Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Ρεαλjισμός στην τέχνjη

Υπότιτλος: Μια μέρα θα γίνω Μπρεχτ


Ανέβηκαν στην ταράστα του γκρίζου κυβερνητικού κτιρίου και κοιτούσαν τον έναστρο ουρανό.
Το φεγγάρι ήταν κάβλα όπως πάντα.
"Κοίτα τ' αστέρια" της είπε πιάνοντας το χέρι της και δείχνοντας με το δάχτυλό του τον ορίζοντα. "Οι αστερισμοί που οι άνθρωποι κατασκεύασαν πριν χρόνια για να πλοηγούν τα καράβια τους χαρτογραφόντας νοητικά και σχηματικά το μπουρδέλο του νυχτερινού ουρανού, μπας και βρούνε που στο διάολο πάνε, είναι ακόμα ο ίδιοι και ακόμα εκεί πάνω. Να, βλέπεις αυτά τα αστέρια;" την έφερε πιο κοντά του. "Αυτά λέγονται ο Αστερισμός του Άστεγου Μετανάστη που Παίρνει τη Δόση του. Και λίγο πιο πέρα, βλέπεις εκεί; Αυτά λέγονται ο Αστερισμός της Γυναίκας που Κακοποιήθηκε Σεξουαλικά από Κάποιον που εμπιστευόταν- Πιθανώς Συγγενικό πρόσωπο. "Ουάου" είπε η κοπέλα και τα μάτια της έλαμπαν από χαρά, σαν τα γυάλινα μάτια των ανθρώπων στα ψυχιατρεία, που παίρνουν βαριά ψυχοφάρμακα. "Κοίτα εκεί. Βλέπεις αυτό που μοιάζει με παραλληλόγραμμο;" το σχημάτισε με το δάχτυλό του προς το διάστημα. "Είναι ο  Αστερισμός του Aνθρώπου που Aυνανίζεται Δημόσια Διασχίζοντας τη λεωφόρο Αλεξάνδρας τις Τετάρτες το Βράδυ. Κι αυτό εκεί το βλέπεις; Είναι πανάρχαιος αστερισμός. Ονομάζεται το Ανήλικο Κορίτσι από τις Φιλιππίνες που Οδηγήθηκε Βίαια στην Πορνεία από Μεγαλομαφιόζους Εμπόρους Λευκής Σαρκός."
"Μ' αρέσει όταν γίνεσαι ρομαντικός" είπε και τον κοίταξε τρυφερά στα μάτια αγκαλιάζοντάς τον πιο σφιχτά. Είχε πανσέληνο. Ήταν νυχτα. Το φεγγάρι συνέχιζε να είναι κάβλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου