Για τον Τόλη.
Ξέρετε ,εδώ και μισή ώρα, προσπαθώ να βρω με ποιόν τρόπο θα σας πιάσω την κουβέντα. Δεν είναι τόσο ότι δειλιάζω όσο ότι αδυνατώ να επιλέξω. Τι πίνετε; Να σας κεράσω ένα ίδιο; Μπάρμαν! Ένα τζιν εντ τόνικ για την κυρία. Και ένα ίδιο για μένα. Θα μου επιτρέψετε να πιω μαζί σας έτσι; Μην τρομάζετε, δεν προσπαθώ να σας φορτωθώ ούτε πρόκειται για κάποιο άκομψο πέσιμο. Μα θα ήταν ιδιαίτερα άκομψο, δε βρίσκετε; Τι σας έλεγα; Α, ναι, ότι αδυνατούσα να επιλέξω. Θα μπορούσα να σας πω ότι είστε πολύ όμορφη ή ότι με γοητεύσατε για κάποιο λόγο ή με κάποιο τρόπο ή ότι μου θυμίζετε κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να καρφιτσώσω στη μνήμη μου άρα μάλλον το υποσυνείδητό μου παρήγαγε κάποιο (gestalt) Μορφολογικό ομοίωμά σας και σας συνέκρινε επιτυχώς με το δεδομένο ανδρείκελο δημιουργώντας κάποιο τύπου dejas-vous. Eν ολίγοις ότι υπήρχατε από παλαίτερα μέσα μου με κάποιο αρχετυπικό τρόπο. Έχουν όμως όλα αυτά κάποια σημασία; Δε θα μπορούσα απλά να πω ότι σας επέλεξα ως ακροατήριο ,τούτη τη μαύρη νύχτα, γιατί έχω κατι να πω; [Για μία από τις λίγες φορές στη ζωή μου που έχω πράγματι κάτι να πω.] Καταρχάς, από τον όγκο της λογοδιάρροιάς μου θα έχετε ήδη συμπεράνει πως είμαι ένας εγκεφαλικός άνθρωπος. Αυτός που λέμε "σκέφτεται με το πάνω κεφάλι". Μη γελάτε. Ουσιαστικά, είμαι τόσο νοησιαρχικά υποστηλωμένος που και το κάτω κεφάλι μου λειτουργεί με εντολή του πάνω, πράγμα τελείως αφύσικο (ανεξαιρέσουμετηβιολογία) και ιδιαίτερα προβληματικό. Παρόλα αυτά, αυτά που θα σας διηγηθώ, έχουν να κάνουν κυρίως ή αποκλειστικά με το εντυπωσιακό όργανο του ανθρωπίνου σώματος που λέγεται εγκέφαλος και τα παιδιάστικα παιγνιδίσματά του. Μην περιμένετε λοιπόν να σας συνεπάρω με κάποια ιστορία έρωτα και πάθους και τριγμού των οδόντων δονούμενων σωμάτων φλογερών εραστών γιατί θα απογοητευθείτε βαθύτατα. Αντίθετα, αυτά που θα σας παρουσιάσω, άπτονται περισσότερο της γνωσιακής φυσιολογίας και της φιλοσοφίας του νου παρά της ρεαλιστικής μυθιστορίας.
Πώς με λένε; Μα τι σημασία έχει; Πείτε πως με λένε Μαλάκα. Είμαι και γω ένας μαλάκας και δεν πέφτετε καθόλου έξω αν με αποκαλέσετε αντιστοίχως. Είμαι λοιπόν ένας μαλάκας, ο Μαλάκας και ας το αφήσουμε εκεί, όχι τόσον χάρη μυστηρίου όσον ακριβολογίας και νομιναλισμού. Και μην πικραίνεστε που μιλάω άσχημα για τον εαυτό μου, πιστέψτε με, δεν το κάνω με το παραμικρό ύφος ταπεινοφροσύνης. Όπως προείπα, αντιθέτως, για να λέμε τα σύκα, σύκα και τους μαλάκες, μαλάκες. Και για ποιόν λόγο, λοιπόν, να με ακούσετε; Πώς εγώ θα καταφέρω να σας προξενήσω το ενδιαφέρον; Τι είναι αυτό που με ξεχωρίζει ,από τους άλλους δυνητικούς χαρακτήρες-αφηγητές ενός μονολόγου, και θα δύνατο να τραβήξει την προσοχή σας σε μια μεκομμένητηνανάσα αυτηκοΐα; Αυτό είναι αρκετά εύκολο να σας το απαντήσω, τόσο όσο τυγχάνει να είναι και ένα γερό αφηγηματικό χαρτί: είμαι τρελός. Είμαι τελείως τρελός και με τη βούλα και αξίζω της προσοχής σας όσο κάθε ενδιαφέρουσα αποκλίνουσα προσωπικότητα η οποία χρήζει της προσοχής του ευέλικτου μυαλού σας. Τι εννοώ λέγοντας ότι είμαι τρελός. Εννοώ ότι μου αντιστοιχεί πλήρως o textbook ορισμός της τρέλας: έχω ,νοητικά, μια σαφή απόκλιση από την πραγματικότητα την οποία αδυνατώ να χαλιναγωγήσω πλήρως χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είμαι τρελός. Αυτή μου η απόκλιση από το παραδεδεγμένο, από το συλλογικό "μάλλον έτσι είναι" έχει καταστεί η αιτία των δεινών μου και ο λόγος της σημαντικότατης απόφασης που πήρα απόψε και την οποία ίσως μοιραστώ μαζί σας όταν η ώρα είναι σωστή και όταν έχετε σταματήσει να είστε τόσο αμυντική απέναντί μου. Μα μην κοκκινίζετε, η αντίδρασή σας στο άτομό μου είναι ιδιαίτερα καλοπροαίρετη, ευγενική θα έλεγα, και ουσιαστικά απολύτως φυσιολογική. Εγώ φταίω. Γιατί; Γιατί , πολύ απλά, έκανα το τραγικό, κοινωνικά, ατόπημα να στιγματίσω τον εαυτό μου με την πιο ασυγχώρητη των ασθενειών. Η απομάκρυνση από το γενικό "νομίζουμε πως το έχουμε" είναι το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα-έγκλημα σε τούτη την κοινωνία. Δείτε τους εκάστοτε απομακρυσμένους (αυτούς που δεν παίρνουν αγωγή, αυτούς που δεν συμβαδίζουν με την πλειοψηφική έννοια της αλήθειας και της πραγματικότητας) πολύ απλά δεν έχουν το δικαίωμα να είναι ελεύθεροι. Αυτόματα τους αφαιρείται η δυνατότητα να περπατούν και να πράττουν τη διαφορετικότητά τους με την υπέρτατη εφεύρεση του ψυχιατρικού εγκλεισμού. Το Πρόβλημα θεωρείται λήξαν. Δεν πρόκειται όμως να κουράσω τη "συζήτησή μας" με φιλοσοφίες περί τρέλας. Το ζήτημα έχει αναλυθεί επαρκώς από πολύ κόσμο νωρίτερα από εμένα και δεν θα μπορούσα εγώ να τολμήσω να συναγωνισθώ ένα Φουκό. Υπερτερώ-υστερώ μόνο κατά το γεγονός ότι εγώ είμαι τρελός ενώ ο Φουκό δεν ήταν. Αντίθετα θα επιχειρήσω να κάνω κάτι πολύ πιο απλό και πολύ πιο προσωπικό. Να σας διηγηθώ την ιστορία της δικής μου τρέλας και να σας εξηγήσω πώς είναι να ζεις με φάρμακα ως ένας απλός, καθημερινός μαλάκας -δυστυχώςόχι- σαν όλους τους άλλους.
Θα ξεκινήσω την ιστορία μου από τη λογική (και φυσιολογική) της βάση. Την οντολογία μου. Εμένα που με βλέπετε όπως προανέφερα είμαι ένας άνθρωπος που αναπτύσσεται καρτεσιανά: από τα πάνω προς τα κάτω που λέμε (όσο αντικομουνιστικό κι αν ακούγεται αυτό). Όπως εξήγησα, το κεφάλι μου και το μέσα του κινούν τα νήματα. Παράλληλα με αυτό (το οποίο δεν αναφέρω επ' ουδενί ως προτέρημα) μια εμμονική τάση οντολογικής-γνωσιακής ενδοσκόπησης, εκτός από πλείστα προβλήματα μου είχε δημιουργήσει και ένα κάποιο βαθμό αυτογνωσίας. Όταν ασχολείσαι πολύ με κάτι, στην παρούσα περίπτωση με τον εαυτούλη μου, (τον οποίο μα την πίστη μου δεν αγάπησα ποτέ ότι κι αν λένε για την εγωπάθεια της τρέλας, και τον μελετούσα με τον ίδιο τρόπο που θα μελετούσε ο φυσιοδίφης το εκάστοτε ανθρωποφάγο φυτό για να προστατευθεί από τις ορέξεις του)επόμενο είναι να το μάθεις αρκετά καλά και έτσι έγινε με εμένα και το μυαλό μου. Μελετούσα το μυαλό μου και τις δυνατότητες ή παραμικρές αλλαγές στη λειτουργία του όπως ένας ζωολόγος θα μελετούσε ένα χιμπατζή και τις συμπεριφορές του. Έμαθα πώς αντιδρούσε σε κατάσταση ηρεμίας, υπό πίεση, με το πέπλο εύκολων ή δύσκολων συναισθημάτων. Επίσης τσέκαρα τις αντιδράσεις του σε χημείες όπως η ζάχαρη, το αλκοόλ, το νερό, η νικοτίνη, η κάνναβη, και τα ήπια αγχολυτικά χάπια. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς μαθαίνω, με ποιους τρόπους μαθαίνω, ποιες ώρες μαθαίνω καλύτερα, πότε αποθηκεύω μια πληροφορία, ποιο όγκο πληροφοριών μπορώ να αποθηκεύσω σε μία μέρα, πότε η μνήμη μου σκοράρει καλύτερα και όλα τα παρόμοια γνωστικής ψυχο-νευροβιολογίας ερωτήματα. Μάλιστα, είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο εμμονικής παρατήρησης που μπορούσα να υποδείξω την τοπογραφία του εγκεφάλου μου για ορισμένα συναισθήματα ή αισθήσεις. Μπορούσα δηλαδή να αισθανθώ και να περιγράψω το σημείο του εγκεφάλου μου που ηλεκτριζόταν ή ζεσταινόταν περισσότερο ύπο κάποιο ερέθισμα όπως η κάβλα ή η χαρά και άλλα παρόμοια.
Για να μη μακρυγορήσω, εν ολίγοις, αυτά τα ντεμέκ εγκεφαλογραφήματα και λοιπά πειράματα στο μυαλό μου,με έφεραν προ δύο τραγικών παραδοχών: 1) Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στο λογικό μου, επιβεβαιωμένη μάλιστα από τον ψυχίατρό μου με γνωμάτευση [προ του Γεγονότος] ότι "δεν έχω προφίλ ανθρώπου που αποκλίνει από την πραγματικότητα" και 2)[μετά το Γεγονός] να συνεχίσω από συνήθειο αντίστοιχες παρατηρήσεις, βλέποντας στον εξώστη και τρώγοντας τα πατατάκια μου, τη μεγάλη σφαγή του μυαλού μου στο Κολοσσαίο με αντίπαλο-μαχαιροβγάλτη, τη βαριά φαρμακευτική αγωγή που είναι μονόδρομος για περιπτώσεις αντίστοιχες με τη δική μου. Απορείτε. Σχεδόν δε με πιστεύετε; Μα τόσο λογικός σας φαίνομαι; Ξέρετε πάντα ήμουν μηδενιστής-σχετικιστής αλλά μετά το Γεγονός έχασα πάσα πίστη σε οποιαδήποτε βάση συστηματικής φιλοσοφίας. Κανένα σύστημα δεν μπορεί να υφίσταται γιατί πολύ απλά έχασα κάθε εμπιστοσύνη στην έννοια του θεμελίου. Αν οι ίδιες μου οι πρωτογονικές αισθήσεις δεν είναι άξιο θεμέλιο εμπειρικής βάσης δεδομένων για αληθοφανείς συμπερασμούς τότε τίποτα δεν είναι. Μιλάω όμως για οντολογίες και δεν έχω εξηγήσει τι εστί Γεγονός.
