Melted Barbie [that's the name of a Cocktail I just invented]

tears, whiterum, sweet sour-cherry



phosphorescent green-eye bouncing ball
(s)
blood-shot red,

slutty ballerina mini-dress
on
a
pretty pretty pretty boy
                     suck 
                     and
                     gag
            and pray to Jesus,
                  Jesus cum.
Cum stained dresses
and 
violent-
ly
             coughing/
                     
                            coffin.

Conditioning

Behaviorism

A young woman talks to herself, sitting on a chair, rocking back and forth, autisticly

 

Don't do the wrong thing. DON'T do the wrongthing. Don't do the wrong thing. Ooops! Did the wrong thing again! FUCK. Ooooooooh well…

Don't do the wrong thing. DON'T do the wrongthing. Don't do thewrongthing. Don't do Behavior A. Bahavior A is bad. It leads to Behavior B. Behavior B is worse. It leads to Behavior C. THERE'S A WHOLE FUCKING ALPHABET OF THEM , YOU CUNT. Oooooooh… feelbad… ooh don't do the wrongthing. Do the good thing. Do good Behavior Alpha, or innocent Behavior Beta, or boring Behavior Gamma, or conforming Behavior Delta. They are not that many to be honest. Less choices are less stress. LesschoicesarelessstressYOUMORON. DON'T DO THE WRONG THING. Oops! Did the wrongthing again! Oops and oopsy daisy! WHAT CAN YOU DO, RIGHT? RIGHT? RIGHT? HUH? Don't do the wrong thing. DO NOT DO THE WRONG THING. Do not listen to that music. Oops! Listened to the music! Do not do thewrongthing. Do not say the thing. Don't be the thing. Oops said the thing! Do not do the wrongthing. Don't do the drugs. Oops! Did the drugs! Want more drugs! ALL and EVERY day and allthefuckingtimetillIdie. Don't do the thing. Do the other thing. The thing you have to fucking do. Don't do the thing. Do the otherthing. Oops! Didn't do the otherthing! Did the thing instead! HAHA! Did the thiing! Did the thing insteead! HAHAA! HAHAA! Ooooh, what a bad girl! Did the thing insteeead! Don't do the wrongthing. Do not think the thought. NOT THAT THOUGHT! DO NOT THINK THE THOUGHT. The thought is baaaaaaaaaaad! Oops! Thought the thought! Hahahahahahahaha! Thought the thought! Thought the thought! Don't think the thought! Oops! Thought about the thought for five fucking HOURS! Oops! Hahahahahahahahaha! Oops! Don't do the thing! “Sorry, I did the thing” / “Sorry, I did the thing again, please don't be mad” / “Sorry, I did the thing again, please don't be angry” / “Sorry, I did the thing again, PLEASE DON'T LEAVE” / “Sorry, I did the thing again, PLEASE STILL LOVE MEEE!” / “Sorry, I did the thing” / “ Sorryyy, I did... the... thiing” / “Ii'm soooo sorry, I did thething again, PLEEASE, PLEEASE I'M SOOO SORRYYYY, OH GOD PLEASE FORGIVE ME, I'M SO SORRYYYY, OH GOOOD”. DON'T do the wrongthing. NO. No fucking freedom. NO. NO!!! No fucking freedom. Relaxation. WHAT? HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA. Relaxation, he says. HAHAHAHAHAHAHAHAHA! No ,man. No fucking relaxation. The mind has to be as tight as a boy's asshole. Laissez-fair doesn't work here, man. Hahahahahahah. Relaxation , he says. What a funny thing to say! Really! Hahahahahahhahaha. How amusing! How fucking amusing! Is this ok? Am I doing okay? Is this oh-fucking-kay or K.O. ? Is this leading to life conditions “z” ? (This alphabet is infinite, there is a LOOOONG way to GO after “z” ,dear, trust me. This well -as in she fell in a well- you call “life-conditions” , or “life” orwhatever is Carrollian, trust me. There is no end in this alphabet. It DOESN'T stop at 26.) D...D..DDDON'T do the wrong thing. Always beware. ALWAYS BEWARE.

                           BEWARE. 

                           BEWARE. 

                           BE A VERY WEARY BEAR.

NO alcohol. Oops! Alcohoool! Oops! Mooore alcohol! Is willpower a countable thing? Is willpower quantifiable enough to have its own S.I. symbol of unit? DON'T FUCKING KNOW! Don't do the wrongthing. 

DON'T. 

JUST… 

just don't ,ok? 

Don't do the self-pity. Oops! Did the self- pity! HAHAHAHAHAHAHAHA! Did the self-pity for 3 hours/ for a month [ Ooops! Hah! ] / for ten years/ for 20 years/ for a century/ for two universes' time-lines- worth. What kind of FUCKING PERVERT loves themselves, seriously? That's such a fucking weird way of being , maan! Do they find themselves attractive, as well? Is that why they like having sex in front of mirrors? What the fuckingfuck? I don't get that, man. I don't. I DON'T get that atall. Don't do thewrongthing. Stomach hurts. Don't eat the thing. Oops! Ate the thing! Oops! Ate all the things! HAHAHAHAHAHAHAHA! ATE ALL THE FUCKINGTHINGS THERE ARE NONE LEFT ,TRUST ME! HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAAAAAAAAAH! Don't do the thing. DON'T do thething. If you do the thing, you end up with life-conditions “x”. Remember how baad life-conditions “x” sucked ASS? REMEMBER THAT, HUH? So DON'T do the fucking thing. DON'T. Awwwww… bad feelings ,huh? So don't do the bad behaviors. Right?

 Well, the thing is…

 …

that is a really important sentence and it fucks everything up , right?

it does, though,

because, no matter

   how much you try, and you try, and you try, and you try, and you  try, andyoutryandyoutryandyoutry, to do the good behaviors,

   how fucking ALERT! you are all THEFUCKINGTIIIIME, to be careful, to do the good behaviors,

not the bad,

   not the substances, not the thoughts, not the actions, not the vocations, not the mannerisms, not the food, not this person, no no no no no- the dangerous person, not the dangerous person nononononono- stay away from the dangerous person, have I done this before? is this a behavioristic Déjà-vous of bad choices?

the thing is,

even if you try,

taken as a given the nihilistic stand-point of “good” and “bad” being relative terms

you never really, never REALLY – REALLY, can be sure of the bad behaviors,which ONES ARE THE BAD BEHAVIORS, right? Usually, you can only know when it's too late. 

RETRO

ACTIVELY

 Also a life this guarded sounds extremely lame. Well, DON'T SEE ANY OTHER CHOICE TO BE HONEST.

I'mtiredreally.

