Automaton II

Καμιά αρχή δε φαντάζει επαρκής, (λογοτεχνικά). Πολλές παρόμοιες προτάσεις απορρίφθηκαν από το ιθύνων γραφείο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του να γράφεις χωρίς την ουσιαστική ορμή που μπορεί να τρέξει ένα κείμενο τουλάχιστον προς την επάρκεια. “Το να γράφεις για να γράφεις” (σε αντίθεση με το “κατάληψη για την κατάληψη”), αποτελεί άλωση ανεπανόρθωτη· τραγικά εκτρώματα (δυνητικά) θα μπορούσαν να δημιουργηθούν και οι ουσία (η ουσίες) είναι ελάχιστες πια ή περισσότερη από όση πρέπει. Εδώ το "πρέπει" είναι μεταβατικό με υποκείμενο το ουσία, καθώς επίκτητα αποτυπώθηκε ένα διασταυρωτό (ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, οχι) συντακτικό. Και αναρωτιέται κανείς γιατί ο Αριστοτέλης

[“ο Σταγιρίτης” όπως λέει η σύγχρονη βιβλιογραφία, ΜΗ ΞΕΡΑΣΩ·

“ο φιλόσοφος” όπως λένε

ο Boethius,

o Petrus Hispanicus (PETRUS HISPANICUS IS PAPA JUAN XXII) ,

o Lambert of Auxerre,

o Nicholas of Paris

(SYNCATEGOREMATA MONACENSIA)

και η υπόλοιπη τρελοπαρέα των σχολαστικών αδελφών, που αν τον γνώριζαν ζωντανό θα του παίρνανε πέντε πίπες από την αγάπη τους για τη Λογική, και χέστο τον όρκο αγνότητας].

Και αναρωτιέται κανείς γιατί ο Αριστοτέλης αποφάσισε να κλειδώσει την έννοια της λογικής ή/και αντικειμενικής πραγματικότητας στο γραμματικοσυντακτικό περιβάλλον. [Που δεν το έκανε, αλλά πες το αυτό στον σχολαστικό ο οποίος έχει μπασταρδέψει ένα μισερό Αριστοτέλη και έχει μπλέξει τα μπούτια του σε σχέση με το τι είναι εμπειρισμός και τι δεν είναι, όπου η σχολαστική λογική 13ου και 14ου είναι κατά κύριο λόγο μια κανονικοποιημένη φιλολογία (παράλογη μεν ) αλλά έτσι έγινε , τι να κάνουμε δηλαδή]. Αν ορίζεις την πραγματικότητα με οριζόντιο άξονα τη γλώσσα σου ,τότε θα μπορούσε η ανθρώπινη ζωή να χαρακτηρίζεται από ανορθογραφία; Και ωραία έστω ότι αυτή η ψευδο- φιλοσοφία έχει κάποια χρησιμότητα (μια παντελώς φανταστική suppositio) τότε

...

γιατί;

...

Αν κάποιος, δηλαδή, γράψει ανάποδα από το τέλος προς την αρχή, τότε δημιουργείται ένα παράδοξο και ο χωροχρόνος παρουσιάζει (μέσω ανωμαλίας) την πιθανότητα του χρονοταξιδιού από ένα χρονοταξιδευτή;

αδοπανα ωφαργ ωγΕ

τότε θα μπορούσα να μεταφερθώ στο 12ο αιώνα ως βενεδικτίνος (Ordo Sancti Benedicti) σε ένα υπέροχο απομακρυσμένο μοναστήρι με υπέροχο scriptorio και θεσπέσια βιβλιοθήκη;

Που πήγε ο χρόνος κατά τον οποίο η φιλοσοφία θεωρούνταν επάγγελμα; Ποιος τον απέκοψε από τη ροή;

Έστω ότι διάβασε κανείς τα πρακτικά των οικουμενικών συνόδων Καθολικού Χριστιανισμού και υστερόχρονα Δύσης και Ανατολής από την κριτική έκδοση του Mansi (8ος όροφος στο σπουδαστήριο της Βυζαντινής Φιλολογίας), τότε θα μπορούσα να πυροβολήσω με τον πύρινο λόγο μου τους θεολόγους;

Θα σκύλιαζαν, οι άθλιοι, με το κοφτερό μαχαίρι της ρητορείας μου;

Θα γινόμουν ο αυτοκρατορικός θεολόγος και όλοι θα με τιμούσαν;

Γράφεις για να γράφεις.

Έκανες τη μαλακία σου και μετά χαίρεσαι.

{199}God willing, I propose compiling a treatise on the elements of the art of logic, so that young men who are desputants in connection with any problem whatever can become practised and quick at meeting arguments. And this little book will contain four parts. The first part lays down certain general rules that must be aplied in the following parts. The second part deals with the art of sophistical reasoning, the third with the art of contentious reasoning. The fourth part briefly and succintly presents some things regarding the art of demonstration. The first part will contain three sections. The fisrt [section] lays down general rules of consequences; the second deals with the nature of syncategorematic words; the third briefly presents some things regarding the supposistion of terms¹.

1Norman Krezmann, Elaonor Stump, edit., “Walter Burley Consequences” The Cambridge translations of Medieval Philosophical Texts Volume one Logic and the philosophy of language (Cambridge University press ,1988) , 284