Θα ξεκινήσω την ιστορία μου από τη λογική (και φυσιολογική) της βάση. Την οντολογία μου. Εμένα που με βλέπετε όπως προανέφερα είμαι ένας άνθρωπος που αναπτύσσεται καρτεσιανά: από τα πάνω προς τα κάτω που λέμε (όσο αντικομουνιστικό κι αν ακούγεται αυτό). Όπως εξήγησα, το κεφάλι μου και το μέσα του κινούν τα νήματα. Παράλληλα με αυτό (το οποίο δεν αναφέρω επ' ουδενί ως προτέρημα) μια εμμονική τάση οντολογικής-γνωσιακής ενδοσκόπησης, εκτός από πλείστα προβλήματα μου είχε δημιουργήσει και ένα κάποιο βαθμό αυτογνωσίας. Όταν ασχολείσαι πολύ με κάτι, στην παρούσα περίπτωση με τον εαυτούλη μου, (τον οποίο μα την πίστη μου δεν αγάπησα ποτέ ότι κι αν λένε για την εγωπάθεια της τρέλας, και τον μελετούσα με τον ίδιο τρόπο που θα μελετούσε ο φυσιοδίφης το εκάστοτε ανθρωποφάγο φυτό για να προστατευθεί από τις ορέξεις του)επόμενο είναι να το μάθεις αρκετά καλά και έτσι έγινε με εμένα και το μυαλό μου. Μελετούσα το μυαλό μου και τις δυνατότητες ή παραμικρές αλλαγές στη λειτουργία του όπως ένας ζωολόγος θα μελετούσε ένα χιμπατζή και τις συμπεριφορές του. Έμαθα πώς αντιδρούσε σε κατάσταση ηρεμίας, υπό πίεση, με το πέπλο εύκολων ή δύσκολων συναισθημάτων. Επίσης τσέκαρα τις αντιδράσεις του σε χημείες όπως η ζάχαρη, το αλκοόλ, το νερό, η νικοτίνη, η κάνναβη, και τα ήπια αγχολυτικά χάπια. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς μαθαίνω, με ποιους τρόπους μαθαίνω, ποιες ώρες μαθαίνω καλύτερα, πότε αποθηκεύω μια πληροφορία, ποιο όγκο πληροφοριών μπορώ να αποθηκεύσω σε μία μέρα, πότε η μνήμη μου σκοράρει καλύτερα και όλα τα παρόμοια γνωστικής ψυχο-νευροβιολογίας ερωτήματα. Μάλιστα, είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο εμμονικής παρατήρησης που μπορούσα να υποδείξω την τοπογραφία του εγκεφάλου μου για ορισμένα συναισθήματα ή αισθήσεις. Μπορούσα δηλαδή να αισθανθώ και να περιγράψω το σημείο του εγκεφάλου μου που ηλεκτριζόταν ή ζεσταινόταν περισσότερο ύπο κάποιο ερέθισμα όπως η κάβλα ή η χαρά και άλλα παρόμοια.
Για να μη μακρυγορήσω, εν ολίγοις, αυτά τα ντεμέκ εγκεφαλογραφήματα και λοιπά πειράματα στο μυαλό μου,με έφεραν προ δύο τραγικών παραδοχών: 1) Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στο λογικό μου, επιβεβαιωμένη μάλιστα από τον ψυχίατρό μου με γνωμάτευση [προ του Γεγονότος] ότι "δεν έχω προφίλ ανθρώπου που αποκλίνει από την πραγματικότητα" και 2)[μετά το Γεγονός] να συνεχίσω από συνήθειο αντίστοιχες παρατηρήσεις, βλέποντας στον εξώστη και τρώγοντας τα πατατάκια μου, τη μεγάλη σφαγή του μυαλού μου στο Κολοσσαίο με αντίπαλο-μαχαιροβγάλτη, τη βαριά φαρμακευτική αγωγή που είναι μονόδρομος για περιπτώσεις αντίστοιχες με τη δική μου. Απορείτε. Σχεδόν δε με πιστεύετε; Μα τόσο λογικός σας φαίνομαι; Ξέρετε πάντα ήμουν μηδενιστής-σχετικιστής αλλά μετά το Γεγονός έχασα πάσα πίστη σε οποιαδήποτε βάση συστηματικής φιλοσοφίας. Κανένα σύστημα δεν μπορεί να υφίσταται γιατί πολύ απλά έχασα κάθε εμπιστοσύνη στην έννοια του θεμελίου. Αν οι ίδιες μου οι πρωτογονικές αισθήσεις δεν είναι άξιο θεμέλιο εμπειρικής βάσης δεδομένων για αληθοφανείς συμπερασμούς τότε τίποτα δεν είναι. Μιλάω όμως για οντολογίες και δεν έχω εξηγήσει τι εστί Γεγονός.
Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι απλά αλλά φυσικά δεν είναι. Καταρχάς, να εξηγήσω ότι σε πρώτη βάση το Γεγονός δεν είναι μοιραστέο. Για τον απλούστατο λόγο ότι όπως και να προσπαθήσω εγώ να μεταδώσω το Σημείο 0 της Τρέλας, αν κανείς δεν έχει χάσει το μυαλό του δεν μπορεί πραγματικά να με καταλάβει. Για τον ίδιο λόγο που αν κάποιος δεν είναι μετανάστης δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι μετανάστης, αν κάποιος δεν είναι γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και ούτω καθ' εξής. Μόνο προσεγγίσεις μπορούν να επιχειρηθούν, ποτέ όμως πραγματική κατανόηση του βιώματος. Θα προσπαθήσω να σας σκιαγραφήσω κάποια πράγματα, φυσικά, και για να ικανοποιήσω την περιέργειά σας και γιατί αλλιώς τούτο το σχεδίασμα-εκφώνημα δε θα είχε συνοχή
· παρόλα αυτά, έχετε επιπλέον στο νου σας, ότι το Γεγονός, ως καθαρά τραυματικό-ψυχικό συμβάν έχει την τάση να κρύβεται από τη μνήμη, να θολώνει. Γενικά, αντιμετωπίζεται από σύσσωμη την ψυχιατρική, την κοινωνία και το ίδιο το μυαλό του πάσχοντα ως ξένο σώμα. Και ως ξένο σώμα τείνει να αδυνατίζει, να διαφεύγει και να στρεβλώνεται. Πράγμα που καθιστά την περιγραφή του, με το πέρας λιγοστού χρόνου, αρκετά δύσκολη και αφύσικη. Πέραν όμως όλων αυτών των δυσοίωνων προαγγέλων, εγώ θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω και ότι βγει. Πώς; Δεν μπορείτε να με φανταστείτε τρελό; Μα ξέρετε απέχει λιγότερο από ένα χιλιοστό από τη λογική. Kαι γω ο ίδιος δεν το' ξερα πόσο κοντά είναι. Απλά πρόκειται για ένα άλλου είδους σύστημα εξίσου αυστηρό και γεμάτο κανόνες, μόλο που οι κανόνες μου δεν ταίριαζαν με τους άλλους, τους δικούς σας. Το σύστημα αυτό όμως, από ανθρώπους και ιδέες και ηθική που κατασκεύασα τότε, μέχρι σήμερα συνεχίζω να το βρίσκω αξιοθαύμαστο για την εσωτερική συνοχή του. Σας δίνω το δικαίωμα λοιπόν να με φανταστείτε σε ένα παραληρηματικό ντελίριο. Είναι μέρα ή νύχτα μα δεν το προσέχω ιδιαίτερα. Ο χρόνος έχει χάσει την υφή του. Μπορείτε να με φανταστείτε μόνο κλεισμένο στο δωμάτιό μου με συντροφιά τις σκέψεις μου. Η αϋπνία πρωτοστατεί. [Έκανα τρεις μέρες να κοιμηθώ, μέχρι που με φαρμάκωσαν.] Μπορείτε να με δείτε να φωνάζω ασυνάρτητα σε αγνώστους θεωρώντας τους γνωστούς. Να επικοινωνώ μονόπλευρα με γράμματα με ανθρώπους που δε μου απαντούσαν. Να νομίζω ότι έχω βιονική ακοή. Όλα αυτά χτίστηκαν σιγά σιγά. Τόσο σιγά και τόσο στεγανά που δεν μπόρεσα να διακρίνω τις τρύπες στις συλλογιστικές μου. Κάθε που μου γεννιόταν μια αμφιβολία για την αλήθεια των παραλογισμών μου, χιλιάδες ιδέες σαν σμήνος ερωδιών, έκλειναν με αντεπιχειρήματα το απόλυτα στεγανό Σύστημα. Ήταν τόσο σταδιακό, τόσο σταδιακό που δεν το παρατήρησα. ΔΕΝ ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ. Επιπλέον η σύγχυση της αϋπνίας και το άγχος με έκαναν περισσότερο πειθήνιο, περισσότερο ικανό να πιστέψω το πρότερα αδύνατο. Φανταστείτε με να πιστεύω πως με παρακολουθούν και πως κάθε συζήτηση μέσα και έξω από το σπίτι μου αναφέρει το όνομά μου όχι πάντα με κακεντρέχεια. Φανταστείτε με να κλαίω και να ουρλιάζω μόνος μου στο άδειο διαμέρισμά μου κλείνοντας τ' αυτιά μου για να σιγάσω τους ψιθύρους από τους δόλιους συνωμότες που ήθελαν τον ψυχιατρικό εγκλεισμό μου. Φανταστείτε τους γείτονες μου να ανησυχούν και να απορούν μιλώντας στο τηλέφωνο για το αν θα πρέπει να καλέσουν ένα γιατρό για την περίπτωση μου. Όσο η αϋπνία και η ένταση κλιμακωνόταν το σκοτάδι στο δωμάτιό μου μεγάλωνε. Φανταστείτε με να παίρνω τηλέφωνο κάθε γνωστό προς αναζήτηση βοήθειας ενάντια στους διώκτες μου. Οι φωνές τώρα πια είχαν μπει για τα καλά στο κεφάλι μου. Ξέρετε υπήρχε μια φάση κατά την οποία οι φωνές που ήταν απο 1 εως 10 άτομα ανά περιόδους ήταν ψίθυροι τους οποίους υποτίθεται ότι άκουγα από μακρυά , αυτό ήταν πολύ πειστικό αισθητικά και δεν το αμφισβήτησα καθόλου γιατί πράγματι έχω καλή ακοή. Από ένα σημείο και μετά οι φωνές μπήκαν στο κεφάλι μου. Πλέον επρόκειτο αδιαμφισβήτητα γα τηλεπάθεια. Το τερατώδες Σύστημα ήταν τόσο σίγουρο πια για τον εαυτό του που δοκίμαζε ακραίες ερμηνείες με το θίασό του. Κατέρριψε ακόμα και την αληθοφάνεια των ειδικών εφέ. Πλέον το ερέθισμα γινόταν αντιληπτό ακριβώς όπως παραγόταν , μέσα στον εγκέφαλο, δεν είχε την επίφαση του εξωτερικού ερεθίσματος. Ο θεατής είχε πειστεί προ πολλού και δεν είχε αρκετά ελλειπή φαντασία για να μη συμμετέχει στο σπάσιμο της σύμβασης. Το θέατρο μπορούσε να συνεχιστεί κανονικά με χαμηλότερο σκηνικό κόστος. Είχα πάθει λοιπόν τηλεπάθεια. Έτσι μου έλεγαν οι φωνές αστειευόμενες χαιρέκακα. Γελάτε; Και γω γέλασα. Μα ξέρετε με έπεισαν. Οι φωνές μέσα στο κεφάλι μου με έπεισαν απόλυτα για τις πολύπλοκα δομημένες αλήθειες τους. Σταδιακά οι φωνές μετατράπηκαν από κακεντρεχείς ψυχολογικοί σαδιστές που με βασάνιζαν για ώρες αναλύοντας διεξοδικά κάθε παράπτωμα και ηθική αδυναμία μου (τα οποία γνώριζαν λόγο της παρακολούθησης) σε πιο πρακτικά επικίνδυνες παρουσίες. Πίστεψα ότι είχαν να μου πουν. Ότι θα μου κάνουν κακό. Με ποιους τρόπους θα μου κάνουν κακό. Ότι η ζωή μου έχει τελείωσει. Ότι θα με εκτελούσαν για ένα ηθικό μου παράπτωμα. Τα πίστεψα όλα αν και όχι χωρίς αντίσταση. Ήταν υπερβολικά περίπλοκες και αυτόνομες δομές για να έχω την υπεροψία να τις αποδώσω στην φαντασία μου. Τέλος οι φωνές, ανήμπορες να με σκοτώσουν (για πρακτικούς λόγους ανυπαρξίας ,όπως καταλαβαίνετε), αποφάσισαν ότι έπρεπε να αυτοκτονήσω. Κι είχαν τόσο βασανίσει τις αντιστάσεις μου με τα πολύωρα επικριτικά τους λογύδρια που πειθήνια συγκατένευσα. Αν είχα σώας τας φρένας και δεν είχα εξαντληθεί πέραν κάθε ορίου δε θα καταδεχόμουν ποτέ να τελέσω την ύψιστη μηδενιστική πράξη για χάρη κάποιου άλλου, και μάλιστα κάποιων άλλων που σαφώς με μισούσαν. Αν και προσπάθησα 2-3 φορές να πέσω από την ταράτσα του σπιτιού μου και μια να με πατήσει αυτοκίνητο, λόγω σωματικής και ψυχικής εξάντλησης δεν είχα το κουράγιο να κάνω το μεγάλο βήμα. Δεν κατάφερα να φέρω σε πέρας την "ιερή" αποστολή τους. Μην πικραίνεστε. Είναι μια άσχημη αλλά όχι πικρή ιστορία.
