Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Dancing with the Devil


Fermenting a setting/
Determining a local/
The topology of a tragedy:

Fucking beautiful night. Cold like the prettiest damnedest hearts.
Obscure party. The kind of party that is horrible in a wonderful way or excellent in a post- ironic one.
Fucking decent music. 
You know how rare that is?
Really fucking rare.
Really really fucking rare.
One of the rarest , beautifulest things in life, is a god- damned party with some god- damned decent music.
'Nough said.
Intoxicated bitch. "Bitch" not in the sexist way. "Bitch" as in "life is a bitch". As in powerful woman "she be a bitch".
"See that bitch over there? You better fucking watch that bitch. Oh, you better fuckin'."
Intoxicated with alcohol. Beautiful, beautiful alcohol. The goddess Ethanol, father vodka, mother tequila, brother whiskey.
The kind, giving, nurturing alcohol that sweetly tacks you into bed at night after giving you a kiss on your childish, innocent forehead.
The kind that fucking makes you happy for a night, and nothing else matters because you can fly, and fuck that world, because dancing your soul out to decent music in an obscure party utterly pissed
,is bliss,
and it doesn't matter if you live to see the light of day on the morrow.
Red, blue and green lights painting the cigarette-fog. Mostly dark. Mostly music.



Prefatio: There have been words upon words describing the effect of the female image through the centuries. I do not want and cannot and will not dare to compete.  This is not Shakespeare’s or Byron' s  view of a woman. This is back-to-the-basics-teenage-like-simple words, ungarnished feelings of the heart and the mind and the dick.
Also, fuck beauty.
Fuck saying "she was a beautiful woman", or sweating to produce the effect of her beauty.
So fucking overdone.




Everybody knows 
you dance like you fuck,
 you dance like you fuck,
you dance like you fuck




She was surrounded by everyone but was clearly alone in some other world mostly materialized by music.
She moved the way some women can, and unwillingly hypnotize your soul for the rest of eternity.
There is this thing about a woman
that dances solely for herself,
giving zero fucks if anyone's noticing,
giving zero fucks about what she looks like or what her presence will make others feel like; 
and no, I am not finishing this sentence with a preposition.
Look at her, look at her.
I don't wanna tell you what she looks like; it's so boring describing a specific brand of a specific person with specific characteristics, and colours, and shapes,
being specific is really fucking boring.
Vagueness is the new black.

It's a human being who identifies as a woman.
Anything else is on the table, imagination-wise.

I watched her. I certainly did.
She never saw me, but I did.
She was dancing alcohol-free-of-cares-in-the-world, her hands, her breasts, her hips, her skin, her hair,
all of her dancing and swerling,
snake-like movements,
as if trying to communicate with some ancient God or make it rain on the dance-floor.
Her eyes were closed.
Her lips were painted red like the blood that was rushing 
through my veins 
                   to my heart,
                   to my brain,
                   to my dick.
This way,
this way sometimes a woman can move, and the
hands,
the neck,
the breasts,
the waste, 
the feet,
the hips,
the ass,
the skin, her skin can make you lose your capacity to think in words, and then only one feeling is left and it is
"touch, touch, touch, touch, I wanna touch this, I wanna touch this till my heart stops beating and I cease to exist".
I swear I could have gazed at her all night.
But something happened.

She was dancing
and then she just stopped.
Not as anyone would normally end a movement.
She stopped as if someone had pressed "pause". She froze in her place in a paralytic manner.
She moved her head with the slightest motions as if trying to listen to something, statuesque from the neck down, her palms open wide and stiff on her sides, not touching her torso.
Her eyes still closed.
On her previously serene face appeared a hint of grimace.
then she started trembling, faintly, then ,progressively, it became more visible. The graduality of the situation. All these motions happening one after the other, appearing first shyly, then firmly, taking over the previous image that was luring my mind. An acceleration was taking process. Her body was rapidly changing a modus vivendi. Her skin became whiter, her chest started moving heavily.
Then she opened her eyes.
I have never seen anyone look like that.
She was obviously staring into the abyss.
I could almost hear her mind pounding at her with the force of a starved sex maniac after a long period of abstinence.
She stood there unable to move.
She looked like she was either about to die or epxlode like a grenade.
I was half-expecting her brain's white matter to hit my face at any time.
I wanted to help but I was nailed to the floor as well.
Then her eyes started running tears, without a noise, she put her hands to her ears to cover them and started denying some awful truth with her gestures.
"No, no, no" her lips were whispering.
"No, no, I don't want to hear this. This is not happening. Please stop talking to me. Oh , God, why. Not again."
She was silently crying a lot at this point.
She was devastated.
I was a coward.
The basement being dark and everyone busy, they did not notice her.
She furiously gathered her belongings.
She could barely walk.
She looked like she was defeated.
She was hearing something.
I never saw her again.










Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

H γραμματική της τρέλας

        
        Μη μιλάς ποτέ στον εαυτό σου στο 2ο ενικό
αυτό,
το κάνουν μόνον οι τρελοί.
"Γιατί πάντα του γαμάω τη μάνα στο τσιγάρο;" αυτό μπορείς να το πεις
όσο και να το κάνεις
η προβληματική σκέψη όμως είναι η μετάφραση του εσωτερικού μονολόγου που υποχρεωτικά και απαρέγκλιτα θα πρέπει να διεξάγεται στο πρώτο ενικό (για να μην ξεχνιόμαστε) σε εντολή που ακούγεται από έναν άλλον άνθρωπο.
Όταν ακούς φωνές, η σκέψη σου διαμορφώνει τη γραμματική και το προσωπικό λεκτικό ιδίωμα ενός άλλου, ξεχωριστού ανθρώπου,
που μπορεί να έχεις κατασκευάσει ωραία και καλά μετά κόπων και βασάνων στο εργαστήριο του ασυνειδήτου σου,
αλλά αυτά που θα σου πει είναι ένα άλλο γλωσσικό σύμπαν, είναι η δική του οντολογία, είναι το δικό του ιδεολογικό συγκρότημα θέσεων.
έτσι, στο παράδειγμα που προαναφέρθηκε, το γραμματικό λάθος ορίζεται ως εξής: 
/να διαβαστεί με τέλεια άρθρωση/
«Πάλι του γάμησες τη μάνα του τσιγάρου ε; Το γαμάς το τσιγάρο το καταλαβαίνεις; Το καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω; Το καταλαβαίνεις γαμώ τη μάνα σου;!! Κάπνισε. Όχι, κάπνισε. Τόλμα. Τόλμα. να. εισπνεύσεις. το. γαμημένο. το. τσιγάρο.και. θα. δεις. τι. έχει. να. γίνει. Κάντο. Ανυπομονώ. Το καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω; Ανυπομονώ να έρθω εκεί και να σου σπάσω τα μούτρα ,καριόλα. Το καταλαβαίνεις αυτό; Θα. σου. σπάσω. τα. μούτρα. Δε θα έχεις πια στόμα να καπνίζεις γιατί θα στην σκίσω τη τρύπα σου, το κατάλαβες αυτό; »
- Ναι, το καταλαβαίνω, άντε και γαμήσου που θα μου πεις τι να κάνω.
«Τι είπες ρε καριόλα; Τι μου είπες να κάνω; Να γαμηθώ; Ακούς τι λες; Δε θα γαμηθώ εγώ, εσύ θα γαμηθείς, το κατάλαβες; Θα έρθω εκεί και θα σου σκίσω το μουνί σου μέχρι να βγάλεις αίματα. Εγώ θα σου γαμήσω ,καριολάκι, το καταλαβαίνεις αυτό; Γι' αυτό που είπες. Έκανες. μαλακία. Τη γάμησες τώρα. Σε γάμησα και ψόφησες, πουτανάκι.»
        Ελπίζω να έγινε κατανοητό, γαμώ το Χριστό μου, ότι είναι πολύ σημαντικό να μην αφήνεις τη σκέψη σου να μεταγραφεί στο 2ο πρόσωπο.
Είναι.
πολύ.
σημαντικό.
Είναι υπερβολικά και απόλυτα δεσμευτικό, σε αυτό τον κόσμο, να μην ακούς φωνές
δεν βρισκόμαστε πια στο Μεσαίωνα όπου το παράλογο πετάει ελεύθερο πλάι στο λογικό, αξεδιάλυτα πλεγμένα, τουλάχιστον σύμφωνα με το Φουκώ.
Σε αυτό τον κόσμο,
η ψυχωσική γραμματική δεν ορίζεται
δεν μπορείς να ακούς ανύπαρκτους διώκτες να σε προπηλακίζουν μέσα στο κεφάλι σου γιατί δεν ορίζεται
δεν μπορείς να τρέχεις έξω γυμνός ουρλιάζοντας και κάνοντας κύκλους γύρω από ένα πνεύμα γιατί δεν ορίζεται
δεν μπορείς να μιλάς με το Θεό και να θέλουν όλοι να σου πιάσουν το χεράκι για να πάρουν την ευλογία γιατί δεν ορίζεται
δεν μπορείς να λες ότι είσαι ο Βασιλιάς και να διατάζεις μάταιες εκτελέσεις γιατί δεν ορίζεται
Η τρέλα
δεν
ορίζεται
Δεν μπορείς 
να υφίστασαι
ως ον έξω του λόγου
Μόνον η λογική ορίζεται και όποιος δεν κατέχει το άθλημα θα τα βρει σκούρα γιατί πολύ απλά ως παράφρων απαγορεύεται να υπάρχεις
δεν κολάει με το υπόλοιπο παζλ, δεν έχει σημασία αν αυτό είναι καλό ή κακό, δεν αποτελεί επιλογή
«Τι μαλακίες λες πάλι ρε πούστη μου; Τι άλλο θ' ακούσω γαμώτο σου! Δεν είσαι τρελή ρε!Ρε μαλάκα, δεν είσαι τρελή ρε. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ ΡΕ! Υπάρχουμε ρε, το καταλαβαίνεις; Είμαστε έξω από το σπίτι σου στο κόκκινο αυτοκίνητο. /ναζιάρικα/ Βγες. Μόνο. Βγες. Βγες να σου πούμε ένα γεια. Έλα τώραααα. Σε περιμένω γαμώ την πουτάνα μου! Θα σου κόψω τα χέρια και τα πόδια με μαχαίρι βουτύρου ,ρε τσόλι, μ' ακους ; Μ'ακούς; Σου χτυπάω το κουδούνι τώρα! Ανεβαίνω τις σκάλες και σου γαμάω την Παναγία ΤΩΡΑ. Πέθανες το καταλαβαίνεις; ΠΕΘΑΝΕΣ. Αν δεν αυτοκτονήσεις στα επόμενα δύο λεπτά έχω έρθει και σε έχω κάνει να φτύσεις το γάλα που βύζαξες ,πουστράκι, Μ' ΑΚΟΥΣ ΡΕ;! Μ' ΑΚΟΥΣ ΡΕ;;;! Θα σπάσω την πόρτα ρε μαλακισμένο!! Πήγαινε στην ταράστα σου ΤΩΡΑ και πέσε από κάτω να ψοφήσεις, γιατί έτσι και έρθω, θα σου σπάσω τα κόκαλα ένα ένα, πιό καλά από το πεζοδρόμιο από το οποίο πρέπει να ψοφολογήσεις. Τώρα. Κάντο. Τώρα. Πήδα ,μωρή καριόλα! Πήδα γαμώ τη μάνα σου! Πήδα ρε πούστη μου, μας τα' χεις πρήξει, περιμένουμε τόση ώρα εδώ έξω να πέσεις και δεν πέφτεις! Ρε πήδα γαμώ το Θεό σου, πήδα ρε πούστη μου γιατί βαρέθηκα. Σε βαρέθηκα ρε! Το καταλαβαίνεις; Σε βαρέθηκα. Πήδα από την κωλοταράτσα σου γιατί σε βαρέθηκα. Βαρέθηκα να σ' ακούω. Βαρέθηκα να σε βλέπω. ΣΕ ΒΑ ΡΕ ΘΗ ΚΑ. »
     Η εκτροπή φυσικά μπορεί να εκτραπεί εκ νέου ,εκθετικά. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα, αν το 2ο ενικό μετατραπεί σε 1ο πληθυντικό.
Τι είναι χειρότερο από το να ακούς μία φωνή; Το να ακούς 10 φωνές.
[Νεαρός άνδρας] «Τι λέει ρε μαλάκα την ακούς; Ρε μαλακισμένο, δε σου είπαμε ότι υπάρχουμε; Μας έχεις πρήξει τ' αρχίδια με τις πίπες που λες ,ρε πούστη μου. /σιγά/ Ρε Γιάννη δεν την αντέχω άλλο μίλα της εσύ.»
[Νεότερος άνδρας]«Μη λες ονόματα ρε μαλάκα γαμώτο!»
[Γυναίκα]«Θα σκάσετε ρε πούστη μου; Να σου πω καριολάκι,θα ψοφήσεις να τελειώνουμε να φύγουμε; Άμα ψοφήσεις θα φύγουμε αμέσως στο υποσχόμαστε.» 
       Δεν υπάρχει λόγος να συνομιλεί κανείς με τις φωνές. Όσο κι αν προσπαθήσεις είναι αδύνατον να νικήσεις την επιχειρηματολογία τους γιατί το λογικό σύστημα είναι όλο δικό σου και βρίσκεσαι μέσα σε αυτό.
Κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης ,λοιπόν, επουλώνεται άμεσα από τις φωνές ,και επειδή είναι αδύνατο να βγεις από αυτό το σύστημα, είναι αδύνατο να εντοπίσεις τα λογικά σφάλματα.
Για να ανακεφαλαιώσουμε:
       Είναι πολύ κομβικό, λοιπόν, και απαραίτητο, να σκέφτεσαι όχι στο 2ο ενικό,
όχι στο 2ο ενικό,
όχι στο 2ο ενικό,
όχι στο 2ο ενικό,
αλλά στο πρώτο ενικό πρόσωπο. Αυτό το μισητό "εγώ είμαι", "εγώ υπάρχω", "εγώ σκέφτομαι απαρέγγλιτα και '''''ελεύθερα''''' επειδή δεν ακούω φωνές", αυτό το απεχθές, εγωιστικό, αφηγηματικά ντεκαβλέ, γραμματικό πρόσωπο του ρήματος, είναι ο μονόδρομος και η ιερά οδός, είναι ο χρυσός κανόνας της συλλογικής πεπατημένης του νοείν
και μην τολμήσεις να διανοείσαι αλλιώς
Η σκέψη δεν είναι ελεύθερη. Η φαντασία πρέπει να περιστέλλεται. Η τρέλα είναι κοντά. Καρτερεί. Αγρυπνείτε.
«Κόψε τις μαλακίες ,καριολάκι. Ακόμα εδώ είμαστε.» 














Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Psicopatia über alles

Πτώση ΙΙ
  Για τον Τόλη. 

   


     Ξέρετε ,εδώ και μισή ώρα, προσπαθώ να βρω με ποιόν τρόπο θα σας πιάσω την κουβέντα. Δεν είναι τόσο ότι δειλιάζω όσο ότι αδυνατώ να επιλέξω. Τι πίνετε; Να σας κεράσω ένα ίδιο; Μπάρμαν! Ένα  τζιν εντ τόνικ για την κυρία. Και ένα ίδιο για μένα. Θα μου επιτρέψετε να πιω μαζί σας έτσι;  Μην τρομάζετε, δεν προσπαθώ να σας φορτωθώ ούτε πρόκειται για κάποιο άκομψο πέσιμο. Μα θα ήταν ιδιαίτερα άκομψο, δε βρίσκετε; Τι σας έλεγα; Α, ναι, ότι αδυνατούσα να επιλέξω. Θα μπορούσα να σας πω ότι είστε πολύ όμορφη ή ότι με γοητεύσατε για κάποιο λόγο ή με κάποιο τρόπο ή ότι μου θυμίζετε κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να καρφιτσώσω στη μνήμη μου άρα μάλλον το υποσυνείδητό μου παρήγαγε κάποιο (gestalt) Μορφολογικό ομοίωμά σας και σας συνέκρινε επιτυχώς με το δεδομένο ανδρείκελο δημιουργώντας κάποιο τύπου dejas-vous. Eν ολίγοις ότι υπήρχατε από παλαίτερα μέσα μου με κάποιο αρχετυπικό τρόπο. Έχουν όμως όλα αυτά κάποια σημασία; Δε θα μπορούσα απλά να πω ότι σας επέλεξα ως ακροατήριο ,τούτη τη μαύρη νύχτα, γιατί έχω κατι να πω; [Για μία από τις λίγες φορές στη ζωή μου που έχω πράγματι κάτι να πω.] Καταρχάς, από τον όγκο της λογοδιάρροιάς μου θα έχετε ήδη συμπεράνει πως είμαι ένας εγκεφαλικός άνθρωπος. Αυτός που λέμε "σκέφτεται με το πάνω κεφάλι". Μη γελάτε. Ουσιαστικά, είμαι τόσο νοησιαρχικά υποστηλωμένος που και το κάτω κεφάλι μου λειτουργεί με εντολή του πάνω, πράγμα τελείως αφύσικο (ανεξαιρέσουμετηβιολογία) και ιδιαίτερα προβληματικό. Παρόλα αυτά, αυτά που θα σας διηγηθώ, έχουν να κάνουν κυρίως ή αποκλειστικά με το εντυπωσιακό όργανο του ανθρωπίνου σώματος που λέγεται εγκέφαλος και τα παιδιάστικα παιγνιδίσματά του. Μην περιμένετε λοιπόν να σας συνεπάρω με κάποια ιστορία έρωτα και πάθους και τριγμού των οδόντων δονούμενων σωμάτων φλογερών εραστών γιατί θα απογοητευθείτε βαθύτατα. Αντίθετα, αυτά που θα σας παρουσιάσω, άπτονται περισσότερο της γνωσιακής φυσιολογίας και της φιλοσοφίας του νου παρά της ρεαλιστικής μυθιστορίας.
         Πώς με λένε; Μα τι σημασία έχει; Πείτε πως με λένε Μαλάκα. Είμαι και γω ένας μαλάκας και δεν πέφτετε καθόλου έξω αν με αποκαλέσετε αντιστοίχως. Είμαι λοιπόν ένας μαλάκας, ο Μαλάκας και ας το αφήσουμε εκεί, όχι τόσον χάρη μυστηρίου όσον ακριβολογίας και νομιναλισμού. Και μην πικραίνεστε που μιλάω άσχημα για τον εαυτό μου, πιστέψτε με, δεν το κάνω με το παραμικρό ύφος ταπεινοφροσύνης. Όπως προείπα, αντιθέτως, για να λέμε τα σύκα, σύκα και τους μαλάκες, μαλάκες. Και για ποιόν λόγο, λοιπόν, να με ακούσετε; Πώς εγώ θα καταφέρω να σας προξενήσω το ενδιαφέρον; Τι είναι αυτό που με ξεχωρίζει ,από τους άλλους δυνητικούς χαρακτήρες-αφηγητές ενός μονολόγου, και θα δύνατο να τραβήξει την προσοχή σας σε μια μεκομμένητηνανάσα αυτηκοΐα;  Αυτό είναι αρκετά εύκολο να σας το απαντήσω, τόσο όσο τυγχάνει να είναι και ένα γερό αφηγηματικό χαρτί: είμαι τρελός. Είμαι τελείως τρελός και με τη βούλα και αξίζω της προσοχής σας όσο κάθε ενδιαφέρουσα αποκλίνουσα προσωπικότητα η οποία χρήζει της προσοχής του ευέλικτου μυαλού σας. Τι εννοώ λέγοντας ότι είμαι τρελός.  Εννοώ ότι μου αντιστοιχεί πλήρως o textbook ορισμός της τρέλας: έχω ,νοητικά, μια σαφή απόκλιση από την πραγματικότητα την οποία αδυνατώ να χαλιναγωγήσω πλήρως χωρίς φαρμακευτική αγωγή. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είμαι τρελός. Αυτή μου η απόκλιση από το παραδεδεγμένο, από το συλλογικό "μάλλον έτσι είναι" έχει καταστεί η αιτία των δεινών μου και ο λόγος της σημαντικότατης απόφασης που πήρα απόψε και την οποία ίσως μοιραστώ μαζί σας όταν η ώρα είναι σωστή και όταν έχετε σταματήσει να είστε τόσο αμυντική απέναντί μου. Μα μην κοκκινίζετε, η αντίδρασή σας στο άτομό μου είναι ιδιαίτερα καλοπροαίρετη, ευγενική θα έλεγα, και ουσιαστικά απολύτως φυσιολογική. Εγώ φταίω. Γιατί; Γιατί , πολύ απλά, έκανα το τραγικό, κοινωνικά, ατόπημα να στιγματίσω τον εαυτό μου με την πιο ασυγχώρητη των ασθενειών. Η απομάκρυνση από το γενικό "νομίζουμε πως το έχουμε" είναι το μόνο ασυγχώρητο αμάρτημα-έγκλημα σε τούτη την κοινωνία. Δείτε τους εκάστοτε απομακρυσμένους (αυτούς που δεν παίρνουν αγωγή, αυτούς που δεν συμβαδίζουν με την πλειοψηφική έννοια της αλήθειας και της πραγματικότητας) πολύ απλά δεν έχουν το δικαίωμα να είναι ελεύθεροι. Αυτόματα τους αφαιρείται η δυνατότητα να περπατούν και να πράττουν τη διαφορετικότητά τους με την υπέρτατη εφεύρεση του ψυχιατρικού εγκλεισμού. Το Πρόβλημα θεωρείται λήξαν. Δεν πρόκειται όμως να κουράσω τη "συζήτησή μας" με φιλοσοφίες περί τρέλας. Το ζήτημα έχει αναλυθεί επαρκώς από πολύ κόσμο νωρίτερα από εμένα και δεν θα μπορούσα εγώ να τολμήσω να συναγωνισθώ ένα Φουκό. Υπερτερώ-υστερώ μόνο κατά το γεγονός ότι εγώ είμαι τρελός ενώ ο Φουκό δεν ήταν. Αντίθετα θα επιχειρήσω να κάνω κάτι πολύ πιο απλό και πολύ πιο προσωπικό. Να σας διηγηθώ την ιστορία της δικής μου τρέλας και να σας εξηγήσω πώς είναι να ζεις με φάρμακα ως ένας απλός, καθημερινός μαλάκας -δυστυχώςόχι- σαν όλους τους άλλους.
         Θα ξεκινήσω την ιστορία μου από τη λογική (και φυσιολογική) της βάση. Την οντολογία μου. Εμένα που με βλέπετε όπως προανέφερα είμαι ένας άνθρωπος που αναπτύσσεται καρτεσιανά: από τα πάνω προς τα κάτω που λέμε (όσο αντικομουνιστικό κι αν ακούγεται αυτό). Όπως εξήγησα, το κεφάλι μου και το μέσα του κινούν τα νήματα. Παράλληλα με αυτό (το οποίο δεν αναφέρω επ' ουδενί ως προτέρημα) μια εμμονική τάση οντολογικής-γνωσιακής ενδοσκόπησης, εκτός από πλείστα προβλήματα μου είχε δημιουργήσει και ένα κάποιο βαθμό αυτογνωσίας. Όταν ασχολείσαι πολύ με κάτι, στην παρούσα περίπτωση με τον εαυτούλη μου, (τον οποίο μα την πίστη μου δεν αγάπησα ποτέ ότι κι αν λένε για την εγωπάθεια της τρέλας, και τον μελετούσα με τον ίδιο τρόπο που θα μελετούσε ο φυσιοδίφης το εκάστοτε ανθρωποφάγο φυτό για να προστατευθεί από τις ορέξεις του)επόμενο είναι να το μάθεις αρκετά καλά και έτσι έγινε με εμένα και το μυαλό μου. Μελετούσα το μυαλό μου και τις δυνατότητες ή παραμικρές αλλαγές στη λειτουργία του όπως ένας ζωολόγος θα μελετούσε ένα χιμπατζή και τις συμπεριφορές του. Έμαθα πώς αντιδρούσε σε κατάσταση ηρεμίας, υπό πίεση, με το πέπλο εύκολων ή δύσκολων συναισθημάτων. Επίσης τσέκαρα τις αντιδράσεις του σε χημείες όπως η ζάχαρη, το αλκοόλ, το νερό, η νικοτίνη, η κάνναβη, και τα ήπια αγχολυτικά χάπια. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς μαθαίνω, με ποιους τρόπους μαθαίνω, ποιες ώρες μαθαίνω καλύτερα, πότε αποθηκεύω μια πληροφορία, ποιο όγκο πληροφοριών μπορώ να αποθηκεύσω σε μία μέρα, πότε η μνήμη μου σκοράρει καλύτερα και όλα τα παρόμοια γνωστικής ψυχο-νευροβιολογίας ερωτήματα. Μάλιστα, είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο εμμονικής παρατήρησης που μπορούσα να υποδείξω την τοπογραφία του εγκεφάλου μου για ορισμένα συναισθήματα ή αισθήσεις. Μπορούσα δηλαδή να αισθανθώ και να περιγράψω το σημείο του εγκεφάλου μου που ηλεκτριζόταν ή ζεσταινόταν περισσότερο ύπο κάποιο ερέθισμα όπως η κάβλα ή η χαρά και άλλα παρόμοια.
     Για να μη μακρυγορήσω, εν ολίγοις, αυτά τα ντεμέκ εγκεφαλογραφήματα και λοιπά πειράματα στο μυαλό μου,με έφεραν προ δύο τραγικών παραδοχών: 1) Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στο λογικό μου, επιβεβαιωμένη μάλιστα από τον ψυχίατρό μου με γνωμάτευση [προ του Γεγονότος] ότι "δεν έχω προφίλ ανθρώπου που αποκλίνει από την πραγματικότητα" και 2)[μετά το Γεγονός] να συνεχίσω από συνήθειο αντίστοιχες παρατηρήσεις, βλέποντας στον εξώστη και τρώγοντας τα πατατάκια μου, τη μεγάλη σφαγή του μυαλού μου στο Κολοσσαίο με αντίπαλο-μαχαιροβγάλτη, τη βαριά φαρμακευτική αγωγή που είναι μονόδρομος για περιπτώσεις αντίστοιχες με τη δική μου. Απορείτε. Σχεδόν δε με πιστεύετε; Μα τόσο λογικός σας φαίνομαι; Ξέρετε πάντα ήμουν μηδενιστής-σχετικιστής αλλά μετά το Γεγονός έχασα πάσα πίστη σε οποιαδήποτε βάση συστηματικής φιλοσοφίας. Κανένα σύστημα δεν μπορεί να υφίσταται γιατί πολύ απλά έχασα κάθε εμπιστοσύνη στην έννοια του θεμελίου. Αν οι ίδιες μου οι πρωτογονικές αισθήσεις δεν είναι άξιο θεμέλιο εμπειρικής βάσης δεδομένων για αληθοφανείς συμπερασμούς τότε τίποτα δεν είναι. Μιλάω όμως για οντολογίες και δεν έχω εξηγήσει τι εστί Γεγονός.
       Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι απλά αλλά φυσικά δεν είναι. Καταρχάς, να εξηγήσω ότι σε πρώτη βάση το Γεγονός δεν είναι μοιραστέο. Για τον απλούστατο λόγο ότι όπως και να προσπαθήσω εγώ να μεταδώσω το Σημείο 0 της Τρέλας, αν κανείς δεν έχει χάσει το μυαλό του δεν μπορεί πραγματικά να με καταλάβει. Για τον ίδιο λόγο που αν κάποιος δεν είναι μετανάστης δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι μετανάστης, αν κάποιος δεν είναι γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και ούτω καθ' εξής. Μόνο προσεγγίσεις μπορούν να επιχειρηθούν, ποτέ όμως πραγματική κατανόηση του βιώματος. Θα προσπαθήσω να σας σκιαγραφήσω κάποια πράγματα, φυσικά, και για να ικανοποιήσω την περιέργειά σας και γιατί αλλιώς τούτο το σχεδίασμα-εκφώνημα δε θα είχε συνοχή · παρόλα αυτά, έχετε επιπλέον στο νου σας, ότι το Γεγονός, ως καθαρά τραυματικό-ψυχικό συμβάν έχει την τάση να κρύβεται από τη μνήμη, να θολώνει. Γενικά, αντιμετωπίζεται από σύσσωμη  την ψυχιατρική, την κοινωνία και το ίδιο το μυαλό του πάσχοντα ως ξένο σώμα. Και ως ξένο σώμα τείνει να αδυνατίζει, να διαφεύγει και να στρεβλώνεται.  Πράγμα που καθιστά την περιγραφή του, με το πέρας λιγοστού χρόνου, αρκετά δύσκολη και αφύσικη. Πέραν όμως όλων αυτών των δυσοίωνων προαγγέλων, εγώ θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω και ότι βγει. Πώς; Δεν μπορείτε να με φανταστείτε τρελό; Μα ξέρετε απέχει λιγότερο από ένα χιλιοστό από τη λογική. Kαι γω ο ίδιος δεν το' ξερα πόσο κοντά είναι. Απλά πρόκειται για ένα άλλου είδους σύστημα εξίσου αυστηρό και γεμάτο κανόνες, μόλο που οι κανόνες μου δεν ταίριαζαν με τους άλλους, τους δικούς σας. Το σύστημα αυτό όμως, από ανθρώπους και ιδέες και ηθική που κατασκεύασα τότε,  μέχρι σήμερα συνεχίζω να το βρίσκω αξιοθαύμαστο για την εσωτερική συνοχή του. Σας δίνω το δικαίωμα λοιπόν να με φανταστείτε σε ένα παραληρηματικό ντελίριο. Είναι μέρα ή νύχτα μα δεν το προσέχω ιδιαίτερα. Ο χρόνος έχει χάσει την υφή του. Μπορείτε να με φανταστείτε μόνο κλεισμένο στο δωμάτιό μου με συντροφιά τις σκέψεις μου. Η αϋπνία πρωτοστατεί. [Έκανα τρεις μέρες να κοιμηθώ, μέχρι που με φαρμάκωσαν.] Μπορείτε να με δείτε να φωνάζω ασυνάρτητα σε αγνώστους θεωρώντας τους γνωστούς. Να επικοινωνώ μονόπλευρα με γράμματα με ανθρώπους που δε μου απαντούσαν. Να νομίζω ότι έχω βιονική ακοή. Όλα αυτά χτίστηκαν σιγά σιγά. Τόσο σιγά και τόσο στεγανά που δεν μπόρεσα να διακρίνω τις τρύπες στις συλλογιστικές μου. Κάθε που μου γεννιόταν μια αμφιβολία για την αλήθεια των παραλογισμών μου, χιλιάδες ιδέες σαν σμήνος ερωδιών, έκλειναν με αντεπιχειρήματα το απόλυτα στεγανό Σύστημα. Ήταν τόσο σταδιακό, τόσο σταδιακό που δεν το παρατήρησα. ΔΕΝ ΜΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ. Επιπλέον η σύγχυση της αϋπνίας και το άγχος με έκαναν περισσότερο πειθήνιο, περισσότερο ικανό να πιστέψω το πρότερα αδύνατο. Φανταστείτε με να πιστεύω πως με παρακολουθούν και πως κάθε συζήτηση μέσα και έξω από το σπίτι μου αναφέρει το όνομά μου όχι πάντα με κακεντρέχεια. Φανταστείτε με να κλαίω και να ουρλιάζω μόνος μου στο άδειο διαμέρισμά μου κλείνοντας τ' αυτιά μου για να σιγάσω τους ψιθύρους από τους δόλιους συνωμότες που ήθελαν τον ψυχιατρικό εγκλεισμό μου. Φανταστείτε τους γείτονες μου να ανησυχούν και να απορούν μιλώντας στο τηλέφωνο για το αν θα πρέπει να καλέσουν ένα γιατρό για την περίπτωση μου. Όσο η αϋπνία και η ένταση κλιμακωνόταν το σκοτάδι στο δωμάτιό μου μεγάλωνε.  Φανταστείτε με να παίρνω τηλέφωνο κάθε γνωστό προς αναζήτηση βοήθειας ενάντια στους διώκτες μου. Οι φωνές τώρα πια είχαν μπει για τα καλά στο κεφάλι μου. Ξέρετε υπήρχε μια φάση κατά την οποία οι φωνές που ήταν απο 1 εως 10 άτομα ανά περιόδους ήταν ψίθυροι τους οποίους υποτίθεται ότι άκουγα από μακρυά , αυτό ήταν πολύ πειστικό αισθητικά και δεν το αμφισβήτησα καθόλου γιατί πράγματι έχω καλή ακοή. Από ένα σημείο και μετά οι φωνές μπήκαν στο κεφάλι μου. Πλέον επρόκειτο αδιαμφισβήτητα γα τηλεπάθεια. Το τερατώδες Σύστημα ήταν τόσο σίγουρο πια για τον εαυτό του που δοκίμαζε ακραίες ερμηνείες με το θίασό του. Κατέρριψε ακόμα και την αληθοφάνεια των ειδικών εφέ. Πλέον το ερέθισμα γινόταν αντιληπτό ακριβώς όπως παραγόταν , μέσα στον εγκέφαλο, δεν είχε την επίφαση του εξωτερικού ερεθίσματος. Ο θεατής είχε πειστεί προ πολλού και δεν είχε αρκετά ελλειπή φαντασία για να μη συμμετέχει στο σπάσιμο της σύμβασης. Το θέατρο μπορούσε να συνεχιστεί κανονικά με χαμηλότερο σκηνικό κόστος. Είχα πάθει λοιπόν τηλεπάθεια. Έτσι μου έλεγαν οι φωνές αστειευόμενες χαιρέκακα. Γελάτε; Και γω γέλασα. Μα ξέρετε με έπεισαν. Οι φωνές μέσα στο κεφάλι μου με έπεισαν απόλυτα για τις πολύπλοκα δομημένες αλήθειες τους. Σταδιακά οι φωνές μετατράπηκαν από κακεντρεχείς ψυχολογικοί σαδιστές που με βασάνιζαν για ώρες αναλύοντας διεξοδικά κάθε παράπτωμα και ηθική αδυναμία μου (τα οποία γνώριζαν λόγο της παρακολούθησης) σε πιο πρακτικά επικίνδυνες παρουσίες. Πίστεψα ότι είχαν να μου πουν. Ότι θα μου κάνουν κακό. Με ποιους τρόπους θα μου κάνουν κακό. Ότι η ζωή μου έχει τελείωσει. Ότι θα με εκτελούσαν για ένα ηθικό μου παράπτωμα. Τα πίστεψα όλα αν και όχι χωρίς αντίσταση. Ήταν υπερβολικά περίπλοκες και αυτόνομες δομές για να έχω την υπεροψία να τις αποδώσω στην φαντασία μου. Τέλος οι φωνές, ανήμπορες να με σκοτώσουν (για πρακτικούς λόγους ανυπαρξίας ,όπως καταλαβαίνετε), αποφάσισαν ότι έπρεπε να αυτοκτονήσω. Κι είχαν τόσο βασανίσει τις αντιστάσεις μου με τα πολύωρα επικριτικά τους λογύδρια που πειθήνια συγκατένευσα. Αν είχα σώας τας φρένας και δεν είχα εξαντληθεί πέραν κάθε ορίου δε θα καταδεχόμουν ποτέ να τελέσω την ύψιστη μηδενιστική πράξη για χάρη κάποιου άλλου, και μάλιστα κάποιων άλλων που σαφώς με μισούσαν. Αν και προσπάθησα 2-3 φορές να πέσω από την ταράτσα του σπιτιού μου και μια να με πατήσει αυτοκίνητο, λόγω σωματικής και ψυχικής εξάντλησης δεν είχα το κουράγιο να κάνω το μεγάλο βήμα. Δεν κατάφερα να φέρω σε πέρας την "ιερή" αποστολή τους. Μην πικραίνεστε. Είναι μια άσχημη αλλά όχι πικρή ιστορία.
      Bλέπω τελείωσε και το δικό σας ποτό. Περιμένετε να φωνάξω το μπάρμαν. Τέτοιες κουβέντες δεν στέκονται στεγνά. Ξέρετε έχω κόψει τα χάπια μου εδώ και μια εβδομάδα για να μπορώ να πιω. Τα αντι-ψυχωσικά και το αλκοόλ δεν συνδυάζονται, δυστυχώς, γιατί μαζί προκαλούν ναυτία. Έχω να κοιμηθώ μέρες, πάνω από δύο ώρες , εξαιτίας της διακοπής της φαρμακευτικής αγωγής μου βέβαια, αλλά είναι επιλογή μου να οδεύσω προς το τέλος υπό διαύγεια. Όση τουλάχιστον μπορώ να έχω. Πολύ σωστά μαντεύετε. Όπως καταλάβατε κι από μόνη σας, από ένα σημείο και μετά μου παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια. Μου συστήθηκε αγωγή από την οποία δεν μπορώ να παρεκκλίνω (ποτέ) γιατί πολύ απλά αυτό που έχω δεν θεραπεύεται. Θα σας το πω λοιπόν απλά γιατί πιθανώς δεν το γνωρίζετε. Η ΨΥΧΩΣΗ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ. Μπορεί να κατασταλεί με χάπια και αυτό είναι αυτό που μου συνέβη για τον επόμενο έναν χρόνο από το Γεγονός.  Το πρόβλημα όμως είναι ακριβώς εδώ. Το πρόβλημα με την ψυχωσική συνδρομή, είναι ακριβώς ότι η φαρμακευτική αγωγή είναι ακρωτηριαστική, για να χρησιμοποιήσω μιαν ευγενική λέξη. Τα αντι-ψυχωσικά φάρμακα ενάντια στις παραληρηματικές ιδέες και τις φωνές είναι λίγο σαν την χημειοθεραπεία ενάντια στον καρκίνο. Σκοτώνουν ότι βρουν για να σώσουν ότι μείνει (αν μείνει). Είναι "ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε την παρούσα στιγμή". Καταστρέφουν σχεδόν τα πάντα και καταστέλλουν απεριόριστα "αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς". Τι κάνουν αυτά τα φάρμακα; Θα σας εξηγήσω αμέσως. Τα φάρμακα αυτά ΜΟΥ ΓΑΜΑΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ. Μη συνοφρυώνεστε. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούν ακόμα να με ταράξουν. Θα κατεβάσω και πάλι τον τόνο της φωνής μου, μην ανησυχείτε, ηρέμησα ήδη. Που λέτε ας πάρουμε για παράδειγμα το Depolan που ήταν το πρώτο φάρμακο που μου χορήγησαν. Το Depolan ,που λέτε, εκτός από το να μου γαμάει τη ζωή κάνει και άλλα πράγματα. Το Depolan περιέχει τη δραστική ουσία Ρισπεριδώνη η οποία όπως τα περισσότερα αντι-ψυχωσικά, καταστέλλει τη δράση της ντοπαμίνης. Η ντοπαμίνη είναι μια ορμόνη που υπερλειτουργεί όταν κάποιος βιώνει ένα ψυχωσικό επεισόδιο. Δηλαδή, ο εγκέφαλος υπό παραληρηματικό delirio υπερλειτουργεί ,(γι'αυτό και ένα σύνηθες σύμπτωμα του παραληρήματος είναι ο πονοκέφαλος), υπερεκκρίνοντας ντοπαμίνη η οποία με τη σειρά της είναι (μάλλον) υπεύθυνη για τη λειτουργία των "εναλλακτικών" πραγματικοτήτων που κατασκευάζει ο ασθενής που παραληρεί. "Εναλλακτικών πραγματικοτήτων" όπως οι φωνές, η μανία καταδίωξης, ο πανικός, οι εμμονικές ιδέες κ.τ.λ. Σαν καλός χασάπης λοιπόν το Depolan πετσοκόβει τη λειτουργία της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο. Τι είναι η ντοπαμίνη; 
      H Ντοπαμίνη3,4-dihydroxyphenethylamine) είναι ορμόνη και νευροδιαβιβαστής. Νευροδιαβιβαστής, δηλαδή, χημικό που απελευθερώνεται από τα νευρικά κύτταρα ώστε να στέλνουν σήμα σε άλλα νευρικά κύτταρα. Ο εγκέφαλος περιλαμβάνει πολλά διακριτά συστήματα ντοπαμίνης, ένα από τα οποία παίζει σημαντικό ρόλο στην συμπεριφορά που εκκινείται από το κίνητρο του συναισθήματος της ανταμοιβής. Tα περισσότερα είδη ανταμοιβής αυξάνουν τα επίπεδα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο  και μια ποικιλία από εθιστικά ναρκωτικά αυξάνουν την ντοπαμινική νευρωνική δραστηριότητα. Άλλα εγκεφαλικά ντοπαμινικά συστήματα εμπλέκονται στον κινητικό έλεγχο και στον έλεγχο της απελευθέρωσης άλλων σημαντικών ορμονών.
          Πολλές σημαντικές ασθένειες του νευρικού συστήματος σχετίζονται με δυσλειτουργίες του ντοπαμινικού συστήματος. Το Parkinson, μια εκφυλιστική πάθηση που προκαλεί τρέμουλο και κινητική ανεπάρκεια, έχει συνδεθεί με την απώλεια των νευρώνων που εκκρίνουν ντοπαμίνη στην περιοχή του μεσεγκεφάλου που λέγεται substantia nigra. Υπάρχουν στοιχεία ότι η σχιζοφρένεια παρουσιάζει ιδιαιτέρως αλλοιωμένα επίπεδα ντοπαμινικής δραστηριότητας και τα αντι-ψυχωσικά φάρμακα που συχνά χρησιμοποιούνται για να την αντιμετωπίσουν έχουν ως κύριο δραστικό χαρακτηριστικό ότι εξασθενούν την ντοπαμινική δραστηριότητα. Το Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) και το Restless leg syndrome (RLS) επίσης σχετίζονται με τη μειωμένη ντοπαμινική δραστηριότητα.
        Μέσα στον εγκέφαλο η ντοπαμίνη παίζει σημαντικό ρόλο στον κινητικό έλεγχο, στα κίνητρα, στην διέγερση, αντίληψη και ανταμοιβή και κάποιες βασικές κατώτερου τύπου λειτουργίες που συμπεριλαμβάνουν τη λακτόρροια, τη σεξουαλική ικανοποίηση και τη ναυτία.
        Για τους παραπάνω λόγους καταλαβαίνετε ότι η ντοπαμίνη είναι πολύ σημαντική και πολύ χρήσιμη. Έτσι η καταστολή της με φάρμακα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο σώμα και στην ψυχή του ανθρώπου. Πιθανές παρενέργειες του Depolan είναι: σύνδρομο Parkinson, μεταβολική διαταραχή (όπου τρως λίγο και παχαίνεις πολύ), πρόβλημα στο θυρεοειδή και στο συκώτι, γυναικομαστία,κινητική δυσκολία, υπνηλία και στυτική δυσλειτουργία. Περιττώ να σας πως ότι τις έπαθα όλες εκτός από την πρώτη. Όμως οι παρενέργειες αυτές δεν είναι τίποτα μπροστά στην καταστολή του μυαλού. Η καταστολή της ντοπαμίνης από τα φάρμακα , έχει πολύ βίαιες επιπτώσεις στον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό και που νιώθει κανείς. Η ντοπαμίνη όπως είπαμε, είναι υπεύθυνη για την αίσθηση της ανταμοιβής και ουσιαστικά το συναίσθημα ικανοποίησης. Χωρίς αυτήν,λοιπόν, δημιουργείται μια απόλυτη αίσθηση ματαιότητας. Ενώ ο άνθρωπος έχει κίνητρο να κάνει πράγματα, το φάρμακο δεν τον αφήνει να τα ευχαριστηθεί, με αποτέλεσμα γρήγορα να μη βρίσκει πια νόημα να τα κάνει. Το πιο εξουθενωτικό σύμπτωμα όμως είναι η ιδέα ότι ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα.Τα φάρμακα δημιουργούν μια βαριά υπνηλία στο κεφάλι, (διαφορετική από την υπνηλία της νύστας γιατί είναι καθαρά χημική), το οποίο κεφάλι έχει την αίσθηση σαν να του έχουν τοποθετήσει στον εγκέφαλο ένα σιδερένιο κλουβί που περιορίζει τις κινήσεις, τις αντιδράσεις, τις σκέψεις και την ταχύτητά και τις δυνατότητές τους. Από την άλλη το σώμα σαν να διαφοροποιείται από το κεφάλι και είναι σχετικά ξύπνιο, με μια δόση αεικινησίας και συμπτώματα υπερκινητικότητας ,συνήθως. Έτσι, ο μισός κοιμάσαι όρθιος και ο άλλος μισός είσαι στην τσίτα, κεφάλι και υπόλοιπο σώμα τόσο ασυμβίβαστα που ούτε να κοιμηθείς μπορείς ούτε να είσαι αρκετά ξύπνιος για να κάνεις κάτι ευχάριστο και passatempo. Αυτό το dividio περιττώ να πω ότι δημιουργεί ένα απέραντο frustration καθώς δε μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα για πάνω από 5 λεπτά. Οι ταινίες, τα βιβλία, ο άνθρωποι γίνονται απείρως μάταια και ανιαρά. Ως προς την κίνηση τα πράγμα ακολουθούν το ίδιο τροπάρι: καταστολή.  Τα χέρια τρέμουν, ο ασθενής δεν έχει δύναμη, δεν μπορεί να τα ελέγξει καλά, ούτε καν να γράψει σαν άνθρωπος ή να πληκτρολογήσει σωστά δεν μπορεί. Όλοι οι μύες γενικά τρέμουν και η ελαστικότητά τους σιγά σιγά μειώνεται. 
          Καταλαβαίνετε πως όλα αυτά κάνουν τη ζωή ιδιαίτερα αφόρητη. Τι νόημα έχει αν βιώνει κανείς ένα χρόνο  που δεν κυλά ποτέ και που κάθε δραστηριότητα που θα μπορούσε να τον γεμίσει γίνεται μηχανική και ανέραστη; 
Αυτό που προσπαθώ να σας εξηγήσω είναι ότι η (τρισκατάρατη) ικανότητά μου να παρατηρώ ενδελεχώς τον εξευτελισμό και την κατάπτωση του άλλοτε δραστήριου μυαλού μου, με έχει φέρει προ τετελεσμένου. Ως εδώ και μη παρέκει που λένε. Μια ζωή στατική και ατέλειωτα άδεια, δεν έχει νόημα να τη ζεις και πολύ απλά ενίσταμαι σε αυτό που μου συμβαίνει με το μόνο τρόπο που ξέρω και τον μόνο τρόπο που μου μένει. Δεν υπονοώ τίποτε και σας μιλάω τελείως ξεκάθαρα. Απόψε έχω αποφασίσει να τερματίσω τη μίζερη ζωή μου. Και θέλησα να το πω σε κάποιον, που θα δυσκολευτεί να με πιστέψει τόσο, όσο δεν θα καταφέρει να τον αγγίξει η πιθανότητα αλήθειας αυτής της δήλωσης. Και κλείνοντας την κουβέντα μας, θα σας αποκαλύψω μιαν αλήθεια που σας έκρυψα από την αρχή. Ότι δηλαδή γι' αυτό σας επέλεξα: 
για να μην σας αγγίξω.














 
















fragmenta ημερολογίου ενός μαλάκα

     

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Ξέρεις,
η δυστυχία σ' ομορφαίνει πολύ ,ρεπουστημου.
Και τα πανέμορφα κατάμαυρα μαλλιά σου μαυρίζουν παράλληλα με την ψυχή σου αντίθετα με το χρόνο.
Δεν θυμάμαι, ηαλήθειαείναι, τι χρώμα έχουν τα μάτια σου, αλλά άσχετα με τις χρωματικές κλίμακες είμαι σίγουρος πως κι αυτά θα στάζουν μαύρο αίμα. Είναι η πεί(κ)ρα της ζωής κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ                                           
    καινομίζωότιθαμεεμπενέειςμέχριναψοφίσω.                       

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Regurgitate

What if I chewed my food earlier and puked it in your mouth as if we were avian relatives. You, inserting your lean beak deep down my throat eagerly tasting the gooey saliva of my gastric fluids, me, vomiting my processed oatmeallike nutriments ready for you to conveniently taste. This starts to sound like a dialectic-conversation-resulting-in-useful-learning kindametaphor.


Stranger than fiction




Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014


Αλγόριθμος


Ψάχνοντας το νόημα της ζωής.
Η γιαγιά μου έφερε 10 κιλά Φανουρόπιτα.

 =>




Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

surveillance

                           

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Γουστάρω να ξεκινάω τις συναρτήσεις μου σαν να είναι ιστορίες ή τις ιστορίες μου σαν να είναι συναρτήσεις




Ο Ιγνάτιος και το κολοκύθι
Έστω ότι υπάρχει ένας Ιγνάτιος
καθήμενος μπροστά σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, σχετικά άκακος
            ,όχιουπολογιστήςοάνθρωπος,      (για τον υπολογιστή δεν έχει καταλήξει ακόμα 
ούτε η αμπελοφιλοσοφική συζήτηση για τεθλασμένες spontaneous ηθικές ανά τον κόσμο, 
ούτε η ποπ (ψευδο-)ψυχολογία ανά το γκόσμο. (ανειναιακακοςουπολογιστής μπορεί να μας το πει μόνο ο Αη Βασίλης)


              [ο Ιγνάτιος αυτός, μισούσε πολύ τις τεθλασμένες 
              ηθικές. ω πόσο τις μισούσε.είναι κάτι ηθικές 
              που  είναι τόσο τεθλασμένες που αυτό πολύ τον 
              εθύμωνε. κάτι άνθρωποι κατασκευάζουνε τις ηθι-
              κές τους. μέχρι εδώ καλά. τις φτιάχνουνε έτσι,
              ωραία- ωραία. μέχρι εδώ καλά. jusqu'ici tout va
              bien. κάτι ηθικές όμως έιναι τόσο τεθλασμένες 
              που δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται. άμα η ηθική           
              σου είναι τόσο τεθλασμένη, που λυγάει σα λυγα-
              ριά όποτε θέλεις να νιώσεις καλύτερα, όσο μια 
              πούτσα (που έχει υποστεί κάταγμα πέους και έχει
              κλίση 60% από τη μέση προς τα αριστερά)ή (50% 
              από τη μέση προς τα δεξιά επειδή ήσουν πολύ ά-
              τυχος όταν γεννήθηκες)...ε τέλος πάντων, με τέ-
              τοια ανατομική μη ευκλείδεια γεωμετρία καθί-
              στασαι ανήμπορος να πραγματώσεις τη γενετήσια 
              πράξη (από-καθαρά-τετριμμένη-βιολογική-άποψη)
              άμα η ηθική σου είναι τόσο κυρτή όσο ένα πέος
              σε σχήμα μπούμερανγκ, εν ολίγοις, με αυτή την 
              ηθική δε μπορείς να γαμήσεις ή με αυτό το πέος
              δε μπορείς να κάνεις ηθική φιλοσοφία. 
              Αυτά έλεγε ο Ιγνάτιος και κάποιοι έλεγαν "Ε, 
              νταξ, καλά τα λέει" και άλλοι μεν έλεγον "πά-
              λι μαλακίες λέει αυτός, ποιοςτοχεζειτομαλάκα."]



   Ας ξεπετάξουμε λοιπόν τα τετριμμένα και συμβατικά, για να με συμπαθάτε κι εμένα τον αφηγητή που δεν είμαι χαμάλης γραφιάς και μισώ να αραδιάζω χιλιοειπωμένες κοινοτοπίες. 
Η εργασία του Ιγνάτιου όχι καλή. στοπ. γκρίζο. λευκό. στοπ. οθόνηυπολογιστή. οντολογική σιωπή. στοπ. ταχυπαλμία· μετατοποπδενεχειστοπ. επιτατική ανάσα. 
Όλα αυτά, παρoλαυτά, δεν έχουν απολύτως καμία σημασία. Θα μπορούσαν να μην γραφτούν καν. Τα περί δουλείας του Ιγνατίου και οι λεπτομέρειες της ακινητοποιημένης ζωής του, δηλαδή, γιατί όλα τα αμέσως προηγούμενα ήταν απέραντες σοφίες. Κάποιος τόλμησε και ρώτησε τον αφηγητή (εμένα) (εκείνον) [κοίτα τώρα τι μπουρδέλο τάχουμε κάνει γιατί η εναλλαγή τριτοπρόσωπης- πρωτοπρόσωπης αφήγησης με παντεπόπτη-ουδέτερο-αφηγητή είναι πολύ βιασμός, όσο με τακτ και να τη φέρεις· εγώ δεν είχα ποτέ αρκετό ταλκ.] Ρώτησε τον αφηγητή κάποιος [ΛΕΩ]. Ρώτησε τον αφηγητή: "και τότε γιατί τα γράφεις;"
Καταρχάς κάγχασα. 
("Τιποτένιο κουνάβι", σκέφτηκα). 
"Άκου να σου πω", του είπα, "πώς σε είπαμε...εε ,κουνάβι,... άμα έχεις πρόβλημα με τα περιττά, πήγαινε φάε, ζήσε, γάμα και κοιμίσου και στείλε μου και καρτποστάλ για να το μπαίξω το βράδυ με τη ζωάρα σου. Γιατί τούτες οι λέξεις , όλες τούτες οι λέξεις, και όλες οι άλλες οι λέξεις, είναι μες στην περιττότητα και άμα έχεις θέμα με τα περιττώματα, μην κάθεσαι να διαβάζεις λέξεις, στο εγκυόμαι θα απογοητευτείς με την μηδενική εργαλειακότητά τους." Τα λόγια είναι περιττά. Το λεει και το τραγούδι.
Αυτός που τόλμησε και ρώτησε τον αφηγητή, δεν του ξαναμίλησε από τότες.


Πιθανολογείται πως καλά έκανε, γιατί για να λέμε την αλήθεια ο αφηγητής εκφράστηκε με εμετική αγένεια.
Και σε κανέναν μας δεν αρέσει η αγένεια.
Για αυτό το λόγο, ως Κειμενική Εταιρεία, θα θέλαμε να ενημερώσουμε τους αναγνώστες-καταναλωτές μας ότι ο προηγούμενος αφηγητής απολύθηκε. (Από εμάς, την Κειμενική Εταιρεία.) Στη θέση του προσλάβαμε έναν περισσότερο σεμνό και συγκροτημένο αφηγητή και ελπίζουμε να συνεχίσετε να απολαμβάνετε την ενδιαφέρουσα αφήγηση για τον Ιγνάτιο και το κολοκύθι του. Για την καλύτερη σας εξυπηρέτηση, σας προτείνουμε να ξαναδιαβάζετε ότι δεν πιάνετε με την πρώτη.
Αυτό γενικά βοηθάει.


    Τα προσηλωμένα, πειθαρχημένα, καστανά μάτια του Ιγνάτιου είχαν λοκάρει σαν βεντούζες χταποδιού στην οθόνη του Υπολογιστή του, στο γραφείο όπου εργαζόταν. Ήταν έτοιμος να αρχίσει την καθημερινή εργασία του. Όλα έδειχναν ικανά. (Οι ευαίσθητοι αναγνώστες προειδοποιούνται,) Για να μην τρομάξετε, όσα ακολουθούν είναι αλληγορία. Ο Ιγνάτιος, καθόταν, σχετικά άκακος, (αλλά δεν  είχε διαπράξει και κάποια αγαθοεργία) στην καρέκλα του γραφείου του, έτοιμος να ξεκινήσει.
    Ο Πανικός κατέβηκε από τον Ουρανό σαν αγγελικαπανωραία φτερωτή succubus με γιγάντια βυζγιά και αθώο βλέμμα. Ήταν παντελώς γυμνή, και κατέβαινε αργά αλλά σταθερά  με τα πόδια ανοιχτά σε τέλειο σπαγγάτο προς τα γόνατά του, σαν αιωρούμενη από αόρατους ιμάντες. 
Ο Πανικός τον βρήκε παντελώς παράλυτο, 
ανίκανο να μειδιάσει μπροστά στο φρικτό θέαμα, 
ανίκανο να φωνάξει βοήθεια, 
αλυσοδεμένο από τους καρπούς, στα χερούλια της καρέκλας του, με χρυσοποίκιλτα, αιγυπτιακά ηθικά δεσμά-βραχιόλια 
και στα ροδάκια της καρέκλας του, αλυσοδεμένο από  τους αστραγάλους  με ασημένια. 
Ο Πανικός το βρήκε παντελώς απροετοίμαστο.
    Κάποιος του είχε ξεκουμπώσει το παντελόνι και του τον είχε βγάλει έξω (το οποίο δεν είχε αντιληφθεί ότι συνέβη μέχρι την ώρα που ένιωσε ότι απειλείτο) και κάπως του είχε σηκωθεί, σαν να τον είχε αυνανίσει ο Αόρατος Άνθρωπος.
    Η succubus με βασανιστικά αργή και χειρουργικά σταθερή καταβύθιση κάθισε πάνω στην ακούσια στύση του. To αριστοτεχνικό υγρό αιδοίο της γλύστρησε μεθοδικά σαν επιβεβλημένο (επιστημολογικό) γάντι στο ανυπεράσπιστο πέος του και τα πάλευκα χέρια της άρχισαν να χορεύουν κυματίζοντας ψυχεδελικά στον αέρα, πιθανώς υπό τον ήχο κάποιας γλυκιάς μελωδίας μέσα στο κεφάλι της.  Συνέχισε να τον βιάζει με απόλυτη αδιαφορία, και απόλυτα αθώο βλέμμα, σαν  να μην καταλάβαινε καν που βρισκόταν. (Θα μπορούσε κανείς να πιστέψει, αν έβλεπε μόνο το πρόσωπό της [εξαιρώντας κάποιες εκφραστικές συσπάσεις ηδονής και τις στιγμές που το στόμα της ήταν ανοιχτό], πως θεωρούσε πως διάβαζε κάποιο Άρλεκιν καθήμενη νωχελικά στην ξαπλώστρα της σε κάποια ηλιόλουστη παραλία.)
    Αντίθετα, ο βιασμός συνεχιζόταν ακάθεκτος και τελείως ρεαλιστικά. Η succubus συνέχιζε να μεταχειρίζεται τον Ιγνάτιο σαν το προσωπικό της dildo  ενάντια στη θέλησή του και ο Ιγνάτιος συνέχιζε να παραμένει παντελώς ακίνητος και παντελώς παραλυμένος. Το δέρμα της είχε τη γεύση του σιδήρου. Η μυρωδιά της είχε τη γεύση του σιδήρου. Ακριβώς εκείνη την ώρα, κάποιος άρχισε να ουρλιάζει μέσα στο αυτί του Ιγνάτιου και σχεδόν αμέσως κάποιος άρχισε να κλαίει μέσα στο άλλο αυτί του Ιγνάτιου. Ήταν τότε ακριβώς που μια Συμφωνική ορχήστρα από μεταλλικές επιφάνειες και αιχμηρά αντικείμενα σε τριβή μεταξύ τους άρχισε το κονσέρτο της στο βάθος του εγκεφάλου του εκεί όπου ξεκινάει η σπονδυλική στήλη ·και αυτή η πολυκοσμία δεν ωφελούσε κανέναν. Η δαιμονική ύπαρξη εν ευθέτω χρόνω έπιασε ευγενικά το πρόσωπο του Ιγνάτιου ανάμεσα στις παλάμες της, τον κοίταξε βαθιά στα μάτια, και στη συνέχεια κλείνοντάς τα, σούφρωσε τα κόκκινα χειλάκια της και άρχισε να τον φιλάει παθιασμένα και τρυφερά στο στόμα βογκώντας αισθησιακά καθώς συνέχιζε το έργο της. Και αυτή απλά τη δουλειά της έκανε. Αφού το δαιμόνιο ήρθε σε έναν κινηματογραφικά εντυπωσιακό οργασμό, έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο του ακινητοποιημένου Ιγνάτιου, και ανήλθε στους Ουρανούς ακριβώς όπως είχε κατέλθει. 
Το ηθικό δίδαγμα της αλληγορίας ήταν: μη ζητάτε ηθικά διδάγματα από τσογλάνια στον ίντερνε.
Το κολοκύθι δεν υπήρξε ποτέ.












                                          
   

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Locus Communis






















Avaritia
Gula
Acidia
Luxuria
Ira
Tristitia
Invidia
Superbia




Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Le Bourgeois gentilhomme







[Προφερέ το σωστά ρε!  
Με την φωνή της Tautou, με πάθος και συναίσθημα στη φωνή, δείξε ότι είσαι ζωντανός ,γαμώ τω Θεώ, και μάθε να λες τις λέξεις, μάθε να τις αφήνεις να μπαίνουνε μέσα σου, μη τις πηδάς σα να 'ναι τίποτα τσουλάκι@ που δε σε νοιάξανε.
<ο ήχος αυτής της περίφρασης χαιδεύει το καβλί μου> ]










































Φανταστικό πορτραίτο #3,14159265358979323846
οβ δε μέιλ λολίτα ζάνρα
Ήταν 3 ώρες μεγαλύτερος από έμβρυο και έδειχνε ακόμα μικρότερος κι απ' αυτό. Τα κατακόκκινα σαρκώδη χείλια του σχεδόν με τύφλωναν σε σημείο που αναγκαζόμουν να τα αποφεύγω γιατί μου ήταν απολύτως αδύνατον να υποκριθώ πως το πρόσωπό του δεν ήταν εφάμιλλο με την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Η περίσταση κατά την οποία ένας άνθρωπος είναι τόσο όμορφος που θέλεις να βγάλεις τους βολβούς των ματιών σου με τα χέρια σου και να τους εκσφενδονίσεις  με στόμφο στη μάπα του για να δηλώσεις ότι ενίστασαι σε αυτό που συμβαίνει. Του είδους η ομορφιά που αποτελεί τέτοια ενοχλητική κραυγαλεότητα που δέον εστί να τη μουτζουρώσεις χρησιμοποιώντας μαύρο μαρκαδόρο, με μίσος ταξικό και μειδίαμα επαναστατικό, με απώτερο σκοπό την επανεδραίωση της (νοητικής σου) τάξεως. Η άγρια ομορφιά που κουβαλάει σε μερικούς ανθρώπους η νεότητα ,σε σημείο που περιμένεις ότι κάποτε  θα καταρρεύσει στον ίδιο της τον εαυτό ,λόγω υπερσυσσώρευσης, και θα εκραγεί σαν 10.000 βόμβες υδρογόνου σκοτώνοντας κάθε τι ζωντανό στο πέρασμά της. Το τέλος του κόσμου. Ήταν σχετικά βέβαιο πως είχε υπάρξει ο Gaius Iulius Caesar Germanicus Caligula. Μπορούσα να τον φανταστώ να μασουλάει μανιασμένα τον έμβρυο γιό του (για να μοιάσει στον Δία) τον οποίο είχε αποσπάσει με τα δόντια του από τα σπλάχνα της αδελφής του μετά από μια κακότεχνη αυτοσχέδια Καισαρική τομή. Ένας τρελός Caligula και  μία ημιλυπόθιμη Drusilla δεμένη χειροπόδαρα στο αυτοκρατορικό κρεβάτι. Είχε αγαπήσει την αδελφούλα του Iulia Drusilla από τότε που γεννήθηκε, τόσο που δεν έπαψε να γεύεται τον έρωτά της ακόμη και αφού είχε ξεψυχήσει. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος του κόσμου και τα λοιπά. Όταν εκείνη ψηνόταν στον πυρετό, δεν είχε αφήσει το πλευρό της, το είχε μουρμουρίσει όλη η αυτοκρατορική αυλή. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε όμως για τον λεγόμενον ή τα λεγόμενα, ήταν υπερβολικά αυτάρεσκος και παράφρων για να τον αγγίξουν."I have existed from the morning of the world and I shall exist  until the last stars fall from  the night. Although I have taken the form of Gaius Caligula, I am all men as I am no man and therefore I am God" είχε δηλώσει μπροστά σε μια έντρομη Σύγκλητο. Είχε πιστέψει ότι είναι Θεός και όποιος διαφωνούσε έχανε το κεφάλι του. Αυτοί οι γαλαζοαίματοι είναι πάντα λίγο τρομακτικοί. Όταν πέθανε τον αποχαιρέτησα στον ύπνο μου. 



















"Caligula couldn't have done Caligula better than John Hurt did Caligula."*

https://www.youtube.com/watch?v=JucnjEInfOk 
https://www.youtube.com/watch?v=FJQPXU-pBqg 






*sauce:www.salon.com





female lolita Παράλληλο από φίλο κτήνος: Η δική μου Λολίτα, το αέναο ερωτικό παιχνίδισμα.





༳/

                           















Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Τα ημερολόγια του Ἀχιλλέως Μέρος ΙΙΙ

"There is no love in your violence"
Kakihara Tetsuya, Ichi the killer


















Αλλά ο Απόλλων Φοίβος στημένος πλάι στον Έκτορα τώρα φωνάζει
:((( «  Έκτωρ μη βγείς τόσο μπροστά να πολεμήσεις, μείνε  
με τους πολλούς, εκεί περίμενέ τον, μέσα στην ταραχή  
της μάχης, μήπως σου ρίξει το κοντάρι του
 ή πέσει πάνω σου με το σπαθί του!!!! » :((( 1



Πώς στης μαύρης νυχτας το σκοτάδι, ανάμεσα σε άλλα αστέρια
προβάλλει ο Αποσπερίτης, το πιο ωραίο αστέρι του ουρανού,
παρόμοια λάμψη ανέδινε η κοφτερή αιχμή του δόρατος
που κράδαινε ο Αχιλλέας στο δεξί του χέρι, γυρεύοντας
τον όλεθρο του θείου Έκτορα· συνάμα τ'όμορφο κορμί του
μελετούσε, να βρει το πιό ευάλωτο σημείο.
Τ' άλλο του σώμα ήταν καλυμμένο μ' εκείνα τα ωραία,
χάλκινα όπλα, αυτά που πήρε τότε, σκοτώνοντας
τον Πάτροκλο· φαινόταν μόνο η κλείδωση στη δέση
ώμων και λαιμού, πλάι στο λαρύγγι, οπού το χτύπημα
μοιραίο πέφτει αυτοστιγμή.
Εκεί ο θείος Αχιλλέας σημάδεψε με το κοντάρι του
τον Έκτορα που ορμούσε· βγήκε αντίκρυ ο χαλκός,
περνώντας το λαιμό,όμως χαλκόβαρο το δόρυ δεν έκοψε
και το λαρύγγι, για να μπορεί να δώσει απόκριση στα λόγια του.
Γκρεμίστηκε αυτός στη γη, κι ο θείος Αχιλλέας μ' έπαρση
καυχήθηκε:
«Έκτωρ, μπορεί να το φαντάστηκες, απογυμνώνοντας
τότε τον Πάτροκλο πως την γλίτωνες· δεν πήγε καν,
ξεμωραμένε, το μυαλό σου σ'εμένα που έλειπα.
Όμως εγώ, φίλος και σύντροφος ανώτερος,αν τότε
ξέμεινα μακριά στα βαθουλά καράβια, έγινα τώρα
ο εκδικητής, που σου παρέλυσε τα γόνατα.
Γύπες και σκύλοι εσένα θα σε τραβολογούν ατιμασμένον,
ενώ σ' εκείνον οι Αργίτες θα προσφέρουν έντιμη ταφή » 2

[...]Πεθαίνοντας είπε ο μέγας κορυθαίολος Έκτωρ:
« Ω ναι, καλά σε ξέρω και το βλέπω, δε θα μπορέσω
να σε πείσω, γιατί είναι εσένα από σίδερο η καρδιά σου.
Πρόσεξε μόνο μήπως σε βρει εξαιτίας μου οργή θεού,
τη μέρα εκείνη, που κι εσένα ο Πάρης κι ο Απόλλων
Φοίβος, ας είσαι ο γενναίος που είσαι, στις πύλες
που τις λεν Σκαιές, θα σε χαλάσουν. »
Ήταν αυτά τα τελευταία λόγια, ο θάνατος
του σφράγισε τα μάτια, κι από τα μέλη του πετώντας
έφυγε η ψυχή του, στον Άδη κατεβαίνοντας,
τη μοίρα του θρηνώντας, την ανθηρή του νιότη,
το αρρενωπό κορμί του.
Τότε ο θείος Αχιλλέας, κι ας ήταν πια νεκρός, του λέει:
«Πέθανε τώρα εσύ· κι όσο για μένα, θα τον υποδεχτώ
τον θάνατο,όποτε κι όπως τον ορίσει ο Δίας
κι οι άλλοι αθάνατοι θεοί
» 3





ΤΙΤΛΟΣ: "Ι love it when you kill me"
Γράφονται τα εξής, μετά θάνατον Έκτορος (από τον Άδη)



10 Απριλίου 2080,

"Listen, when you give pain to someone, 
don't think about the pain that person is feeling. 
Just concentrate on how good it feels to be  
causing someone pain. That's the best 
thing you can do for a true masochist"
Kakihara Τetsuya 

Ἀχιλλέα,
H αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πολύ όταν με τρύπησες με το κοντάρι σου.
Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε παραπάνω από ότι θα ήταν φυσιολογικό όταν με τρύπησες με το κονταρι σου. Γεμίσαμε αίματα και μετά από δευτερόλεπτα με είχε ήδη συνεπάρει αυτή η ΑΓΡΙΑ ΧΑΡΑ που δημιουργεί η ανακούφιση του πόνου και η μεθυστική μυρωδιά του φρέσκου ρέοντος αίματος.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν αρκετό.
Δεν το σεξουαλικοποίησα στο μυαλό μου, αν και το σώμα μου σαφώς το είδε έτσι.
Απλά ήθελα να συνεχίσεις αυτό που έκανες.
Ήθελα ξανά να νιώσω τα δάχτυλά σου στο δέρμα μου 
                               και μετά τον πόνο 
                               και μετά τα αίματα
αλλά θα έπρεπε ο πόνος να γίνεται όλο και πιο έντονος.
Όταν διαπέρασες με το γιγάντιο κοντάρι σου το λαιμό μου, με απλές και σίγουρες κινήσεις, ένιωσα απλά ότι δεθήκαμε με έναν τρόπο αρχέγονο. (Υπάρχουν πιό βεβαρημένες οντολογικά διεισδήσεις από τις σωματικά κοινότοπες.) Αυτός που προκαλεί τον πόνο και αυτός που τον δέχεται- και χρειάζεται- για να αναπαυθεί η ψυχή του, ράβονται με έναν δεσμό τόσο χωμάτινο, όσο ο πρώτος Αδάμ.
Οξύς πόνος.
Γρήγοροι χτύποι καρδιάς.
Εκείνο το συγκεκριμένο σημείο μέσα στον εγκέφαλο, 
δεξιά και πάνω δέκα εκατοστά κάτω από το οστούν του κρανίου στην κορφή της κεφαλής
τους νευρώνες του οποίου νιώθεις να ηλεκτρίζονται  και να πάλλονται σε τέτοιες στιγμές.
Η ηδονική ροή του φρέσκου αίματος.
Συναίσθημα ευφορίας.
Διαστολή κόρεων ματιών.
Εξιταρισμένη γαλήνη.
Μας περιέλουσαν οι ενδορφίνες που παρήγαγε το ενδοκρινικό μου εργοστάσιο
(τα παυσίπονα και το σύστημα ανταμοιβής του ανθρώπινου σώματος) 
Όλα ήταν γρήγορα.
Στο ρυθμό που χτυπούσε ο σφιγμός μου.
Οι Kakihara αυτού του κόσμου ψάχνουν πάντα τον τέλειο πόνο.
Πεινάς για τον πόνο όπως η νυμφομανής διψά για το καβλί.
Τι παράξενο σε αυτή την κοινωνία να τέρπεσαι από το άσχημο και το βλαπτικό και όχι μόνο από το όμορφο και το ευχάριστο.
Τι παράξενο ν'αγαπάς έναν άνθρωπο επειδή σε έκανε να ματώσεις μετά από χρόνια στέγνας.
Οι άνθρωποι που στρεβλά συνέδεσαν τη χαρά, την ανακούφιση, τη θαλπωρή, το σμίξιμο με τον πόνο
Πόσο έκλιτα κουρδίστηκαν τα μυαλά μας.
       
Θα μπορούσα να πω ότι σιχάθηκα (και δεν μπορώ άλλο) να κρύβομαι [κι ας αποστρέψει απ' εμού ο Πρίαμος]. 
Ο Πάτροκλος έπρεπε να φύγει από τη μέση και δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. 
Ας την κάψουνε την Τροία, ποσώς με ενδιαφέρει.(Αυτό δεν είναι αλήθεια, αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι.)
Η γκρίνια της οικογένειάς μου και της Ανδρομάχης για την """"προσήλωση στο καθήκον που ευλαβικά επεδείκνυα"""" αυτοκτονικά κυνηγόντας να σε βρώ , και ο φόβος του θανάτου, δεν ηταν ΤΙΠΟΤΑ μπροστά στο γέρας που πληρώθηκα από σένα. Ανταμοιβή που ξεπέρασε τις πιο αισιόδοξες Μεγάλες Προσδοκίες μου. Ο θάνατος απ' το δικό σου χέρι. 
Κι εγώ,
δεν νιώθω πιά παγιδευμένος μες στο σώμα μου.








Σε περιμένω εδώ Κάτω,
 Έναρα κράτησες τα μέλη μου, 
είχα φροντίσει όμως να κρύψω μέσα 
στο κρέας και το νου μου, 
για να τον ντροπιάσεις κι αυτόν
,γέρας ολόδικό σου,
 σέρνοντας και ξεσκίζοντας 
κι αυτόν στους δρόμους.
,Έκτωρ, Πριάμου γιός,
εχθρός, 
δικός σου.





























































































































 
[Ichi the killer, ταινία, Manga]






---------------------------------------------------------------------------------------------------------
1. Υ,377-378
2. Χ,317-339
3. Χ,354-366






























Υποτιτλος: Ιλιάδα με μαζοχισμό και Ichi the killer, όπως λέμε παστίτσιο με πέτρες και μερέντα.