Τα one-liners του David Hume

-Εμπειρικά παρατηρήσιμη αιτιακή σύνδεση μεταξύ αιτίων και των αποτελεσμάτων τους.
*κοινό παραληρεί από τα γέλια*

Veni, Vidi, Vomui

Let's say BoyA and BoyB undressing each other on a bed

DAY1

BoyA: Are you sure you wanna do this, like, for sure?
BoyB: Yeah, I'm sure.
BoyA: Ok. Cool!
BoyB: *pukes*
BoyA: Uhm...
BoyB: *pukes some more*
BoyA: I...
BoyB:  *pukes again*
BoyA: Damn, bro.

DAY2

BoyA: So, what? Are you not into me or... what?
BoyB: No, no, I'm into it. I wanna do it , it's just... I don't know...
BoyA: But what's with the vomiting, man?
BoyB: I have no idea.
BoyA: GOD, your answers are extremely enlightening.

DAY3

BoyA: I want you inside me.
BoyB: I want that to happen t... *pukes*
BoyA: Jesus Christ.
BoyB: *pukes* ...sorry... *pukes*
BoyA: So, is there any more?
BoyB: *coughs* I think not.
BoyA: Let's see... *mimics childish hand gesture of penetration using his fingers*
BoyB: *pukes*
BoyA: Wow. 
      That's amazing really.
      Is... is this blood?
BoyB: Yeah *coughs* I think I vomited some blood as well.
BoyA: Awesome.

DAY4

BoyA: So, I had an idea yesterday. I know how we're gonna do this. Listen. Ok, I want to...
BoyB: *starts puking*
BoyA: *starts puking as well* D... direct your vomit...a....at...me *still puking* I.... w... wwww....will do the.... s.....s.....same... *still puking*
BoyB:*puking* Uhm... o.... ok *still puking*
BoyA: *still puking* Oh.... g....god ...that ...f...f... feelsogood *still puking*
BoyB: *still puking* Y...yeah *still puking*
BoyA: *puking yet again* D...d....o... it.. in... in... mmmymouth *vomit is persistent throughout this scene*
BoyB: *barfing* F....f...uckthatsnice *expelling gastric fluids*
BoyA: *mouth diarrhea* T..toldyou..ff...fffucking...tt...old you *gaging*


Puke is slowly yet ellegantly flooding the small room.
 Puke is starting to cover the bed and the linens,
the small wardrobe,
the armoir,
the wooden desk,
the books and the bookshelves,
the swinging chair,
the pictures in the wall,
the dog sleeping on the carpet,
minute by minute everything inside the small room is submerged in vomit,
up to the boys' knees,
up to the boys' elbows,
up to the boys' green, green eyes,
BoyA and BoyB both drown in their own vomited insides while explosively climaxing for the last time in their pitiful yet disgusting lives.
They are found the next morning by the housekeeper, who, opening the door of the vomit-filled room, is washed away by a vomit-tsunami sprinkled with drops of blood and semen and two dead boys.

FIN

Contact

    Ακούστηκαν βήματα στις σκάλες, Η μαμά, σκέφτηκε ο Μάριος και άρχισε η ταχυπαλμία. Αυτά τα βήματα δεν ακούγονται πολύ- “Πέρασα καλά στην δουλειά σήμερα” κοίταξε το αρκουδάκι του, τον Πλούτο, ο οποίος ήταν κι αυτός ξαπλωμένος στην άλλη γωνία του κρεβατιού του, ένιωσε πως κάτι υπονοήθηκε μεταξύ τους, το προσπέρασε και ξαναγύρισε στο βιβλίο του. Η μαμά μπήκε μέσα. Έβγαλε τα τακούνια της στο φισάκι δίπλα στο δωμάτιο του Μάριου. Τα πόδια της μαμάς μύριζαν πάντα άσχημα. Βρωμοπόδαρα της μαμάς. Πολύ όμορφα βρωμοπόδαρα της μαμάς. Όμορφες γάμπες στα όμορφα βρωμοπόδαρα της μαμάς. Όμορφα δάχτυλα στα όμορφα βρωμοπόδαρα της μαμάς. Όμορφα μπούτια στα όμορφα βρωμοπόδαρα της μαμάς. Όμορφα πόδια στα όμορφα βρωμοπόδαρα της μαμάς. Τα βρωμοτάκουνα της μαμάς μύριζαν κούραση. Τα βρωμοπόδαρα της μαμάς μύριζαν κούραση. Οι ιδρωμένες μασχάλες της μαμάς μύριζαν κούραση. Τα κατσιασμένα, χιλιοβαμμένα μαλλιά της μαμάς με τις άσπρες ρίζες μύριζαν κούραση. Τα σημάδια από τα σπυρια στο πρόσωπο της μαμάς μύριζαν κούραση. Η μαμά και η ομίχλη κούρασης που την περιέβαλε πήγαν προς την κουζίνα. Άρχισε να μαγειρεύει μακαρόνια με σκέτη κόκκινη σάλτσα. Οι σάλτσες της μαμάς ήταν πάντα σκέτες. Πουμαρό, λάδι, νερό, αλάτι. Πάντα σκέτες. Σάλτσες σκέτες. Σάλτσες χωρίς σάλτσες. Το τηγάνι άρχισε να τσιρίζει και το σπίτι μύρισε λαδίλα, τηγανίλα, ο Μάριος συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο του. Τα βρωμοπόδαρα της μαμάς μύρισαν λίγο φόβο. Λίγο άγχος. Λίγο ντροπή. Διστακτικά χτύπησε την πόρτα του γραφείου του μπαμπά. «Ναι!» είπε μια ενοχλημένη φωνή. Η πόρτα άνοιξε προσεκτικά. «Δημήτρη μου» είπαν τα απειροελάχιστα, ανύπαρκτα βρωμοπόδαρα της μαμάς. «Έλα, τι' ναι πάλι; Δουλεύω.».Απότομα. «Εεεε... σε λίγο θα είναι έτοιμο το φαγητό, θέλεις να σου βάλω να φας;» «Τι φαγητό;» Απότομα. Τα χεζμένα βρωμοπόδαρα της μαμάς τρεμόπαιξαν «Ε... μακαρόνια με σάλτσα.» «Πάλι μακαρόνια με σάλτσα;! Πάλι;! Δε θέλω! Να τα φας εσύ που τα μαγείρεψες! Θα παραγγείλω!» «Μα Δημήτρη μου...» «Θα παραγγείλω ΛΕΩ!» «Μα Δημήτρη μου, έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα το ίδιο φαγητό παραγγέλνεις, θα πάθεις τίποτα με αυτά τα πράματα που τρως. Γιατί να μη φας λίγο σπιτικό φαγητό; Θα σου φτιάξω και σαλάτα αν θέλεις.» «ΔΕ ΘΕΛΩ ΣΑΛΑΤΑ. Άσε με ήσυχο! Δηλαδή θα μου πεις τι θα τρώω κιόλας; Ε ρε γαμώτι μου, που μπλέξαμε, γυρνάω κουρασμένος από τη δουλειά και αρχίζει η γκρίνια! Θα παραγγείλω είπαμε. Τελείωσε το ζήτημα. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Άι στο γκόρακα , με τη γκρίνια σου! Άι στο γκόρακα! Και κλείσε την πόρτα! Έχω δουλειά ,λέμε.» «Καλά Δημήτρη μου, όπως αγαπάς.» είπαν τα υγραμένα βρωμοπόδαρα της μαμάς. Ακούστηκε η πόρτα που έκλεινε. Τα βρωμοπόδαρα της μαμάς κοντοστάθηκαν έξω από την πόρτα του γραφείου και την κοιτούσαν. Ξαφνικά απέκτησαν κάποια μαγική δύναμη και κινήθηκαν γρήγορα προς το δωμάτιο του Μάριου. Οι παλμοί του Μάριου κινήθηκαν κι αυτοί γρήγορα, προσπάθησε να βουλιάξει μέσα στο βιβλίο. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί ακόμα περισσότερο στην ιστορία. Αν ήταν δυνατόν να έχωνε το κεφάλι του μέσα στην ιστορία σαν στρουθοκάμηλος, κατακτώντας την απόλυτη αναγνωστική συγκέντρωση, αυτή που όταν κάποιος έρθει στο δωμάτιο ούτε που τον ακούς, αυτή που όταν κάποιος σου μιλήσει, τρομάζεις και πετάγεσαι γιατί ήσουν κάπου αλλού. Ήσουν κάπου αλλού και τρόμαξες γιατί είχες ξεχάσει πού ήσουν εδώ. Στην πραγματικότητα. «Να σου βάλω μακαρόνια με σάλτσα;» είπε η μαμά. «Α!» τρόμαξε ο Μάριος. «ΛΕΩ, να σου βάλω μακαρόνια με σάλτσα;» «Δεν πεινάω. Έφαγα πατατάκια στο διάλειμμα.» «Γιατί τρως αυτές τις αηδίες; Με τα δικά μου λεφτά;!» η μαμά άρχισε να φορτώνει, ήταν όπως τα κόκκινα φωτάκια- γραμμούλες στο κασετόφωνο που έδειχναν τον ήχο, 1,2,3,4 πράσινες γραμμούλες, 5 κίτρινη, 6 κίτρινη, 7 πορτοκαλί, 8 πορτοκαλί, 9 κόκκινη, 10 κόκκινη, μετά πίκαρε η κασέτα. Το κίτρινο, το πορτοκαλί και το κόκκινο δεν ήταν καλό πράγμα. Όταν ηχογραφούσες δεν έπρεπε να δείχνει κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο. Μόνο πράσινα φωτάκια. «Ε πείναγα, τι να κάνω;» «Να φας το φαΐ που μαγείρεψα, αυτό να κάνεις! Που ΣΟΥ μαγείρεψα. Γαϊδούρι ,ε γαϊδούρι! Πας και τρως αηδίες και μετά δεν τρως το φαΐ που σου μαγείρεψα!» Χαστούκι. «Μαμά... εγώ...» «Σκάσε! Είσαι ένα γαϊδούρι! Είσαι αχάριστος!» Τα χέρια του Μάριου είχαν ήδη πάρει θέση άμυνας μπροστά στο πρόσωπό του. 

 

        Η μαμά συνήθως στόχευε σε άλλα μέρη, συνήθως σε άλλα μέρη, η μαμά συνήθως στόχευε σε άλλα μέρη, συνήθως, εκτός απ' τα χαστούκια, για κάποιο λόγο τα χαστούκια ήταν πολύ πιο επίπονα. Πονάγανε στην Τιμή του. Ο Μάριος είχε αποφασίσει ότι είχε Τιμή από τότε που διάβασε τον “Μαύρο Κουρσάρο”. Ο Μαύρος Κουρσάρος είχε πολύ ψηλά την Τιμή του, και όποιος την προσέβαλλε τον τρύπαγε με το μυτερό σπαθί του. Συνήθως στόχευε σε άλλα μέρη εκτός από το κεφάλι (εκτός απ' τα χαστούκια και τα χτυπήματα στο κεφάλι) : στα μπούτια, στα χέρια, στα πλευρά, στον ποπό,στην πλάτη, αλλά όταν λύσαγε ούτε η ίδια δεν έλεγχε τις κινήσεις της. Το πρόσωπό της ήταν κατακόκκινο. Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα. Έφτυνε σάλια. Άρχισε να τον χτυπάει παντού με τα δυνατά της χέρια. Η μαμά ήταν πολύ δυνατή παρότι ήταν πολύ λιποβαρής. «Γαϊδούρι! Ε, γαϊδούρι!» «Σταμάτα! Είσαι βλαμμένη!» ο Μάριος άρχισε να κλαίει. Πάντα έκλαιγε. Πάντα έκλαιγε. Πάντα έκλαιγε. Δεν ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Δεν ήθελε να χτυπήσει κι αυτός. Το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του στην Πρώτη Δημοτικού. Είχε πει: Εγώ δε θα χτυπάω. Το να χτυπάς είναι απάνθρωπο γιατί ο άλλος στεναχωριέται, και κλαίει, και πονάει. Στην Τετάρτη Δημοτικού είχε δει μια ταινία για τη ζωή του Γκάντι. Είχε μάθει τη λέξη “πασιφιστής”. Ο Μάριος είχε ορκιστεί να είναι για πάντα πασιφιστής , δηλαδή να μη χρησιμοποιεί βία. «Πώς με είπες;! ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΣΙΧΑΜΑ! ΘΑ. ΣΕ. ΣΚΟΤΩΣΩ.» η μαμά έφτυνε, κοκκίνιζε και χτύπαγε. «Με βρίζεις κι όλας; Ε; Με βρίζεις; Τη μάνα σου!; Εγώ που σ' ανάθρεψα, που στερήθηκα για σένα να μου μιλάς έτσι; Στη μάνα σου;! ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΟ!!!» είπε η μαμά κι άρχισε κι αυτή να κλαίει αλλά δε σταματούσε το ξύλο. «ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΟ, θα πεθάνεις αχάριστο γαϊδούρι που δε σε νοιάζει που εγώ υπέφερα να σε μεγαλώσω. Θα πεθάνεις απ' τα ίδια μου τα χέρια!» Ο Μάριος έκλαιγε, τα μπούτια του πονούσαν, το κεφάλι του πονούσε, τα χέρια του πονούσαν και προσπαθούσε να προβλέψει τις κινήσεις της μαμάς όσο καλύτερα μπορούσε. Σκεφτόταν τι μελανιές θα έχει αύριο.

      

    Οι μελανιές είναι πολύ εντυπωσιακά πράγματα. Αλλάζουν τόσα χρώματα. Μερικές φορές τα χρώματα μοιάζουν με τον νυχτερινό ουρανό με τα αστέρια και τους γαλαξίες του. Παίρνουν απίστευτα σχήματα σαν τα σύννεφα, και έχει πλάκα να μαντεύεις τι παριστάνουν. Είναι σαν τατουάζ που δεν γίνονται ποτέ βαρετά. Όλο το σώμα του ήταν πάντα καλυμμένο από πολλές μελανιές. Είχε της μαμάς, και τις δικιές του. Ο Μάριος ήταν πολύ ατσούμπαλος και αφηρημένος και μονίμως σκόνταφτε, έπεφτε και χτύπαγε ή κουτουλούσε πάνω σε σκληρά αντικείμενα. Μερικές φορές η μαμά τον χτύπαγε επειδή χτύπησε μόνος του. Ή επειδή έσπασε η χάλασε κάτι, ή επειδή της αντιμιλούσε, ή επειδή έκανε φασαρία, ή επειδή ήταν κουρασμένη, ή επειδή γκρίνιαζε, ή επειδή έκλαιγε, ή επειδή. Οι μελανιές ήταν η πολύχρωμη συλλογή του. Ήταν πάντα εκεί. Τα πόδια του ήταν τόσο καλυμμένα από μωβ και πράσινο και κίτρινο και πορτοκαλί που του φαίνονταν ότι έμοιαζαν σαν να έχουν μουχλιάσει. Ένιωθε αρκετά περήφανος για τις μελανιές του. Τις έδειχνε στα παιδιά στο σχολείο. Τις μέτραγε κάθε μέρα. Δεν έλεγε όμως για τη μαμά. Δεν τον πίστευαν έτσι κι αλλιώς. Η μαμά ήταν πολύ καλή γυναίκα. Αυτά ήταν υπερβολές. Ένα χαστουκάκι, τώρα... Ε, δεν έγινε και τίποτα, μαμά είναι κι αυτή, τι να κάνει... Οι μελανιές είχαν ζωή, είχαν εξέλιξη , τις παρατηρούσε να αλλάζουν να απλώνονται, να εξαϋλώνονται, να φεύγουν για να αντικατασταθούν από καινούργιες. Ένιωθε σαν τον Δαρβίνο και τους παλιούς φυσιοδίφες που μελετούσαν οικοσυστήματα με τους μεγεθυντικούς φακούς τους. Ήταν περήφανος για τις μελανιές του. Μουχλιασμένα πόδια.

      Όταν πόνεσαν τα χέρια της μαμάς, μειώθηκε η ένταση των χτυπημάτων. Τώρα που είχε μεγαλώσει κουραζόταν πιο εύκολα. Γι' αυτό άλλες φορές χρησιμοποιούσε πράγματα για να μην πονάνε τα χέρια της. Τα πράγματα ήταν: η παντόφλα της μαμάς, η λουρίδα του παντελονιού του μπαμπά, το ξύλινο κοντάρι που βοηθούσε να φτάσει η μαμά τα ψηλά αντικείμενα στα πάνω ντουλάπια, και κάποια miscellania που τύχαινε να βρίσκονται κοντά στα χέρια της. Όταν πόνεσαν τα χέρια της μαμάς, ο Μάριος βρήκε την ευκαιρία και είπε ανάμεσα σε λυγμούς: «Εντάξει μα...μά,... συγ...γνώμη,.... θα.... φ...φφάω, συγ....γνώμηηηη, δε θέλω να.... είμαι κα....κόοοος....συγγνώμηηηηη, θα.... φά....ω, συγγνώμηηηη, συ...γγνώμηη.» Η μαμά σταμάτησε να χτυπάει, αγκάλιασε το Μάριο με τρυφερότητα και φίλησε το κλαμένο του μάγουλο «Μπράβο γιόκα μου» είπε λαχανιασμένη γιατί το ξύλο ήταν πολύ κουραστικό «και... με συγχωρείς που σε χτύπησα.» Ο Μάριος δεν απάντησε. Η μαμά ήξερε ότι ο Μάριος θα έκλαιγε για αρκετή ώρα ακόμα. Τον άφησε να κλάψει και πήγε στην κουζίνα. Ο Μάριος έκλαιγε σχετικά χαμηλόφωνα. Όσο μπορούσε για να μην αρχίζει να φωνάζει ο μπαμπάς από το γραφείο «Ησυχία! Ησυχία! Τι φασαρία είναι αυτή που κάνετε;!!»

     
    Πήρε αγκαλιά τον Πλούτο. Ο Πλούτο ήταν ένα ολόλευκο αρκούδι με κόκκινα μακρυά αυτιά, μεγάλα καλοσυνάτα μάτια από χάντρες, μια όρθια λευκή τουφίτσα σα μαλλιά στην κορφή του κεφαλιού του, κόκκινη μύτη, κόκκινες καρδούλες στις πατούσες, και δυό μεγάλα μπροστινά πόδια ιδανικά για αγκαλιές γιατί μπορούσαν να ακουμπάνε στους ώμους του. Ο Πλούτο ήταν ο καλύτερός του φίλος. Ο Πλούτο τον αγαπούσε ανκοντίσιοναλυ , που λέμε, όπως κάνουν οι καλύτεροι φίλοι. Τον Πλούτο του τον έφεραν όταν γεννήθηκε κι από τότε ήταν αχώριστοι. Παρότι είχαν την ίδια ακριβώς ηλικία, ο Μάριος πάντα ένιωθε μέσα του ότι ο Πλούτο ήταν τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερος. Ήταν σοφός, γιατί του έδινε πάντα σοφές συμβουλές, συζητούσαν μαζί τα προβλήματα του Μάριου, τις σκέψεις του, τις φαντασίες του, τις περιπέτειες που ζούσε, και πάντα τον παρηγορούσε. Ο Πλούτο στα δύσκολα ήταν πάντα εκεί, γιατί ήταν πραγματικός φίλος. Φυσικά όλα αυτά γίνονταν τηλεπαθητικά. Ο Πλούτο ήταν αρκουδάκι, δε μπορούσε να μιλήσει. Τα αρκουδάκια δε μιλάνε, όλοι το ξέρουνε αυτό. Ο Πλούτο μπορούσε να διαβάζει τις σκέψεις του Μάριου και ο Μάριος τις σκέψεις του Πλούτο, ακόμη κι από άλλο δωμάτιο. Ο Μάριος ήξερε πως χωρίς τον Πλούτο δε θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει. Ακούμπησε τη μύτη του στην σκληρήπλαστικήκόκκινητριγωνική μύτη του Πλούτο και χάιδεψε το μεγάλο του λούτρινο μάγουλο. Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια. «Γιατί κλαις;» είπε ο Πλούτο με τη σοφή μπάσα (αλλά όχι υπερβολικά) φωνή του. «Αφού είδες γιατί με ρωτάς;» «Θέλω να μου πεις. Εγώ είδα, αλλά θέλω να μου πεις εσύ.» «Κλαίω γιατί είμαι ένας απαίσιος γιος, και γιατί η μαμά με μισεί, γι' αυτό και με δέρνει και τη στεναχωρώ. Δεν θέλω να είμαι έτσι. Δε θέλω να είμαι κακός. Θέλω να είμαι κάποιος άλλος.» Είναι πολύ πιο εύκολο να μιλάς τηλεπαθητικά όταν κλαις, γιατί με τη φωνή κανείς δεν καταλαβαίνει τι λες. «Θέλω να μην είμαι εγώ, θέλω να είμαι κάποιος άλλος που είναι καλός και να με αγαπάει η μαμά και να είναι περήφανη για μένα.» «Γι' αυτό κλαις» είπε ο Πλούτο. «Ναι, αλλά κλαίω και γιατί πονάω και γιατί όταν η μαμά με βαράει, νιώθω ότι με εξευτελίζει, ότι δεν είμαι άνθρωπος, ότι είμαι μια κουράδα, ένα τίποτα, μια κουράδα. Και τη μισώ που με βαράει αλλά δε θέλω να τη μισώ, θέλω μόνο να την αγαπάω. Θέλω να είμαι καλός. Πλούτο, γιατί δεν είμαι καλός; Γιατί είμαι τόσο κακός, Πλούτο; Γιατί όλοι οι άλλοι είναι τόσο καλοί και εγώ είμαι τόσο κακός; Το ξέρω ότι μου αξίζει να με βαράει η μαμά, έχει δίκιο, είμαι αχάριστος και κακός και μου αξίζει, και εγώ αντί να το δέχομαι κλαίω και τη μισώ και δημιουργώ όλο προβλήματα. Πλούτο, γιατί είμαι τόσο λάθος; Γιατί δεν είμαι αλλιώς; Πώς θα γίνω αλλιώς; Δε θέλω να είμαι έτσι. Δε θέλω να ζω έτσι. Δεν αντέχω άλλο. Δε θέλω να είμαι κακός και να με βαράνε και να μου θυμίζουν συνέχεια ότι είμαι κακός και να υπάρχω και να δημιουργώ προβλήματα σε όλους και στη μαμά. Θέλω να πεθάνω. Δεν είναι δίκαιο αυτό που είναι, δεν είναι δίκαιο. Αν πέθαινα η μαμά θα ήταν ευτυχισμένη. Όλος ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς εμένα, είμαι σίγουρος γι' αυτό. Όλοι θα ήταν τόσο ανακουφισμένοι και ευτυχισμένοι αν πέθαινα. Θέλω να μην υπάρχω. Αλλά δε μπορείς απλά να εύχεσαι να πεθάνεις δεν αρκεί , ο θάνατος δεν έρχεται με τις ευχές πρέπει να κάνεις κάτι γι' αυτό. Για το καλό της κοινωνίας πρέπει να κάνω κάτι γι' αυτό. Δεν μπορώ άλλο έτσι, δεν το αντέχω. Και είμαι κι αχάριστος , Πλούτο, θέλω να πεθάνω, δεν μπορώ άλλο, δεν είναι δίκαιο αυτό που είναι, δεν μπορώ άλλο. Είναι σαν εφιάλτης. ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ.» «Μάριε, αφού το ξέρεις πως εγώ σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ απεριόριστα και θα σ' αγαπώ για πάντα. Κι ας είσαι κακός. Και ναι, έχεις δίκιο. Δε μπορείς απλά να εύχεσαι να πεθάνεις, πρέπει και να κάνεις κάτι γι'αυτο. Και θα έλεγα πως καλό θα ήταν να το κάνεις σύντομα, γιατί όσο περισσότερο ζεις τόσο το χειρότερο για σένα. Μην κλαις , Μάριε, εγώ σ' αγαπώ, δεν θέλω να κλαις.» «Ω, Πλούτο, κι εγώ σ' αγαπώ τόσο πολύ! Είσαι o καλυτερότερός μου φίλος, τι θα έκανα χωρίς την αγάπη και την καλοσύνη σου. Μ' αγαπάς κι ας είμαι κακός. Μόνο εσύ μ' αγαπάς κι ας είμαι κακός. Εγώ με μισώ. Δε θέλω ούτε να με βλέπω.»«Πήγαινε να φας , Μάριε, και θα συνεχίσουμε τα σχέδιά μας αύριο πάλι που θα 'χεις ηρεμήσει. Άμα φας θα νιώσεις καλύτερα. Και πιες και λίγο νερό για να μη σε πιάσει πάλι πονοκέφαλος απ' τα κλάματα.» «Πλούτο μου, έχεις δίκιο, θα πάω να φάω, είσαι τόσο καλός μαζί μου, και με φροντίζεις κι ας μη το αξίζω. Σ' αγαπώ τόσο πολύ. Θα σ' αγαπώ για πάντα. Ότι κι αν γίνει.»  «Κι εγώ , Μάριε, μην το ξεχνάς αυτό.»

       Ο Μάριος σηκώθηκε και πήγε να φάει. Στο δρόμο έκανε μια παράκαμψη στο μπάνιο. Κοίταξε το κλαμένο του πρόσωπο στον καθρέφτη. Μια μεγάλη κόκκινη χερούκλα είχε αποτυπωθεί στο μάγουλό του. Σε κανά μισάωρο θα' φευγε αυτό, το ήξερε ο Μάριος και δεν ανησυχούσε. Αναρωτήθηκε πως θα ήταν το πρόσωπό του όταν πέθαινε. Πώς θα ήταν νεκρό το πρόσωπό του και πως θα έμοιαζε όταν σάπιζε και το τρώγανε τα σκουλήκια. Γδύθηκε και έμεινε με το βρακί. Κοίταζε το σώμα του, τα κοκκινισμένα του χέρια, και τα κοκκινισμένα του πόδια, και τον κοκκινισμένο του ποπό. Κι αναρωτήθηκε με ελπιδοφόρα περιέργεια, τι μελανιές θα έβγαιναν άυριο.

I think, therefore I am, therefore I am going to kill everyone in this room.

To ταβάνι έβγαλε

Things not to do (on existence)

The commandments

You shan't live on the 8th floor of a building
As every man knows 8th floors are really sexy
Living on the 8th floor of a building is like asking to never be able to use your balcony.

You shan't go to mountain- tops
Mountain- tops are delicious
You shan't look down from mountain- tops or any decent hill for the matter
Because the view is exilerating.

You shan't own decent knives
If by chance your rich roomates decide to buy a really good, brand new, vegetable-knife, 
you shall change houses.

You shan't live alone
If by any chance the People decide to vanish
You must hunt for replacements.

You shan't own an abundace of medicinal pills
If by any chance you are prescribed the amount, pretend to be miraculously healed by a faith-healer and never purchase them
If by Fate your sickly roomates bring their own overwhelming amount,
swiftly yet-ellagantly-like-a-ballerina, change houses.

You shan't meticulously read the news
The shit that goes on,
You shall be aware of in a firm yet vague way
Titles of articles shall suffice.

You shan't study the Holocaust for months
No matter how important the information for your political identity and actions,
You shall aquire the information in short amounts by mouth of others who break this commandment.     

You shan't listen to a lot of dolorous music on one go
No matter how exquisite the band
You shall always break it with some silly, euphoric, meaningless music
It is dangerous to go alone!
Here, take this : 

Somnium

    O Ιγνάτιος Λογιόλα, ονειρεύτηκε ένα βράδυ ότι πέθανε η μάνα του. Σε ένα ταραχώδη σύντομο ύπνο πέντε μόλις ωρών, καθώς ξενύχτησε το προηγούμενο βράδυ κοπιαστικά μελετώντας τους Μεσαιωνικούς Λογικιστές, βίωσε την ανείπωτη απελπισία της απώλειας όπως δεν την είχε νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή του. Του Ιγνάτιου Λογιόλα δεν του είχε πεθάνει ποτέ κανείς. Έτσι το μυαλό του φρόντισε να τον ασκήσει στο πένθος, γιατί το μυαλό τέτοια κάνει, και δεν ξέρει κανείς πραγματικά το γιατί. Έτσι ο Ιγνάτιος Λογιόλα, βίωσε στον σχετικό χρόνο του ονείρου, τρεις μέρες αβυσσαλέου θρήνου, για πρώτη φορά χάνοντας αυτό το οποίο είχε συνηθίσει πάντα να θωρεί ως αιώνια σταθερά και δεδομένο. Η πραγματική μάνα του Λογιόλα, και όχι το ονειρικό αντίγραφό της, ήταν άρρωστη εκείνο το μήνα από μια ακίνδυνη αλλά εξαντλητική γρίπη. Καθώς το πνεύμα του ήταν αδύναμο εκείνο τον καιρό, απέφυγε εφευρίσκοντας δικαιολογίες χρονικοτήτων να την επισκεφτεί γιατί δεν ήθελε να τη νταουνιάσει. Στην πραγματικότητα, αντί να επισκεφθεί την άρρωστη μάνα του προτίμησε να αφοσιώνεται σε μελέτες κατά τη μέρα και πάρτια κατά τη νύχτα. Γιατί οι μελέτες κουράζουν την νόηση της αδυνατισμένης ψυχής και την προστατεύουν από τη μελαγχολία. Και γιατί τα πάρτια που μπορούν να καλύψουν τη βαρύτητα των αισθημάτων διασκορπίζοντας την ανάμεσα σε νεαρά λικνιζόμενα σώματα σαν ευγενές αέριο, ελαχιστοποιούν την πιθανότητα να προσκολληθούν τα μιαρά αισθήματα σε αθώους οργανισμούς. Αντί να κάνει παρέα στη μιζερική ασθένεια της μάνας του, ο Λογιόλα προτίμησε να φιλάει αγόρια χωρίς να τ'αγαπά, γιατί ήταν πεπεισμένος πως το σπέρμα τους λειτουργούσε ως φάρμακον επιβιωτικό και πως το να καβλαντίζεις είναι προτιμότερο από το να κάθεσαι και να κλαις πάνω από τον Ιωάννη της Κλίμακος στο γραφείο σου. Στο όνειρο, η μάνα του Λογιόλα πέθανε ξαφνικά είτε έπειτα από ασθένεια, αλλά αυτό είναι δευτερευούσης σημασίας. Στο όνειρο, ο Ιγνάτιος θρηνούσε και οδυρόταν, απόλυτα πεπεισμένος πως οριστικά απώλεσε τη μάνα του για τρεις χριστο-μαρτυρικές μέρες, μέχρι που το ξυπνητήρι του τον απάλλαξε από το απατηλό βασανιστήριο. Στο όνειρο όπως και στην πραγματικότητα, η μάνα του ήταν  ένας άνθρωπος που λέμε επιτυχημένος στη ζωή, καταξιωμένη στο επάγγελμά της και δεχόμενη την αγάπη όσων την ήξεραν. Στο όνειρο, ο Λογιόλα μασούλησε μιαν απελπισία σαν ελεύθερη πτώση σε Carroll-ικό πηγάδι, βυθίστηκε σε ένα κρεβάτι δίχως στρώμα, δίχως τάβλες, δίχως πάτωμα, δίχως γη και έπαψε να τρέφεται και να πίνει. Γιατί αν είναι σχετικά εύκολο ύστερα από κάποια χρόνια να αποδεχθείς το δικό σου θάνατο, μοιάζει αδύνατο κατόρθωμα να ανεχτείς τη δυνητική ανυπαρξία των Άλλων. Στο όνειρο, ο βασικός τόπος του θρήνου του Λογιόλα, ήταν ένα ευρύχωρο, λευκό, αποστειρωμένο δωμάτιο Δημοσίου Υπαλλήλου που υποκρινόταν το γραφείο εργασίας της μάνας του, με μία μεγάλη αφίσα με το πρόσωπό της πάνω από το διευθυντικό της έδρανο. Την αφίσα αυτή, ριγμένος πάνω στον τοίχο ο Ιγνάτιος φιλούσε και πασπάτευε με ζητιανικά χέρια, ουρλιάζοντας το πένθος του παρολιγοθυμώντας. Κατόπιν την κατέβασε και την κουβάλησε μαζί του για να της κλαίει και της μιλάει στους τόπους του θρήνου που ακολούθησαν μετά: το δωμάτιό του, το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κάποιων φίλων. Σαν βγήκε από την πλάνη του ονείρου, αποκαμωμένος σαν να πολέμησε σε χίλιες κοινωνικές εξεγέρσεις που εκφυλίστηκαν οι σκοποί τους, ο Ιγνάτιος βρέθηκε ψυχικά αποφορτισμένος σαν μπαταρία παλιού κινητού και το ίδιο απόγεμα αποφάσισε να επισκεφτεί τη μάνα του.

Dramatically

ADVERBS

the wall

She suddenly jumped on a small wall that was next to the road. Both feet up, she, unexpectedly leaped the minimal distance landing on the wall standing up; like Spiderman or something.

« That's MY problem! » she said. « No! ssssh... FUCK! That's MY problem! It's NOT what you said! It's MY problem! I... I... It's my HEAD! FFUCK! I... It's MY problem! This is MY problem! » Her back arched forward towards the road, her arms extended in front of her as if handling an invisible globe, moving maniacally. A furious derranged preacher. « It's MY problem! It's my HEAD! » she violently struck two fingers on her right temple, like a hand-gun missing a thumb. « It's not what you said! It's my HEAD! It's WRONG! My HEAD... I DISAGREE WITH MY HEAD! It's not what you said, right? It's my FUCKING HEAD! It's not what you said that hurt me! I didn't. I DIDN'T! I'm not HURT. It's my FUCKING HEAD! This is MY problem! It's MY problem! It's NOT the words! It's not what you said! »

The little boy looking up at her from the road said calmly: « I don't think I said anything hurtful. I just told you: "Eileen, I believe you are the most horrible, disgusting, unsexy, boring person I've ever met". Why would that upset you? » 

« I KNOW! I KNOW! I TOLD YOU! It's MY problem! » (the fingers again) « THE HEAD, it's THE HEAD. It's WRONG! » (now striking the two fingers on her chest) « I disagree with the head! This is MY problem! It's not what you said. This is MY FUCKING PROBLEM!! » She noticed a tree next to the wall she was orating from. She started kicking the tree extremely violently. « I FUCKING HATE THIS TREE. GOD DAMNIT I FUCKING HATE THIS FFFUCKING TREE! » (she now started using her fists as well).

« Why are you doing this? » the little boy asked in a serenely questioning manner.

« BECAUSE I FUCKING HATE THIS FUCKING TREE! GODDAMNFUCKINGTREEE!!GODDAMNSTUPIDFUCKINGWORTHLESSFUCKINGTREEE!! I. TOLD. YOU. This is MY problem! It's the HEAD. This... THE TREE... The HEAD is WRONG. It's not the words! I disagree with the HEAD! So I have TO CONVINCE THE HEAD BECAUSE IT DOESN'T, DO, ITS, JOB RIGHT! » (the fingers on the head) « This is MY problem! This is MY FUCKING PROBLEM! It's not the WORDS , it's the HEAD. It's WRONG! »

The boy continued, like a sea of tranquilizers. « Eileen, you have to stop doing this at some point. You know you are a worthless piece of shit that deserves to die. Mother is expecting us for dinner. We shouldn't be late. »

She frantically walked up and down on the small wall, gesturing with her angry hands intermittently making intelligible noises to herself. Finally, she said conformingly: « I know, I know. » Then she thought about it « NO!NOO!! I don't want to EAT! I'm not HUNGRY! Who gives a fuck about MOTHERS anyways? »

« Eileen, this is really frustrating, you know Mother hates you and wishes you never existed, you can't treat her like that. It's disrespectful. We are expected. » the little boy said, like a flesh-made pacifier. « And you know she made your favourite food, she said: " For my dearest Eileen, today I will cook her favourite: vomit with sidings of piss and shit." She said that, you know. She truely doesn't care about you. And aaall you think about is yourself. »

« I know. I know. » she said giving up.

« Come on, Eileen, come down and I promise I'm going to beat the living shit out of you. I promise. »

« Ok, Danny, I 'm coming down. »

« Thank fuck, that was really tiring , Eileen. »



                                                            +  +  +



the dinner table

MOTHER: Eileen, do you like your vomit?
EILLEN: Yes ,Mother, it's delicious, thank you.
MOTHER: I just puked it , you know, because it's your favourite.
EILEEN: It's really good , Mother, thanks, really… for the trouble.
MOTHER: It was no trouble, Eileen, you bitch. It's no trouble at all, for my hideous daughter.

[The doorbell rings. Mother opens the door. A middle- aged man enters. Mother kisses him on the mouth.]

MOTHER: So, this is George. We are… erm… in a consensual S&M relationship. He is wearing a very tight dick-cage at the moment, so ,Eileen, don't be a jizz gurgling whore as usual, because the man could get really hurt, you know? George, this is Eileen and you already know Danny.
EILEEN and DANNY: Hello George.
[George sits on the table]
GEORGE: So. Eileen. I've never heard anything about you because your mother avoids to mention you out of embarrassment - I would suppose at least – judging by your horrendous appearance , that is. So. What is it that you do, you little villainous whench ?
EILEEN: I study Economics in university.
GEORGE: That sounds extremely boring! How come you haven't killed yourself yet, I truly wonder! Hahahaha.
EILEEN: Yeah, it's ok. I mean, it's a relevant enough job in this time, I guess.
MOTHER: Eilleen, would you like some more piss and shit salad, you cunt?
EILEEN: Oh yes, Mother, thanks.
DANNY: You know, George, Eileen also plays volleyball on her Uni' s team. Yeah, the base dunghill cuckold that she is, she probably corrupted the flesh of every female teammate that was unlucky enough to breath next to her. The viperous worm.
GEORGE: Oh really? I didn't know. Didn't care though also, to be honest. So, Eileen, you busy meddling fiend, please do very detailedly describe us how you munch on firm athletic pussy after every team practice.
EILEEN: Uhm… I… you know. It's no big deal… it's not for sure that we will make it to the finals. I … erm… like the game for itself so… yeah… I don't really mind about trophies. They're a good addition to the whole thing, though. [Eileen laughs timidly]
DANNY: Out, hyperbolical fiend!
GEORGE: Likeliest to a hoghead!
MOTHER: Eileen, you are too self centered to communicate with other humans decently enough. You truly can bring down the merriest of companies with your hypnotic self pity.
DANNY: What a slug. Am I right everyone?
EILEEN: But enough about me. George, what is it that you do?
GEORGE: I didn't know that it was any of your business, now! No more brain than a stone, with this one. Thinking she can ask her questions, vile rascal and shameless courtesan that she is. If you truly want to know, you cunning fornicatress , I anally rape ducklings in the afternoon. Not that you deserve to know, but it doesn't pay much to be honest. I love it, though. Wouldn't change it for the world.
MOTHER: Is everyone done with the food already? I think it's time for desert. Eileen, will you come inside and help me?
EILEEN: Yes, Mother.
[Eileen and Mother go inside the kitchen. They are preparing the dessert. The food looks/is as described. Also in the above cases]
MOTHER: So, Eileen, what do you think about George? Oh and please don't tell me how you would swallow his cum with your pinky up his ass, because we just ate and it will honestly make me slap you.
EILEEN: He seems all right , Mother, really I'm happy for you.
MOTHER: Oh you're happy for me? You are happy for me? How generous of you ,Eileen! Really. How immensely generous of you to bless me with your precious happiness. The heavens are in love with me , to bestow upon me this holy fortune, that is the pleasant sentiments of the fruit of my loins for my current fucking- situation.
EILEEN: Mom… uhm… [Eileen's face does an instantaneous spasm of pain visible only for a milisecond] do you...uhm think… I'm a good person?
MOTHER: What the shit is that all about?
EILEEN: Uhm… you know… uhm… nothing… uhm… nothing, just forget it . [Eileen laughs awkwardly.]
MOTHER: Let's go inside Eileen, my ears are going to start bleeding if I keep hearing your sheepish voice next to my face for one more nanosecond . Bring the plates, ok? Be useful for once in your life, you good for nothing slag.
EILEEN: Ok, Mother.
[Eileen stays in the kitchen for a minute. She stares at the plates. Then she tilts her head downwards looking at the floor. She takes a big breath. She takes the plates outside to the dinner-table room.]
MOTHER: There she is. I almost rejoiced you died in there.
So, everyone, this is dessert. Dog- semen crème de la crème. Eileen, have you tried this before? Oh, what am I saying. You must be downing litters of this for breakfast every morning. How is little Skipper by the way? We miss him. He was such a joy to have in the house, unlike you, of course.
EILEEN: He's fine. A happy wacko like always.
DANNY: Do you still make him lick your asshole by spreading peanut-butter on it?
EILEEN: What?
DANNY: Your asshole.
EILEEN: Uhm… I… I'm sorry, can you repeat the question?
DANNY: The question was : When will you kill yourself? I thought you promised years ago. Was it to us? Was it to yourself? I don't really care anymore honestly. You have to do it , though. [Gesturing towards the audience] The audience awaits a show! Don't you guys?
[Here probably the audience will not respond so: ]
MOTHER: Audience! He asked you a question. Don't you people think Eileen should kill herself since she promised?
DANNY: [To Eileen] You DID promise.
GEORGE: Audience! So, please, tell us, do you think Eileen should kill herself?
[Here some of the audience should get it and yell yes]
GEORGE: Sorry, I can't hear you very clearly. Do you guys, think, Eileen, who has not so much brain as ear-wax, should rid this World, that is the creation of a somewhat capricious yet fair god, of her painful existence?
[Here the audience must yell loudly “YES!” If some people yell “No!”: ]
MOTHER: The faggots who yelled “no” should be shot in the head! GUARDS!
[Here the ushers will violently remove the opposition in the audience and escort them out of the theater as if taking them to an execution]
[Eileen looks at the audience hurt.]
GEORGE: Sorry guys, Eileen is not getting it yet, can you please repeat to her what you want her to do?
[Here the audience must yell “Kill yourself!” or “Do it!”]
MOTHER: I'm sorry, can you be A LOT louder?
[Audience will probably comply.]
DANNY: [To the family.] THAT was tiring.
MOTHER: What a bunch of scumbags.
GEORGE: So enough of this bullshit. Eileen, you are as a candle the better part burnt out. The People have spoken. Will you do the big nihilistic “hoola hoop” for us to be entertained?
EILEEN: Uhm… I…
MOTHER: Yes?
EILEEN: Uhm… yeah… I … uhm… , it's nothing I'm just a bit stuffed from overeating.
MOTHER: Of course you are. You know there IS a thing as too many dicks in one's mouth, you wank bucket.
GEORGE: So, Eileen, you damned epicurian cockatrice, your mother told me you sing like a pig that is being cut in half while raped by a Bishop. I was wondering if you could torture our defenseless souls with your ungodly squeals this night.
EILEEN: Erm… ok… I guess I could… try, I haven't really warmed up my voice so it's… ok… yeah… ok.
[Eileen walks over towards the piano and sits down to it. She starts to play the piano part of Brian Eno's By this river. She starts singing in a scared pianissimo voice.]

Here we are
Stuck by this river,

[Then she starts to raise her voice to a normal level.]

You and I
Underneath a sky that's ever falling down, down, down

[as she plays:]
DANNY: Your lips grow foul.
GEORGE: You are a boil, a plague-sore. You are damned.
[her voice cracks here]

Ever falling down.

 

Through the day
As if on an ocean
Waiting here,
Always failing to remember why we came, came, came,
I wonder why we came. [Tears start running from her face. She continues with the voice of a person who is quietly crying.]

You talk to me
as if from a distance
And I reply
With impressions chosen from another time, time, time,
From another time. 

 

MOTHER: What the fuck is wrong again , Eileen?
DANNY: AGAIN , with the drama!
EILEEN: [Her head is tilted downwards towards the piano keys. She does not respond, nor make any noise.]
[Danny walks over to her, puts an arm on her shoulder ]
DANNY: I abhor you, I condemn you, you know this pain will never end, you got away without a scratch, “AHA!” I laugh! This night will surely end you.
MOTHER: Eileen, come sit at the table, what the fuck is wrong with you?
DANNY: She's overreacting again, as usual.
[Eileen walks over and sits on her place in the table again. She wipes her face with her hands. And composes herself. She quietly looks at them.]
GEORGE: Eileen, you are a lump of foul deformity, what mocking is this of our pleasant gathering? Did you not like your vomit and your piss and shit? Did you not like your canine semen? I am beyond this!
DANNY: [To George] “Sir, she can turn, and turn, and turn, and yet go on.
                 And turn again.
                 And she can weep, sir, weep. And she's obedient.
        [To Eileen] Do not weep, do not weep.
                 All things shall be well”
MOTHER: Say something, you bag of dicks.
GEORGE: What is it that you want, to be happy, Eileen? To practice bawdry and harlotrly? To abandon to every human's abusing? Speak up , wicked callet!
EILEEN: “I am sure I am none such”
DANNY: What?
GEORGE: Huh?
DANNY: “ She turned to folly and she was a whore”
GEORGE: Did you guys know that “lioness” meant “whore” in Elizabethan slang? As did numerous other words, to be accurate. There is always need for them, present company included.
EILEEN: SHUT UP!
GEORGE: [stunned] What?
EILEEN: SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UUUUUUUP!SHUT UP!SHUT UUUUUP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!SHUT UP!



Eileen Picks up a fork and jams it in George's right eye next to her in the table. George falls down dead, instantly . Danny and Mother start screaming and move away from the table. She gets up and swiftly picks up a big white ornamental zen beach- rock off her mother's collection from the coffee- table and throws it in her face. Mother falls down. She walks over to Mother, who is trying to crawl away, picks up the stone again and starts bashing her head in with it in a frenzy for a couple of minutes. Danny is trembling and crying and pissing his pants and having a panic attack. After she pulverizes her mother's face, now covered in blood spatter, she reaches over for Danny's baseball- bat that is leaning on the wall. She hits him in the back of the head and as he is too petrified to move, he only puts his hand up to protect his face in a futile act of self- defense. He falls down after the blow. She bashes his head in for at least ten minutes, long after he is completely dead.



                          +    +   +    + 



the phone

"Hello? Is this 999? Hello, yes, um, I'm sorry, but I am hearing a young woman from the house next door screaming for the past ten minutes. She is just screaming for the past ten minutes, I'm not kidding. What? Nothing, she's just screaming "AAAAAAAAAAH". I am amazed her voice still works. Can you please come, I think she needs help."

When the police kicked in the door, they found Eileen in a kneeling position next to the table, her head a bit bent towards the ground, her hands lifeless next to her torso. She was catatonic and had completely fried her vocal chords  so even if she wanted she couldn't have said a thing. They picked her up by the shoulders and escorted her outside the house.

 Courtain falls

the coda 

[A very old (at least 90) naked man appears on stage in front of the curtain, his balls dancing like ballerinas in front of the audience. He says]

Did Eileen really kill those people,

did she not?

Is the play allegorical,

is it not?

Is this story Metaphysical,

is it not?

Does it teach us about the values of formulaic marxism,

does it not?

I don't know

I don't know 

But fuck you

and fuck you all.

Goodnight. [bows]