Bλέπω τελείωσε και το δικό σας ποτό. Περιμένετε να φωνάξω το μπάρμαν. Τέτοιες κουβέντες δεν στέκονται στεγνά. Ξέρετε έχω κόψει τα χάπια μου εδώ και μια εβδομάδα για να μπορώ να πιω. Τα αντι-ψυχωσικά και το αλκοόλ δεν συνδυάζονται, δυστυχώς, γιατί μαζί προκαλούν ναυτία. Έχω να κοιμηθώ μέρες, πάνω από δύο ώρες , εξαιτίας της διακοπής της φαρμακευτικής αγωγής μου βέβαια, αλλά είναι επιλογή μου να οδεύσω προς το τέλος υπό διαύγεια. Όση τουλάχιστον μπορώ να έχω. Πολύ σωστά μαντεύετε. Όπως καταλάβατε κι από μόνη σας, από ένα σημείο και μετά μου παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια. Μου συστήθηκε αγωγή από την οποία δεν μπορώ να παρεκκλίνω (ποτέ) γιατί πολύ απλά αυτό που έχω δεν θεραπεύεται. Θα σας το πω λοιπόν απλά γιατί πιθανώς δεν το γνωρίζετε. Η ΨΥΧΩΣΗ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ. Μπορεί να κατασταλεί με χάπια και αυτό είναι αυτό που μου συνέβη για τον επόμενο έναν χρόνο από το Γεγονός. Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς εδώ. Το πρόβλημα με την ψυχωσική συνδρομή, είναι ακριβώς ότι η φαρμακευτική αγωγή είναι ακρωτηριαστική, για να χρησιμοποιήσω μιαν ευγενική λέξη. Τα αντι-ψυχωσικά φάρμακα ενάντια στις παραληρηματικές ιδέες και τις φωνές είναι λίγο σαν την χημειοθεραπεία ενάντια στον καρκίνο. Σκοτώνουν ότι βρουν για να σώσουν ότι μείνει (αν μείνει). Είναι "ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε την παρούσα στιγμή". Καταστρέφουν σχεδόν τα πάντα και καταστέλλουν απεριόριστα "αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς". Τι κάνουν αυτά τα φάρμακα; Θα σας εξηγήσω αμέσως. Τα φάρμακα αυτά ΜΟΥ ΓΑΜΑΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ. Μη συνοφρυώνεστε. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούν ακόμα να με ταράξουν. Θα κατεβάσω και πάλι τον τόνο της φωνής μου, μην ανησυχείτε, ηρέμησα ήδη. Που λέτε ας πάρουμε για παράδειγμα το Depolan που ήταν το πρώτο φάρμακο που μου χορήγησαν. Το Depolan ,που λέτε, εκτός από το να μου γαμάει τη ζωή κάνει και άλλα πράγματα. Το Depolan περιέχει τη δραστική ουσία Ρισπεριδώνη η οποία όπως τα περισσότερα αντι-ψυχωσικά, καταστέλλει τη δράση της ντοπαμίνης. Η ντοπαμίνη είναι μια ορμόνη που υπερλειτουργεί όταν κάποιος βιώνει ένα ψυχωσικό επεισόδιο. Δηλαδή, ο εγκέφαλος υπό παραληρηματικό delirio υπερλειτουργεί ,(γι'αυτό και ένα σύνηθες σύμπτωμα του παραληρήματος είναι ο πονοκέφαλος), υπερεκκρίνοντας ντοπαμίνη η οποία με τη σειρά της είναι (μάλλον) υπεύθυνη για τη λειτουργία των "εναλλακτικών" πραγματικοτήτων που κατασκευάζει ο ασθενής που παραληρεί. "Εναλλακτικών πραγματικοτήτων" όπως οι φωνές, η μανία καταδίωξης, ο πανικός, οι εμμονικές ιδέες κ.τ.λ. Σαν καλός χασάπης λοιπόν το Depolan πετσοκόβει τη λειτουργία της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο. Τι είναι η ντοπαμίνη;
H Ντοπαμίνη (ή 3,4-dihydroxyphenethylamine) είναι ορμόνη και νευροδιαβιβαστής. Νευροδιαβιβαστής, δηλαδή, χημικό που απελευθερώνεται από τα νευρικά κύτταρα ώστε να στέλνουν σήμα σε άλλα νευρικά κύτταρα. Ο εγκέφαλος περιλαμβάνει πολλά διακριτά συστήματα ντοπαμίνης, ένα από τα οποία παίζει σημαντικό ρόλο στην συμπεριφορά που εκκινείται από το κίνητρο του συναισθήματος της ανταμοιβής. Tα περισσότερα είδη ανταμοιβής αυξάνουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο και μια ποικιλία από εθιστικά ναρκωτικά αυξάνουν την ντοπαμινική νευρωνική δραστηριότητα. Άλλα εγκεφαλικά ντοπαμινικά συστήματα εμπλέκονται στον κινητικό έλεγχο και στον έλεγχο της απελευθέρωσης άλλων σημαντικών ορμονών.
Πολλές σημαντικές ασθένειες του νευρικού συστήματος σχετίζονται με δυσλειτουργίες του ντοπαμινικού συστήματος. Το Parkinson, μια εκφυλιστική πάθηση που προκαλεί τρέμουλο και κινητική ανεπάρκεια, έχει συνδεθεί με την απώλεια των νευρώνων που εκκρίνουν ντοπαμίνη στην περιοχή του μεσεγκεφάλου που λέγεται substantia nigra. Υπάρχουν στοιχεία ότι η σχιζοφρένεια παρουσιάζει ιδιαιτέρως αλλοιωμένα επίπεδα ντοπαμινικής δραστηριότητας και τα αντι-ψυχωσικά φάρμακα που συχνά χρησιμοποιούνται για να την αντιμετωπίσουν έχουν ως κύριο δραστικό χαρακτηριστικό ότι εξασθενούν την ντοπαμινική δραστηριότητα. Το Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) και το Restless leg syndrome (RLS) επίσης σχετίζονται με τη μειωμένη ντοπαμινική δραστηριότητα.
Μέσα στον εγκέφαλο η ντοπαμίνη παίζει σημαντικό ρόλο στον κινητικό έλεγχο, στα κίνητρα, στην διέγερση, αντίληψη και ανταμοιβή και κάποιες βασικές κατώτερου τύπου λειτουργίες που συμπεριλαμβάνουν τη λακτόρροια, τη σεξουαλική ικανοποίηση και τη ναυτία.
Για τους παραπάνω λόγους καταλαβαίνετε ότι η ντοπαμίνη είναι πολύ σημαντική και πολύ χρήσιμη. Έτσι η καταστολή της με φάρμακα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο σώμα και στην ψυχή του ανθρώπου. Πιθανές παρενέργειες του Depolan είναι: σύνδρομο Parkinson, μεταβολική διαταραχή (όπου τρως λίγο και παχαίνεις πολύ), πρόβλημα στο θυρεοειδή και στο συκώτι, γυναικομαστία,κινητική δυσκολία, υπνηλία και στυτική δυσλειτουργία. Περιττώ να σας πως ότι τις έπαθα όλες εκτός από την πρώτη. Όμως οι παρενέργειες αυτές δεν είναι τίποτα μπροστά στην καταστολή του μυαλού. Η καταστολή της ντοπαμίνης από τα φάρμακα , έχει πολύ βίαιες επιπτώσεις στον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό και που νιώθει κανείς. Η ντοπαμίνη όπως είπαμε, είναι υπεύθυνη για την αίσθηση της ανταμοιβής και ουσιαστικά το συναίσθημα ικανοποίησης. Χωρίς αυτήν,λοιπόν, δημιουργείται μια απόλυτη αίσθηση ματαιότητας. Ενώ ο άνθρωπος έχει κίνητρο να κάνει πράγματα, το φάρμακο δεν τον αφήνει να τα ευχαριστηθεί, με αποτέλεσμα γρήγορα να μη βρίσκει πια νόημα να τα κάνει. Το πιο εξουθενωτικό σύμπτωμα όμως είναι η ιδέα ότι ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα.Τα φάρμακα δημιουργούν μια βαριά υπνηλία στο κεφάλι, (διαφορετική από την υπνηλία της νύστας γιατί είναι καθαρά χημική), το οποίο κεφάλι έχει την αίσθηση σαν να του έχουν τοποθετήσει στον εγκέφαλο ένα σιδερένιο κλουβί που περιορίζει τις κινήσεις, τις αντιδράσεις, τις σκέψεις και την ταχύτητά και τις δυνατότητές τους. Από την άλλη το σώμα σαν να διαφοροποιείται από το κεφάλι και είναι σχετικά ξύπνιο, με μια δόση αεικινησίας και συμπτώματα υπερκινητικότητας ,συνήθως. Έτσι, ο μισός κοιμάσαι όρθιος και ο άλλος μισός είσαι στην τσίτα, κεφάλι και υπόλοιπο σώμα τόσο ασυμβίβαστα που ούτε να κοιμηθείς μπορείς ούτε να είσαι αρκετά ξύπνιος για να κάνεις κάτι ευχάριστο και passatempo. Αυτό το dividio περιττώ να πω ότι δημιουργεί ένα απέραντο frustration καθώς δε μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα για πάνω από 5 λεπτά. Οι ταινίες, τα βιβλία, ο άνθρωποι γίνονται απείρως μάταια και ανιαρά. Ως προς την κίνηση τα πράγμα ακολουθούν το ίδιο τροπάρι: καταστολή. Τα χέρια τρέμουν, ο ασθενής δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να τα ελέγξει καλά, ούτε καν να γράψει σαν άνθρωπος ή να πληκτρολογήσει σωστά δεν μπορεί. Όλοι οι μύες γενικά τρέμουν και η ελαστικότητά τους σιγά σιγά μειώνεται.
Καταλαβαίνετε πως όλα αυτά κάνουν τη ζωή ιδιαίτερα αφόρητη. Τι νόημα έχει αν βιώνει κανείς ένα χρόνο που δεν κυλά ποτέ και που κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να τον γεμίσει γίνεται μηχανική και ανέραστη;
Αυτό που προσπαθώ να σας εξηγήσω είναι ότι η (τρισκατάρατη) ικανότητά μου να παρατηρώ ενδελεχώς τον εξευτελισμό και την κατάπτωση του άλλοτε δραστήριου μυαλού μου, με έχει φέρει προ τετελεσμένου. Ως εδώ και μη παρέκει που λένε. Μια ζωή στατική και ατέλειωτα άδεια, δεν έχει νόημα να τη ζεις και πολύ απλά ενίσταμαι σε αυτό που μου συμβαίνει με το μόνο τρόπο που ξέρω και τον μόνο τρόπο που μου μένει. Δεν υπονοώ τίποτε και σας μιλάω τελείως ξεκάθαρα. Απόψε έχω αποφασίσει να τερματίσω τη μίζερη ζωή μου. Και θέλησα να το πω σε κάποιον, που θα δυσκολευτεί να με πιστέψει τόσο, όσο δεν θα καταφέρει να τον αγγίξει η πιθανότητα αλήθειας αυτής της δήλωσης. Και κλείνοντας την κουβέντα μας, θα σας αποκαλύψω μιαν αλήθεια που σας έκρυψα από την αρχή. Ότι δηλαδή γι' αυτό σας επέλεξα:
για να μην σας αγγίξω.
Bλέπω τελείωσε και το δικό σας ποτό. Περιμένετε να φωνάξω το μπάρμαν. Τέτοιες κουβέντες δεν στέκονται στεγνά. Ξέρετε έχω κόψει τα χάπια μου εδώ και μια εβδομάδα για να μπορώ να πιω. Τα αντι-ψυχωσικά και το αλκοόλ δεν συνδυάζονται, δυστυχώς, γιατί μαζί προκαλούν ναυτία. Έχω να κοιμηθώ μέρες, πάνω από δύο ώρες , εξαιτίας της διακοπής της φαρμακευτικής αγωγής μου βέβαια, αλλά είναι επιλογή μου να οδεύσω προς το τέλος υπό διαύγεια. Όση τουλάχιστον μπορώ να έχω. Πολύ σωστά μαντεύετε. Όπως καταλάβατε κι από μόνη σας, από ένα σημείο και μετά μου παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια. Μου συστήθηκε αγωγή από την οποία δεν μπορώ να παρεκκλίνω (ποτέ) γιατί πολύ απλά αυτό που έχω δεν θεραπεύεται. Θα σας το πω λοιπόν απλά γιατί πιθανώς δεν το γνωρίζετε. Η ΨΥΧΩΣΗ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ. Μπορεί να κατασταλεί με χάπια και αυτό είναι αυτό που μου συνέβη για τον επόμενο έναν χρόνο από το Γεγονός. Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς εδώ. Το πρόβλημα με την ψυχωσική συνδρομή, είναι ακριβώς ότι η φαρμακευτική αγωγή είναι ακρωτηριαστική, για να χρησιμοποιήσω μιαν ευγενική λέξη. Τα αντι-ψυχωσικά φάρμακα ενάντια στις παραληρηματικές ιδέες και τις φωνές είναι λίγο σαν την χημειοθεραπεία ενάντια στον καρκίνο. Σκοτώνουν ότι βρουν για να σώσουν ότι μείνει (αν μείνει). Είναι "ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε την παρούσα στιγμή". Καταστρέφουν σχεδόν τα πάντα και καταστέλλουν απεριόριστα "αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς". Τι κάνουν αυτά τα φάρμακα; Θα σας εξηγήσω αμέσως. Τα φάρμακα αυτά ΜΟΥ ΓΑΜΑΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ. Μη συνοφρυώνεστε. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούν ακόμα να με ταράξουν. Θα κατεβάσω και πάλι τον τόνο της φωνής μου, μην ανησυχείτε, ηρέμησα ήδη. Που λέτε ας πάρουμε για παράδειγμα το Depolan που ήταν το πρώτο φάρμακο που μου χορήγησαν. Το Depolan ,που λέτε, εκτός από το να μου γαμάει τη ζωή κάνει και άλλα πράγματα. Το Depolan περιέχει τη δραστική ουσία Ρισπεριδώνη η οποία όπως τα περισσότερα αντι-ψυχωσικά, καταστέλλει τη δράση της ντοπαμίνης. Η ντοπαμίνη είναι μια ορμόνη που υπερλειτουργεί όταν κάποιος βιώνει ένα ψυχωσικό επεισόδιο. Δηλαδή, ο εγκέφαλος υπό παραληρηματικό delirio υπερλειτουργεί ,(γι'αυτό και ένα σύνηθες σύμπτωμα του παραληρήματος είναι ο πονοκέφαλος), υπερεκκρίνοντας ντοπαμίνη η οποία με τη σειρά της είναι (μάλλον) υπεύθυνη για τη λειτουργία των "εναλλακτικών" πραγματικοτήτων που κατασκευάζει ο ασθενής που παραληρεί. "Εναλλακτικών πραγματικοτήτων" όπως οι φωνές, η μανία καταδίωξης, ο πανικός, οι εμμονικές ιδέες κ.τ.λ. Σαν καλός χασάπης λοιπόν το Depolan πετσοκόβει τη λειτουργία της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο. Τι είναι η ντοπαμίνη;
H Ντοπαμίνη (ή 3,4-dihydroxyphenethylamine) είναι ορμόνη και νευροδιαβιβαστής. Νευροδιαβιβαστής, δηλαδή, χημικό που απελευθερώνεται από τα νευρικά κύτταρα ώστε να στέλνουν σήμα σε άλλα νευρικά κύτταρα. Ο εγκέφαλος περιλαμβάνει πολλά διακριτά συστήματα ντοπαμίνης, ένα από τα οποία παίζει σημαντικό ρόλο στην συμπεριφορά που εκκινείται από το κίνητρο του συναισθήματος της ανταμοιβής. Tα περισσότερα είδη ανταμοιβής αυξάνουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο και μια ποικιλία από εθιστικά ναρκωτικά αυξάνουν την ντοπαμινική νευρωνική δραστηριότητα. Άλλα εγκεφαλικά ντοπαμινικά συστήματα εμπλέκονται στον κινητικό έλεγχο και στον έλεγχο της απελευθέρωσης άλλων σημαντικών ορμονών.
Πολλές σημαντικές ασθένειες του νευρικού συστήματος σχετίζονται με δυσλειτουργίες του ντοπαμινικού συστήματος. Το Parkinson, μια εκφυλιστική πάθηση που προκαλεί τρέμουλο και κινητική ανεπάρκεια, έχει συνδεθεί με την απώλεια των νευρώνων που εκκρίνουν ντοπαμίνη στην περιοχή του μεσεγκεφάλου που λέγεται substantia nigra. Υπάρχουν στοιχεία ότι η σχιζοφρένεια παρουσιάζει ιδιαιτέρως αλλοιωμένα επίπεδα ντοπαμινικής δραστηριότητας και τα αντι-ψυχωσικά φάρμακα που συχνά χρησιμοποιούνται για να την αντιμετωπίσουν έχουν ως κύριο δραστικό χαρακτηριστικό ότι εξασθενούν την ντοπαμινική δραστηριότητα. Το Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) και το Restless leg syndrome (RLS) επίσης σχετίζονται με τη μειωμένη ντοπαμινική δραστηριότητα.
Μέσα στον εγκέφαλο η ντοπαμίνη παίζει σημαντικό ρόλο στον κινητικό έλεγχο, στα κίνητρα, στην διέγερση, αντίληψη και ανταμοιβή και κάποιες βασικές κατώτερου τύπου λειτουργίες που συμπεριλαμβάνουν τη λακτόρροια, τη σεξουαλική ικανοποίηση και τη ναυτία.
Για τους παραπάνω λόγους καταλαβαίνετε ότι η ντοπαμίνη είναι πολύ σημαντική και πολύ χρήσιμη. Έτσι η καταστολή της με φάρμακα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο σώμα και στην ψυχή του ανθρώπου. Πιθανές παρενέργειες του Depolan είναι: σύνδρομο Parkinson, μεταβολική διαταραχή (όπου τρως λίγο και παχαίνεις πολύ), πρόβλημα στο θυρεοειδή και στο συκώτι, γυναικομαστία,κινητική δυσκολία, υπνηλία και στυτική δυσλειτουργία. Περιττώ να σας πως ότι τις έπαθα όλες εκτός από την πρώτη. Όμως οι παρενέργειες αυτές δεν είναι τίποτα μπροστά στην καταστολή του μυαλού. Η καταστολή της ντοπαμίνης από τα φάρμακα , έχει πολύ βίαιες επιπτώσεις στον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό και που νιώθει κανείς. Η ντοπαμίνη όπως είπαμε, είναι υπεύθυνη για την αίσθηση της ανταμοιβής και ουσιαστικά το συναίσθημα ικανοποίησης. Χωρίς αυτήν,λοιπόν, δημιουργείται μια απόλυτη αίσθηση ματαιότητας. Ενώ ο άνθρωπος έχει κίνητρο να κάνει πράγματα, το φάρμακο δεν τον αφήνει να τα ευχαριστηθεί, με αποτέλεσμα γρήγορα να μη βρίσκει πια νόημα να τα κάνει. Το πιο εξουθενωτικό σύμπτωμα όμως είναι η ιδέα ότι ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα.Τα φάρμακα δημιουργούν μια βαριά υπνηλία στο κεφάλι, (διαφορετική από την υπνηλία της νύστας γιατί είναι καθαρά χημική), το οποίο κεφάλι έχει την αίσθηση σαν να του έχουν τοποθετήσει στον εγκέφαλο ένα σιδερένιο κλουβί που περιορίζει τις κινήσεις, τις αντιδράσεις, τις σκέψεις και την ταχύτητά και τις δυνατότητές τους. Από την άλλη το σώμα σαν να διαφοροποιείται από το κεφάλι και είναι σχετικά ξύπνιο, με μια δόση αεικινησίας και συμπτώματα υπερκινητικότητας ,συνήθως. Έτσι, ο μισός κοιμάσαι όρθιος και ο άλλος μισός είσαι στην τσίτα, κεφάλι και υπόλοιπο σώμα τόσο ασυμβίβαστα που ούτε να κοιμηθείς μπορείς ούτε να είσαι αρκετά ξύπνιος για να κάνεις κάτι ευχάριστο και passatempo. Αυτό το dividio περιττώ να πω ότι δημιουργεί ένα απέραντο frustration καθώς δε μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα για πάνω από 5 λεπτά. Οι ταινίες, τα βιβλία, ο άνθρωποι γίνονται απείρως μάταια και ανιαρά. Ως προς την κίνηση τα πράγμα ακολουθούν το ίδιο τροπάρι: καταστολή. Τα χέρια τρέμουν, ο ασθενής δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να τα ελέγξει καλά, ούτε καν να γράψει σαν άνθρωπος ή να πληκτρολογήσει σωστά δεν μπορεί. Όλοι οι μύες γενικά τρέμουν και η ελαστικότητά τους σιγά σιγά μειώνεται.
Καταλαβαίνετε πως όλα αυτά κάνουν τη ζωή ιδιαίτερα αφόρητη. Τι νόημα έχει αν βιώνει κανείς ένα χρόνο που δεν κυλά ποτέ και που κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να τον γεμίσει γίνεται μηχανική και ανέραστη;
Αυτό που προσπαθώ να σας εξηγήσω είναι ότι η (τρισκατάρατη) ικανότητά μου να παρατηρώ ενδελεχώς τον εξευτελισμό και την κατάπτωση του άλλοτε δραστήριου μυαλού μου, με έχει φέρει προ τετελεσμένου. Ως εδώ και μη παρέκει που λένε. Μια ζωή στατική και ατέλειωτα άδεια, δεν έχει νόημα να τη ζεις και πολύ απλά ενίσταμαι σε αυτό που μου συμβαίνει με το μόνο τρόπο που ξέρω και τον μόνο τρόπο που μου μένει. Δεν υπονοώ τίποτε και σας μιλάω τελείως ξεκάθαρα. Απόψε έχω αποφασίσει να τερματίσω τη μίζερη ζωή μου. Και θέλησα να το πω σε κάποιον, που θα δυσκολευτεί να με πιστέψει τόσο, όσο δεν θα καταφέρει να τον αγγίξει η πιθανότητα αλήθειας αυτής της δήλωσης. Και κλείνοντας την κουβέντα μας, θα σας αποκαλύψω μιαν αλήθεια που σας έκρυψα από την αρχή. Ότι δηλαδή γι' αυτό σας επέλεξα:
για να μην σας αγγίξω.
↕
fragmenta ημερολογίου ενός μαλάκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου