ονειρευόμουν από πάντα. Στον τόπο μου η οπλοκατοχή περιορίζεται από αρκετά αυστηρή νομοθεσία. Ελάχιστοι άνθρωποι οπλοφορούν, και η συντριπτική πλειοψηφία είναι κρατικοί υπάλληλοι καταστολής ή έκνομες προσωπικότητες. Μια μέση μικροαστική οικογένεια δεν έχει πρόσβαση σε καμία από τις δύο ομάδες. Αυτός είναι ο βασικότερος λόγος που οι παλαιοί συμμαθηταί μου έφτασαν να αποκτήσουν τον επιθετικό αυτό προσδιορισμό, χωρίς να απολέσουν το γενικότερό τους, χρονικό προσδιορισμό.

       Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν αυτό που ονειρευόμουν από πάντα. Δε με ενδιέφερε να τους δω τόσα χρόνια μετά και να συμπεράνουν ότι η ζωή μου δεν ήτο αθλία ή ότι απέκτησα κοινωνική ζωή ή οτιδήποτε.Δεν με ενδιέφερε να αλλάξει η γνώμη τους για μένα. Δεν με ενδιέφερε τίποτα τέτοιο. Γιατί ακριβώς, όπως και τότε, δεν με ενδιέφεραν αυτοί. Είχα(ν) την ατυχία για 6 χρόνια να συμπορευτώ με ένα τσουβάλι από τα πιο αδιάφορα, ασήμαντα, κακιασμένα πλάσματα που γέννησε ποτέ το Θείο τούτο Πλανητικό Κράτος (με όλη την ειρωνία που φέρει το γελοίο του όνομα).

     Αυτό που ονειρευόμουν από πάντα ακούγοντας εκείνες τις μουσικές στο κεφάλι μου (πάντα υπήρχαν μουσικές, διάφορες και εκλεκτές, οι καλύτερες, οι πιότερα αρμόζουσες της περιστάσεως). Μακάρι να είχα μια καραμπίνα. Μια αναθεματισμένη καραμπίνα. Αυτό που ονειρευόμουν από πάντα. Και τότε θα τους έδειχνα· βδελυρά μιάσματα. Πρόστυχοι, δειλοί , μέτριοι συκοφάντηδες!Μακάρι να είχα ένα όπλο, δηλαδή. Ένα οποιοδήποτε όπλο, ακόμα και χατζάρια , γαμώ τω Θεώ! Είθε οι Ουρανοί να φτύσουν τις ψυχές σας σαν πολυκαιρισμένο ταμπάκο μόλις πεθάνετε! Θα έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα και τότε θα τους έδειχνα. Η εκτενέστερα παιδευτική διαδικασία.
     Μπορώ σχεδόν να το νιώσω. Μπορώ σχεδόν να το γευθώ. Μπορώ να νιώσω την καρδιά μου να ακινητοποιείται στην ιδέα (στη θέα). Η Απόλυτη καρδιακή ακινητοποίηση της Απόλυτης εγρήγορσης της Απόλυτης ευτυχίας της Απόλυτης πραγματοποίησης του μεγαλύτερου ονείρου σου. Το όνειρό μου πραγματικότητα. Το πνευματικό μου παιδί. Οι καρποί των ιδεατών μου κόπων. Το έθρεψα χρόνια πολλά με φροντίδα, φόβο, μίσος, ντροπή, ταυτόχρονα εναλλασσόμενα. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν αυτό που ονειρευόμουν. Μπορώ να δω σμήνη άραχνες πεταλούδες να κυκλώνουν τις αίθουσες τους σχολείου. Τα πολύχρωμα φτερωτά μου τέκνα. Ορμώμενα από τον Εγκέφαλο κατακλύζουν το Νεκρό Κτίριο (Ν.Κ.). Η υποστασιοποίηση των Ιδεών είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της Κοινωνίας των Ανθρώπων. Θα μπορούσαν να σας δέσουν όλους με εκατό δισεκατομμύρια μη-αλληγορικά σχοινιά, όμως ένας προσωποποιημένος ουσιοποιημένος Καπιταλισμός έχει αποδειχθεί ένα μακραίωνο δωρεάν κολάρο που προσαρμόζεται [στα γούστα κάθε μονάδας] για έναν ολόκληρο Πλανήτη.
     Ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι εκεί τόσα χρόνια μετά. Μακάρι να είχα ένα Καλάσνικοφ. Οι τοίχοι που με σφάλιζαν σε εκείνο το Άντρο του Αχρείαστου (Α.Α.), το Παλάτι της Θεσμικά Ρητορικής Ερώτησης (Π.Θ.Ρ.Ε.), το Χαλιφάτο του Απολεσθέντος Νοήματος (Χ.Α.Ν.), το Βασίλειο της Παραλογικής Μεσουράνησης (Β.Π.Μ.), την Αυτοκρατορία της Παντελώς Αναληθούς Αυθεντίας (Α.Π.Α.Α.), το Κάστρο του Βαριέμαι Τόσον που θα Έβγαζα τα Μάτια μου με τα Ίδια μου τα Δάχτυλα Μόνον για να τα Πετάξω στην Πλάτη του Εκπαιδευτή. (Κ.Β.Τ.Ε.Μ.Ι.Δ.Μ.Π.Π.Ε.). Μακάρι να είχα ένα Μουσκέτο.
     Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα. Μακάρι να είχα ένα ημι-αυτόματο. Φυσικά η playlist της μουσικής υπόκρισης είναι κομβικής σημασίας. Έχω ήδη ετοιμαστεί επί τούτου. Υψίστης σημασίας θα ήτο το official motion picture soundtrack αυτό. Η χόρηση του Θανάτου μου. Η όρχηση του θανάτου μου. Οι όρχεις του θανάτου μου. Είναι πολύ σημαντικό να πεθάνεις ακούγοντας ήχους που σε καβλώνουν.Η μουσική καβλώνει. Και το σεξ καυλώνει αλλά με διαφορετικό τρόπο. Όμως το καβλόνιδεμουσηκώνει δια τί έχω στητική δυσλειτουργία (δε στήνομαι καλά στις ουρές για δημόσιες υπερεσίες).

     Κάποιοι επιστήμονες της Ερευνητικής Εταιρείας ανεκάλυψαν λίγα χρόνια πριν (ήτο μόλις 2520 μ.Χ. [μετά Χελωνών {ναι, τις σκοτώσαμε τις Καρέττα- Καρέττα ,δεν αντέξαμε .Ήταν πολύ δελεαστικό για να αντισταθούμε. Τις σκοτώσαμε εξαφανίσθηκαν κι ησυχάσαμε } ] πως εντός του ανθρωπίνου εγκεφάλου ανευρέθη ένα μικρό πέος {κάτω δεξιά στον ιππόκαμπο} το οποίο {σε άλλους ανεπτυγμένο και σε άλλους όχι} καβλώνει όταν ακούσει την κατάλληλη μουσική. Αυτό εξηγεί πολλά. Ίσως ερμηνεύει το μεγαλύτερο μέρος της σύντομα παρελθοντικής υπάρξεώς μου.
     Να πεθάνεις ακούγοντας ήχους σημαντικούς να οργιάζουν στα αυτιά σου εκπεμπόμενους από ηλεκτρονικά κουτιά που δονούνται και παράγουν κύματα. Οι άνθρωποι που έχουν γίνει μηχανικοί ήχου πληρώνοντας του πούτσου τα λεφτά, τα αποκαλούν ηχεία. Εμένα πάντα μου φαίνοντο κουτιά του διαβόλου. Μαγεία. Δεν ημπορώ να τα κατανοήσω. Έχω δει τα διαγράμματα αυτού που παράγουν σε ρεκτανγκλ και πριονωτές κυματομορφές αλλά παραμένουν μαγεμένα, τα γαμήδια. Ίσως για την λοιπή ανθρωπότητα τούτα να είναι πολύ δεδομένα. Εγώ σκέφτομαι ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας (αν εξαιρέσει κανείς τα τελευταία 1000 χρόνια) οι άνθρωποι όταν ήθελαν να ακούσουν μουσική έπρεπε να την παράξουν. Τώρα βγαίνει από μόνη της μέσα από τα κουτιά με τις τρύπες. Μυστήριο. Περπατούσα κάποτε στον δρόμο. Τότε ένα πελώριο δυσοίωνο μάυρο Ροτβάιλερ μου όρμηξε. Κάλπασε με χάρη και μανία [πυρκαιμανία] προς το μέρος μου και μου είπε με Βροντερή φωνή γεμάτη πυγμή και περηφάνια: ΓΟΥΦ ΓΟΥΦ ΓΟΥΦΕΡ. [Sub- γούφερ. Sub- marine. We all live in a· mad-house, it's only me that is obliged to reside-in.]
     Να πεθάνεις ακούγοντας ήχους σημαντικούς να οργιάζουν στα αυτιά σου εκπεμπόμενους από ηλεκτρονικά κουτιά.Ο Θάνατος- το ανώτερο των ποιημάτων. Η μουσική -το ανώτερο των ήχων. Μαζί ο θάνατος και η μουσική απόκρισή του (αποκρουστικός ήχος) συνδιαμορφώνουν το ύψιστο τραγούδι. Όπως το κύκνειο άσμα, αλλά κρώξιμο στριγγό και άσχημο, αλλά τόσο μα τόσο όμορφο. Όπως ο θόρυβος. ΠΙΝΚΕΝΤΓΟΥΑΙΤ. Προσεύχομαι κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, στους The Locust, το τελευταίο πράγμα που ακούει ο άνθρωπος στον εγκέφαλό του πριν αποθάνει να ήτο ο Θόρυβος.

     Ο θάνατος- λόγος και η μουσική-κύματα, αναβλύζοντας ,σαν μια αντι-ζωοποιός πηγή, την διαλυμμένη Ανθρώπινη Ύπαρξη. Διαλυμμένη κυριολεκτικά όχι μεταφορικά (διαλυμμένη ως διάλυμμα)(διαλυμένη σε νεκρά κύτταρα). Ο θάνατος: ο ντετερμινισμός της Ανθρώπινης Κατάστασης, η τελείωσή της, η πλήρης έκφραση των δυνατοτήτων της, το υπέρτατο μεταφυσικό γεγονός. Μεταφυσικό -όχι θρησκείες και θεοί και κολοκύθια με τη ρίγανη. Μεταφυσικό γιατί την φύση την ορίζει ο άνθρωπος. Διότι αυτός την ονοματο-ποίησε όπως και την υποδέλοιπη πραγματικότητα. Όταν ο άνθρωπος δεν υφίσταται, δεν υφίστοντο και τούτα δω [και κείνα κει] <και τ' άλλα παραπέρα> . In a blink of a second, κλείνω τα μάτια μου , άρα δεν υπάρχω. Άρα μετα-φυσικό, διότι κείται μετά την φύσην του ανθρώπου,ο οποίος τερματίζεται μετά του χαμού του . Βέβαια μερικοί είναι χαμένοι και εν ζωή: που λέμε... "Είσαι χαμένος!" ή "Αυτός είναι χαμένος από χέρι" ή " ΧΑΜΕΝΕ! Ε ΧΑΜΕΝΕ!". Αυτός ,λοιπόν, [ο χάροντας,ο ανεξύπνητος, η Endlösung,ο λυτρωμός, ο Μεγάλος Ταξίδης, η κοίμηση: Ο  Θ Α- Ν Α- Τ Ο Σ ] είναι η ομορφότερη ομορφιά του κόσμου και δεν υπήρξε γυμνό αρσενικό οπίσθιο, γλυκύτερο πιοτό απ' το πιοτό του θανάτου. Και αυτό δεν το διατύπωσα εγώ αλλά ο συνάδελφός μου ο Όσκαρ ο Άγριος (ο άχρειος) (ο άθλιος) (ο ανδρείος) [με τη μη-φαλλοκρατική έννοια] {δηλαδή εκεί που η ανδρική φύση δύναται να οριστεί όπως στο ΜΠΟΥΤΣΟ (πᾶν ιντέντιντ) θέλει, δίχως σωβινισμούςσεξισμούςκαιλοιπεςεξουσιαστικέςα-νοησίες}

REMEMBER WHEN WE MET

 YOU TOLD ME THIS GETS HARDER ( 8==D )

 WELL IT DID

                                                                  Неча́ев, Серге́й Генна́диевич

     Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα. Βρίσκομαι πάλι σε εκείνο το διόροφο κουτί της αποχαύνωσης. Η θέα είναι μονόπλανο [τύπου 1st person shooter-game] αλλά όλα είναι ασπρόμαυρα, στημένα κυρίως στους τόνους του γκρι. Και όταν το φανταζόμουν , ακόμη και τότε, πάλι γκρι ήταν. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που απο-χρωματικοποιεί το φόνο, αλλά  βγάζει πολύ περισσότερο νόημα έτσι. Ίσως η κλίμακα του γκρί αναδεικνύει ,αισθητικά, πολύ περισσότερο το κόκκινο του αίματος. Φόνος χωρίς αίμα είναι καπότα χωρίς πέος. [Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να βρεθείς με μια άδεια καπότα στο χέρι. Θα σε νομίσουν για τρελλό, καθώς δεν εξυπερετεί κανέναν και σε τίποτα.] Αν είναι ,δηλαδή, να σκοτώσεις αναίμακτα καλύτερα χέσε μας και πήγαινε να καλιεργήσεις παπαρούνες. Όταν το κόκκινο χρώμα του αίματος βάφει το γκρι τοπίο (σχολείο), ο φόνος γίνεται έργο τέχνης.{ Ο καμβάς μου ήταν οι ζωές σας και χρησιμοποίησα τα μικρά μυτερά κοκκαλάκια από τα ακροδάκτυλά σας για πινέλα. Έγραψα στον τοίχο το οντολογικό σύνθημα: "Δε θα με ξεχάσει κανείς εμένα" }.  Η πρόταση στις αγκύλες είναι μεταφορική.

     Αν το πλάνο μεταβληθεί σε 3rd person shooter, θα ήτο δυνατό να δει κανείς την αμφίεση που ενδύθηκα. Έχει σημασία να ψοφήσεις με Στυλ. Ακόμη και το κουρέλι με το οποίο κάλυψα το σαρκίο μου ήτο τέχνη. Φορούσα ένα μαύρο καλό παντελόνι, μαύρο σακάκι, μαύρο υποκάμισο και κόκκινη γραβάτα. Ορκίζομαι ,μα την πίστη μου, να οδεύσω προς το τέλος καλοντυμένος. Ήμουν φρεσκοσιδερωμένος, φρεσκοπλυμένος και καθαρός. Ανέδυα ευωχία σάπωνος. Είχα εμβαπτιστεί στον Ιορδάνη ,πριν πάω. Μαύρο και Κόκκινο. Τα δύο αγαπημένα μου χρώματα. Μακάρι να είχα ένα οπλοπολυβόλο. 

    Το μαύρο συμβολίζει τον Θάνατον και την Ελευθερίαν, τα δύο αγαπημένα μου εννοιακά αντικείμενα. Όχι, ο θάνατος δεν είναι κομμάτι του Υλισμού, διότι δεν αφορά τον άνθρωπο. Είναι μόνο έννοια. Δεν έχομε εμπειρικό δεδομένο δια τον Θάνατον. Αντιφατικά και αλληλοσυμπληρωματικά και ισότιμα με άπειρες τροπικότητες. Ο Θάνατος είναι Ελευθερία και η Ελευθερία είναι Θάνατος. Η Ελευθερία και ο Θάνατος είναι μολαταύτα και αλληλοαποκλειόμενα. Εκεί που εκλείπει η  Ελευθερία, η ζωή είναι επίγειος Θάνατος και εκεί που εκλίπει ο Θάνατος , στο φρικώδες βασιλειο της αθανασίας (η οποία υφίσταται μόνο σα νοητική δυνατότητα ή γεγονός της παγκόσμιας λογοτεχνίας //ντας ίντερβιου γουίθ α βάμπαιρ σάγκας//  ) ΚΑΘΕ ΝΟΗΜΑ ΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ. Καθώς, δεν νοείται Ελευθερία δίχως θνητότητα, περατότητα και τα τοιαύτα, (χειρότερο κολαστήριο για τον με-ημερομηνία-λήξεως άνθρωπο, από μια ζωή αιώνια, δε θα μπορούσε να υπάρξει), όπως δε νοείται και τίποτε άλλο. Ο θάνατος εαυτού είναι ελευθερία , ο θάνατος του άλλου μπορεί να είναι ελευθερία για τον δίπλα του. Η ελευθερία μου μπορεί να με οδηγήσει να πράξω κάτι που θα προδικάσει το Θάνατό μου, η Ελευθερία του διπλανού μου μπορεί να με "θανατώνει" με μυριάδες πολυποίκιλους και ευφάνταστους τρόπους ,μεταφορικά. 

    Το κόκκινο συμβολίζει το αίμα. Τη ζωτική ορμή, το γενετίσιο ένστικτο ,τη ζεστασιά και θαλπωρή της προσωπικής-δια-χειρός δολοφονίας. Η οσμή και το χρώμα του καθαρού αίματος  -τα στολίδια της υπάρξεώς του κοσμόμενα από το εκθαμβότερο όλων, διαμάντι της γεύσεως. Η ιδανική χλιαρή θερμοκρασία του μόλις εξέρχεται του ανθρωπίνου σώματος. Ο πολυτιμότερος οίνος που φυλάσσουν στο κελάρι τους οι εγωισταί και σκορπούν απλόχερα οι ανοιχτοχέρηδες γενναίοι.

     Το μαύρο είναι οι έννοιες το κόκκινο η ύλη. Συνδιασμένα, αποτελούν την ολοκληρωμένη οντολογία του Ανθρωπίνου Σύμπαντος. 

     Μακάρι να είχα χειροβομβίδες. Τουλάχιστον 25. {Αν είναι να έχεις χειροβομβίδες καλύτερα να έχεις 25}. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Και τότε θα τους έδειχνα. Πίου Πίου . Το κόκκινο θα πιστίλιζε χρωματιστά κάθε επιφάνεια. Τους τοίχους, το πάτωμα, τις πόρτες, εμένα. Ένα έγχρωμο συντριβάνι μέσα στην ασπρόμαυρη τηλεόραση του Ιδρύματος Μορφώσεως (Ι.Μ.). Έχετε δει πόσο κακόγουστα είναι τα δημόσια κτίρια. Εγώ είχα άλλα αρχιτεκτονικά σχέδια. Μία άλλη παιδευτική διαδικασία. Καλέ, έπρεπε να είχα γίνει διακοσμητής, χαραμίστηκε το ταλέντο μου. 
     Πίου Πίου Πίου! Ένας ένας - όλοι όλοι. Και οι 350. Μαζί με την καθαρίστρια. Ακους τις στριγγλιές τους; Είναι υπέροχο να σε παρακαλούν όταν δε σε νοιάζει. Η οικεσία του ανάξιου είναι νέκταρ γλυκό για τον αμοίλικτο νομοτηρητή δήμιο.  Εγώ είχα ήδη καταδικάσει τους κατηγορούμενους. Η απόφαση του ορκοτού δικαστηρίου είχε βγει 10 χρόνια πριν, έμελλε απλά να επιβληθεί ο νόμος. Ο δικός μου νόμος ,όχι κανενός άλλου (όχι ο Νόμος). Ας μη στηριζόμαστε σε προσωποποιημένες κρατιστικές αηδίες, σε κάτι τέτοιες ανοησίες υποβιβάζονται μόνον οι φασίσται. Ναι ρε, ο Φασισμός (φυτοζωεί) εδώ και 1050 χρόνια. Δεν εξέλιπε. Μόνον αυτός επιβίωσε τόσο απαράλαχτος. Αυτός, οι κατσαρίδες και ο Keith Richards (αυτό είναι το πιο χιλιο-ειπωμένο αστείο στον Πλανήτη. Ακόμα).
     ΜΑΣΜΕΡΝΤΕΡΣΟΥΙΣΑΪΝΤ. Το magnum opus μου. Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Μακάρι να είχα ένα σιδηρολοστό. Να κυνηγάς τρέχοντας γύρω γύρω, γελώντας με την καρδιά σου, όπως στο Μortaru Combatu, 1995 (δηλαδή 1000 χρόνια πριν ,κοντά). Πόσο πιό κονΤά μπορείς να έρθεις με ένα πλήθος ανθρώπων από ότι όταν το αίμα τους πιτσιλίζει τα χέιλη σου; Μη δεν είναι τούτο το υπέρτατο συλλογικό κομμουνιστικό φιλί μας;  Αν καταπιώ τη ζωτική ορμή τους θα είμαστε ένα για πάντα. Τα παιδιά ζωγραφίζουν στους τοίχους. Θα ζωγραφίσω και γω κόκκινα βουβάλια και κυνηγούς με την πρωτόλεια δαχτυλομπογιά στους τοίχους του Σχολείου. Σαν τους πρώτους ανθρώπους θα απεικονίσω αυτό που η φαντασία μου έπλασε. Θα το απεικονίσω και έτσι όλη η Ανθρωπότητα θα το δει και θα θαυμάσει τι ονειρευόμουν. 
Κάποιος που ήξερα παλιά!
"Μα δια τί φεύγεις; Ήθελα απλά να σου μιλήσω. Ξέρεις, είχα ψύχωση μαζί σου για έξι ολόκληρα χρόνια (βέβαια μου πήρε τουλάχιστον 4 για να το πραδεχθώ στον εαυτό μου, και κρίνοντας από αυτό το κείμενο, άλλα 10 για να το μεταδώσω στην ανθρωπότητα). Πέρασα ένα τεράστιο μέρος της ζωής μου να συ-ζώ μαζί σου στο μυαλό μου και άλλο τόσο να αποκοιμιέμαι κλαίοντας κάθε βράδυ. ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ. Ονειρευόμουν πως γινόμασταν φίλοι. Ναι, μάλλον ήμουν ερωτευμένος ή κάτι αρρωστημένα παραπλήσιο. Ναι, το ξέρω, είναι παντελώς ηλίθιο. Και τότε το ήξερα. Και δεν φταις εσύ. Προς Θεού , φυσικά και δεν φταις εσύ, δεν είμαι παράφρων. Δηλαδή μη νομίζεις ότι διαθέτω τόσο χαμηλά ανεπτυγμένο το λογικό μου. Σαφώς και δεν θεωρώ ότι η πράξη μου ("οι πράξεις μου", αν προτιμάς τον κατακερματισμό της Αναλυτικής Μεθόδου[Α.Μ.] ) δικαιολογείται ή τελεολογείται. Αυτη είναι η ίδια η ομορφιά της Ανθρώπινης Φύσης σε όλο της το μεγαλείο. Να πράττεις απελευθερωμένος από επιχειρηματολογίες και αστειότητες τύπου- αίτια και αιτιατά. Να πράττεις για την πράξη και όχι για το επιχείρημα που (δεν θα) μπορούσε να την επεξηγήσει. Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός στον Αυγουστο, Οκταβιανό ή τα του Καίσαρος τῷ Καίσαρι, αν κατανοείς το δυϊστικό μου dividio. Το πνεύμα για το πνεύμα και το σώμα για το σώμα. Και με κανέναν τρόπο ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αυτό δεν ίσχυσε ποτέ ετσι κι αλλιώς. Έλεγα πως ήμουν ερωτευμένος, ίσως, αλλά δε θα βρεις και κανέναν να του το ξεράσεις αυτό, έτσι κι αλλιώς. Έτσι κι αλλιώς, δε θα μπορείς να κάνεις και πολλά μετά από την σήμερον. Δηλαδή, το οποίον σημαίνει δε θα μπορείς να κάνεις τίποτε. Μου άρεσε που ήξερες καλή Φυσική. Όταν ανέβαινες στον πίνακα και έλυνες την άσκηση που δεν μπορούσε να λύσει κανείς πριν από σένα, δεν μου σηκωνόταν επειδή έβλεπα τα οπίσθιά σου. Μου σηκωνόταν επειδή έβλεπα τον εγκέφαλό σου. Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός στη Φυσική, φυσικά. Αυτό ήταν αστείο. Μην τρέμεις. Όλα θα τελειώσουν σχετικά γρήγορα."